Το πιο αξιοπερίεργο της χθεσινής ψηφοφορίας ήταν η στάση του Πόντιου Πιλάτου που υιοθέτησε η Ντόρα Μπακογιάννη και οι βουλευτές του κόμματός της. Τι ακριβώς δηλαδή σημαίνει «παρών» σε ένα τόσο κρίσιμο δίλημμα; Δεν ήξερε η κυρία Μπακογιάννη αν συμφωνεί ή διαφωνεί με το Μεσοπρόθεσμο; Δεν το κατάλαβε; Δεν είχε καταφέρει να διαμορφώσει άποψη, μετά από τόση συζήτηση; Δεν ήθελε να πάρει θέση στο δίλημμα που αντιμετώπιζε η χώρα; Ή προσπάθησε να κάνει έναν ελιγμό αποφυγής του πολιτικού κόστους, χωρίς παράλληλα να φανεί ότι ανακρούει πρύμνα από τις φιλελεύθερες - υποτίθεται - απόψεις της;
Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει, η πρώην υπουργός εξωτερικών απέδειξε για μία ακόμη φορά πόσο υπερεκτιμημένη ήταν ως πολιτικός. Παρά την ευνοϊκή μεταχείριση που είχε από τα μίντια, αυτό είχε φανεί και από τη σιωπή της στη διάρκεια της δημοσιονομικής καταστροφής που συντελέστηκε επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή. Οι μετριοπαθείς πολίτες του κέντρου στους οποίους απευθύνεται έχουν καταλάβει πια με τι πολιτικό μέγεθος έχουν να κάνουν και γι’ αυτό δεν την εμπιστεύονται, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις. Η δε σκληρή κριτική που της άσκησε η Έλσα Παπαδημητρίου, χθες στη Βουλή, ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Θα τολμήσω μάλιστα την πρόβλεψη ότι οι ημέρες της Δημοκρατικής Συμμαχίας είναι μετρημένες. Όσοι φιλελεύθεροι είχαν απομείνει να ελπίζουν ότι μπορεί να εκφράσει τις θέσεις και τις ανησυχίες τους η κυρία Μπακογιάννη, απογοητεύθηκαν τελείως.
Το ίδιο ισχύει και για τους επίσης φιλελεύθερους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (Χατζηδάκης, Μητσοτάκης, κλπ.), οι οποίοι, για να χρησιμοποιήσω τα λόγια του Κ. Ι. Δεσποτόπουλου προτίμησαν να ψηφίσουν χθες υπέρ της αδυναμίας καταβολής μισθών και συντάξεων, παρά να δακινδυνεύσουν την έξοδό τους από το παρωχημένο κομματικό μαντρί. Το αυτό ισχύει βεβαίως και για όσους βουλευτές απείχαν (!) από την ψηφοφορία και κρύφτηκαν σε κάποιο διάδρομο, ή διατείνονταν ότι διαφωνούσαν με το Μεσοπρόθεσμο, αλλά το ψήφισαν ενάντια στις πεποιθήσεις τους. Είναι πραγματικά δυσερμήνευτο πώς μπορεί να ψηφίζει κανείς ενάντια στη συνείδησή του, σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Τελοσπάντων, η ιστορία θα μας κρίνει όλους...
Στα θετικά της χθεσινής ψηφοφορίας συγκαταλέγεται φυσικά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των βουλευτών του κοινοβουλίου, υβριζόμενοι και προπηλακιζόμενοι, αγνόησαν το δυσβάστακτο πολιτικό κόστος, τις τσιρίδες των τηλευαγγελιστών και τις σειρήνες του λαϊκισμού και ψήφισαν υπέρ της – πρόσκαιρης – έστω σωτηρίας της πατρίδας. Δεν θα έχουν κανένα κέρδος από την απόφασή τους, ενώ οι κίνδυνοι για το πολιτικό τους μέλλον, ακόμη και για την προσωπική ασφάλεια και την ελευθερία τους, είναι μεγάλοι. Τους αξίζουν συγχαρητήρια για το θάρρος τους.
Όσο για την Ελλάδα; το γεγονός ότι θα πάρουμε την επόμενη δόση, δεν θα μας σώσει. Μόνη λύση, όπως έχει γράψει προ πολλού ο Γρηγόρης Νικολόπουλος, είναι παράλληλα με την απολύτως αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή, να υιοθετηθεί και ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, ώστε να αντέξει η χώρα την επώδυνη μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο, αλλά και μια πολιτική απόφαση μεσοπρόθεσμα, για το χρέος. Αυτά θα τα δούμε αργότερα. Προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θα καταρρεύσουμε ως κράτος μέσα στις επόμενες τρεις εβδομάδες. Εδώ που φτάσαμε, κάτι είναι και αυτό. Μας δίνει μια ελπίδα.
Υ.Γ: Επιτέλους πια, τι θα γίνει με αυτό το παρεάκι των ΜΑΤατζήδων και των μπαχαλάκηδων; Θέλουν να μας πείσουν ότι 3.000 αστυνομικοι δεν μπορούν να συλλάβουν 300 ημι-παράφρονες που βγάζουν τα μικροαστικά τους απωθημένα; Πότε θα αποφασίσει η Πολιτεία ότι είναι χρέος της να προφυλάσσει την έννομη τάξη; Δεν καταλαβαίνουν τη ζημιά για τη χώρα και την αγανάκτηση των Πολιτών; Πρέπει να έχουμε νεκρό από ασφυξία για να αναλάβει τις ευθύνες της η ΓΑΔΑ και η πολιτική της ηγεσία; Ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν για καιρό αναπάντητα...