Μέσα στη βοή από το κουτσομπολιό, με το οποίο, ως επί το πλείστον, ασχολούνται τα λεγόμενα «δελτία ειδήσεων», ελάχιστοι έχουν προλάβει να αντιληφθούν ότι η Ελλάδα, όπως και όλες οι χώρες της ευρωζώνης, είναι πολύ πιθανόν σε λίγες εβδομάδες να παραδώσει εκουσίως στις Βρυξέλλες μεγάλο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας. Θα αποποιηθεί του δικαιώματός της να χαράσσει ουσιαστικά οικονομική πολιτική. Θα αντιτείνει βέβαια κανείς ότι περιορισμοί στο συγκεκριμένο δικαίωμα έχουν τεθεί σε ισχύ ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και, φυσικά, έγιναν πολύ πιο δεσμευτικοί από τη στιγμή που ρίξαμε το καράβι στα βράχια και εξαρτόμαστε πλέον από τους ευρωπαίους εταίρους μας και το ΔΝΤ για να μπορούμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις.
Ωστόσο, στις 25 Μαρτίου ενδέχεται οι περιορισμοί αυτοί να λάβουν μόνιμο χαρακτήρα. Στην οποία περίπτωση, βέβαια, θα είναι αστείο να συζητάμε για επέκταση του Μνημονίου έως το 2015, διότι απλούστατα θα είμαστε διαρκώς δέσμιοι του «Μνημονίου» Ανταγωνιστικότητας που θα συμφωνηθεί. Και επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με το σημερινό Μνημόνιο τίθενται ποσοτικοί στόχοι για τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των φόρων. Το πως θα επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, επαφίεται, μέσες-άκρες, στην ελληνική κυβέρνηση. Η Τρόικα δεν μας υπαγορεύει, π.χ, αν η φορολογία των επιχειρήσεων θα είναι 20% ή 30%. Με το Σύμφωνο που συζητείται να τεθεί σε εφαρμογή όμως, αυτό ακριβώς θα συμβαίνει. Ούτε φυσικά θα μπορεί ένα κόμμα να υπόσχεται «αυτόματη τιμαριθμική προσαρμογή μισθών και συντάξεων», όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ πριν από τις εκλογές του 2009, καθώς αυτό «δεν προβλέπεται», όπως λέγαμε και στον Στρατό.
Με λίγα λόγια, αν φτάσουμε σε συμφωνία στις 25 Μαρτίου, το ελληνικό κράτος δεν θα μπορεί να ασκεί αυτόνομη μισθολογική, φορολογική και δημοσιονομική πολιτική. Ένα τέτοιο κράτος δεν είναι επί της ουσίας ανεξάρτητο.
Το ερώτημα που φυσικά προκύπτει, είναι γιατί να συναινέσουμε σε όλα αυτά. Η απάντηση είναι ότι σε έναν κόσμο, όπου το κέντρο βάρους μετατοπίζεται προς Ανατολάς, κανένα από μικροσκοπικά (σε σχέση με τους γίγαντες των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Κίνας, κλπ.) εθνικά κράτη της γηραλέας και υπερχρεωμένης Ευρώπης δεν θα καταφέρει να επιβιώσει μόνο του στο διεθνή ανταγωνισμό. Το ίδιο ισχύει ακόμη και για τη Γερμανία. Με άλλους λόγους, ο μόνος τρόπος να παραμείνει στις τάξεις του πρώτου κόσμου η Ευρώπη, είναι να ενωθεί «στην πολυμορφία» της. Αυτός ήταν άλλωστε ο στόχος του ευρωπαϊκού πρότζεκτ από την αρχή. Απλώς δεν είχαμε καταλάβει μέχρι τώρα ότι κάτι τέτοιο προϋποθέτει μία σχετική σύγκλιση των οικονομιών σε επίπεδο ανταγωνιστικότητας, τιμών και φόρων, αλλά και απόλυτο συντονισμό στην άσκηση πολιτικής. Δηλαδή, το τίμημα της επιβίωσης είναι η ομοσπονδιοποίηση. Εσχάτως, προστέθηκε και ένας ακόμη κρίσιμος παράγοντας, που δεν είναι άλλος βέβαια από την απαλλαγή από το άγος του χρέους.
Που μας αφήνουν όλα αυτά; Στο συμπέρασμα ότι ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πάρει σύντομα μία συνειδητή απόφαση. Να πει το μεγάλο Ναι, ή το μεγάλο Όχι. Για να πει το μεγάλο ναι, θα πρέπει να πειστεί ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται είναι σωστές: Ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί στο εξής να βασίζεται στη δημιουργία χρεών και ελλειμμάτων. Ότι δεν μπορείς να ζητάς έναν πακτωλό χρημάτων από τα Ταμεία Συνοχής και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και να καλείς τη Frontex να φυλάει τα σύνορά σου και να μην συναινείς ταυτόχρονα στην παράδοση μέρους της κυριαρχίας σου. Ότι όση κυριαρχία θα ασκούν οι Βέλγοι αξιωματούχοι και πολιτικοί παράγοντες της Ε.Ε στην Ελλάδα, άλλη τόση θα ασκούν οι Έλληνες αξιωματούχοι και πολιτικοί παράγοντες της Ε.Ε στο Βέλγιο. Ότι, με λίγα λόγια, δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά και Ευρωπαίοι, με πατρίδα μεν την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη ή την Κρήτη, αλλά διοικητικά κέντρα αναφοράς, τις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και τη Φρανκφούρτη. Οι αποφάσεις αυτές είναι δύσκολες, όχι χωρίς αντίλογο και απαιτούν εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας. Ακόμη και οι ακραιφνείς Ευρωπαϊστές μπορεί να έχουμε επιμέρους αντιρρήσεις.
Ειδάλλως, υπάρχει και η άλλη επιλογή, που είναι το μεγάλο Όχι και η μοναχική πορεία στην άγρια θάλασσα της παγκοσμιοποίησης. Μπορεί φυσικά να τα καταφέρουμε, όπως τα κατάφεραν και άλλα μικρά κράτη (π.χ. Ισραήλ), μπορεί και όχι.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο λαός οφείλει να ενημερωθεί, πριν αποφασίσει. Και επειδή από τα κανάλια αποκλείεται να ξεκινήσει η ενημέρωση, καλό θα είναι να κάνει το πρώτο βήμα η κυβέρνηση. Αλλιώς, αν δηλαδή πάρει αποφάσεις ερήμην του λαού, θα κινδυνεύσει να κατηγορηθεί για μειοδοσία, έστω και αν δεν έχει φυσικά τέτοιες προθέσεις.