Το ερώτημα που εύλογα μπορεί να θέσει κανείς λοιπόν μετά τον χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων του περασμένου Σαββατοκύριακου είναι “μα καλά, μας δουλεύουν;”. Η απάντηση είναι όχι. Γιατί για να μας “δουλέψουν” θα χρειαζόταν να υπάρχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο. Και το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης μας έχει αποδείξει πολλές φορές μέχρι σήμερα ότι δεν είναι σε θέση να οργανώσει τέτοιο περίπλοκο σχέδιο. Για να είμαστε ακριβείς, είναι αμφίβολο αν υπάρχει αυτή τη στιγμή επικοινωνιακό επιτελείο, με την έννοια που το γνωρίζουμε στις Δυτικές δημοκρατίες, ή, έστω, στις μεγάλες και οργανωμένες επιχειρήσεις. Στην περίπτωση της ελληνικής κυβέρνησης, έχουμε να κάνουμε με πολλά κέντρα πληροφόρησης, τα οποία όχι μόνο δεν βρίσκονται σε συνεννόηση και συντονισμό μεταξύ τους, αλλά ούτε καν γνωρίζει η “δεξιά τι ποιεί η αριστερά”. Ούτε καν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν βρίσκεται σε απόλυτο συντονισμό με το Μέγαρο Μαξίμου, ως όφειλε, ενώ ακόμη και μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο δεν υπάρχει σαφής ιεραρχική δομή και η έννοια “διαχείριση ανθρώπινων πόρων” είναι σχεδόν άγνωστη, όπως έχουν πολλές φορές επισημάνει τα ρεπορτάζ σοβαρών εφημερίδων. Η προσπάθεια να μπει μία τάξη στο χάος από την κυρία Ρεγγίνα Βάρτζελη δεν έχει τελεσφορήσει και η ίδια σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσίευσε το "Παρόν της Κυριακής", δεν πηγαίνει καν στο γραφείο αυτές τις ημέρες. Κάθεται σπίτι της και “κάνει μούτρα” επειδή μέχρι στιγμής δεν έχει καν υπογραφεί ο διορισμός της! Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός δεν ελέγχει καν το γραφείο του, φανταστείτε τι γίνεται στα υπουργεία, όπου δεν τοποθετήθηκε εκπρόσωπος τύπου, όπως είχε προβλεφθεί και όπως συμβαίνει σε ολόκληρο το Δυτικό κόσμο, αλλά ο κάθε υπουργός ασκεί μόνος του (!) επικοινωνιακή πολιτική μέσω των δελτίων των οκτώ και των δημοσιογράφων που καλύπτουν το υπουργείο του.

Θα αντέτεινε κανείς βέβαια ότι άλλο η επικοινωνία και άλλο η ουσία. Πράγματι, οι δύο έννοιες δεν ταυτίζονται. Ωστόσο, η επικοινωνία είναι μέρος της ουσίας, εξ ου και το ρεζιλίκι του Σαββατοκύριακου. Για να το πω αλλιώς, αντιγράφω από την περίφημη ομιλία του προέδρου της Ν.Δ, Αντώνη Σαμαρά, από τον περασμένο Ιούλιο, στην οποία εξηγούσε πως θα μηδενίσει το έλλειμμα σε 18 μήνες: “Υπολογίζεται ότι ένα σύνολο 50 δισεκατομμυρίων μπορεί να βρεθεί τα επόμενα δύο χρόνια από εμπορική αξιοποίηση μικρού μέρους της ακίνητης περιουσίας και την τολμηρή προώθηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Κι αυτά τα ρευστά κεφάλαια μπορούν να τα εξασφαλίσουν άμεσα σύγχρονες μορφές προχρηματοδότησης, το λεγόμενο bridge financing. Αυτό θα επιφέρει σημαντική μείωση του δημοσίου χρέους, αλλά και απαλλαγή από την ανάγκη «ενέσεων ρευστότητας», που σήμερα μας προσφέρει μόνον ο Μηχανισμός Στήριξης. Έτσι θα καλύψουμε τις δανειακές ανάγκης των αμέσως επομένων ετών και θα έχουμε καθαρή μείωση χρέους τουλάχιστον κατά 10% (30 δισεκατομμύρια). Κι αντί θα περιμένουμε να βρεθούμε, μετά από αιματηρές θυσίες, με 140-150% χρέος προς ΑΕΠ μετά από τέσσερα χρόνια (όπως προβλέπει σήμερα το Μνημόνιο), θα βρεθούμε με 110% μετά από δύο χρόνια, ταυτόχρονα με μηδενικό ή ελάχιστο έλλειμμα και με ανάπτυξη”.

Με άλλους λόγους, η Νέα Δημοκρατία έχει πει εδώ και έξι μήνες αυτά που λέει τώρα η Τρόικα, σε συνεννόηση με το υπουργείο οικονομικών. Η διαφορά είναι ότι η Ρηγίλλης έχει έναν έμπειρο δημοσιογράφο στο τιμόνι του επικοινωνιακού της επιτελείου και παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας του εθνικού συμφέροντος, ενώ η κυβέρνηση και ειδικά ο υπουργός οικονομικών, λέγοντας ακριβώς τα ίδια, παρουσιάζονται περίπου ως μειοδότες. Χρειάζεται μεγάλο ταλέντο στην ανοργανωσιά για να το επιτύχει αυτό ένα επικοινωνιακό επιτελείο. Του αξίζουν συγχαρητήρια...