Όπως μου έλεγε λοιπόν ο αγαπητός φίλος, τη δραχμή τη θέλουν κατά βάθος όλοι οι πολιτικοί και οι χιλιάδες παρατρεχάμενοι που ψωμίζονται από τα κόμματα (δηλαδή πληρώνονται από εμάς τους φορολογουμένους). Γιατί; Διότι αν μπορούν να τυπώνουν χρήμα και στη συνέχεια να το μοιράζουν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν βγάλει ποτέ ένα μεροκάματo στη ζωή τους, θα συνεχίζουν να πλουτίζουν και οι ίδιοι και οι φίλοι τους. Αντιθέτως, σε ένα μικρό και «επιτελικό» κράτος, χωρίς ελλείμματα και χρέη, όπως αυτό που θέλει η Τρόικα, κανείς δεν θα τους δίνει σημασία, γιατί κανείς δεν θα τους έχει ανάγκη. Σε λίγο, ούτε παρέα για να πίνουν καφέ δεν θα έχουν.

Επίσης, την επαναλειτουργία του νομισματοκοπείου στο Χολαργό αποζητούν διακαώς οι χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες που έχουν βγάλει ευρώ στο εξωτερικό, όπως πολλές φορές έχουμε πει από αυτή τη στήλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ορισμένοι μιντιάρχες. Από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, θα καταλάβετε ποιοι ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία.

Δραχμή ονειρεύονται επιπλέον και πολλοί συνδικαλιστές και δημόσιοι υπάλληλοι, αφού το τύπωμα χρήματος είναι ο μόνος τρόπος επιστροφής στη χρυσή για αυτούς δεκαετία του 1980.

Και τέλος, η δραχμή δεν θα ενοχλούσε ενδεχομένως τις εξαγωγικές και τουριστικές επιχειρήσεις της χώρας, οι οποίες θα πληρώνονται σε ευρώ και δολάρια για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους και θα πληρώνουν τους εργαζομένους τους σε δραχμές. Αν νομίζετε ότι τώρα μειώνεται το μισθολογικό κόστος, με τη δραχμή να δείτε που θα κατέβει...

Αν ισχύει ο υπολογισμός του συναδέλφου, τότε μιλάμε για έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και τους ποικιλώνυμους εχθρούς του ευρώ, οι οποίοι θέλουν τη διάλυση της ευρωζώνης και κόπτονται δήθεν για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας, αλλά και τους ηθικολόγους Γερμανούς, οι οποίοι, ως καταπιεσμένοι βιτσιόζοι, θέλουν να μας μαστιγώσουν, επειδή ήμασταν «άτακτα παιδιά». Οπότε, είναι πιθανό, σε ένα σημείο καμπής, όπως αυτό των ημερών, είτε οι πολιτικοί οι δικοί μας, είτε οι Ευρωπαίοι, να μας πουν ότι «εντάξει παιδιά, έγινε η προσπάθεια, δεν αντέχουμε άλλο και δεν αντέχετε άλλο, οπότε, βουρ για δραχμή». Η προσπάθεια βέβαια δεν έχει γίνει ούτε από το ελληνικό κράτος, όπως αποδεικνύεται από τη συνεχιζόμενη λειτουργία του Κέντρου Γούνας στην Καστορία, του Ελληνικού Κέντρου Αργιλλομάζης και του ΟΣΕ, αλλά ούτε και από την Ευρωζώνη, η οποία γνωρίζει τη λύση στο πρόβλημα (τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ, με τη μορφή ευρωομολόγων), αλλά δεν θέλει να την εφαρμόσει.

Τότε, τι θα γίνει; Αφήνοντας κατά μέρος τις δραματικές διπλωματικές και αμυντικές επιπτώσεις, το χάος που θα προκληθεί με το bank run, το πάγωμα των λογαριασμών, τον περιορισμό της διακίνησης κεφαλαίων και συναλλάγματος, την κατάρρευση και στη συνέχεια κρατικοποίηση των τραπεζών, καθώς και τις απρόβλεπτες συνέπειες για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα έχουμε και τις εξής εξελίξεις: σε μία χώρα με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο, η οποία μόλις θα έχει βαρέσει κανόνι, αφού αποκλείεται να μπορούμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος μας σε ευρώ με υποτιμημένες δραχμές, κανένας δεν θα εξάγει προϊόντα με πίστωση, παρά μόνο μετρητοίς. Το αποτέλεσμα είναι ότι για λίγους μήνες θα παρατηρηθούν τουλάχιστον ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, τα οποία θα δίνονται με δελτίο.

Ας πούμε όμως ότι η κατάσταση ομαλοποιείται μετά από λίγο καιρό και ότι δεν πρέπει να τη δραματοποιούμε τα γεγονότα. Θα αυξηθεί πράγματι η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και η ανάπτυξη με τη δραχμή; Θεωρητικά ναι, πρακτικά όχι. Διότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτε σχεδόν και οι εξαγωγές της έχουν μηδαμινή επίδραση στο ΑΕΠ. Οπότε, ακόμη και να αυξηθούν κατακόρυφα μετά από διαδοχικές υποτιμήσεις (αυτό συμβαίνει και σήμερα με την εσωτερική υποτίμηση), μην περιμένετε να δείτε τους γενικότερους δείκτες στο πράσινο. Όπως έγραψε και ο Αριστείδης Μάρτης στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής: «Η Ελλάδα έχει πικρή πείρα από την περίοδο των υποτιμήσεων, 1981-1993: ετήσια αύξηση του ΑΕΠ 0,75%, πληθωρισμός κοντά στο 20% και επιτόκια στα απαγορευτικά επίπεδα (33%) για μακρόπνοες παραγωγικές επενδύσεις, καθώς και τριπλασιασμός του δημόσιου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ». Μόνο ο τουρισμός μας θα γίνει φθηνότερος, αλλά μόνος του δεν μπορεί να τραβήξει από τη λάσπη την οικονομία. Οι υποτιμήσεις, για τις οποίες μιλάνε τόσο πολύ οι ξένοι οικονομολόγοι, κάνουν τη δουλειά τους μόνο σε οικονομίες που είναι παραγωγικές και εξαγωγικές  (π.χ. Αργεντινή). Όχι σε οικονομίες που βασίζονται στις υπηρεσίες και την κατανάλωση, όπως η δική μας.

Αντιθέτως, οι πολίτες θα γίνουν φτωχότεροι, αφού ό,τι αγοράζουμε από παπούτσια, ποτά και αναψυκτικά, μέχρι αυτοκίνητα, τηλεοράσεις και πλυντήρια, τιμολογείται σε ευρώ ή δολάρια. Επομένως, οι διαρκείς υποτιμήσεις θα οδηγήσουν σε εκτίναξη του εισαγόμενου πληθωρισμού και εξανέμιση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων. Εξ ου και η UBS προέβλεψε ύφεση 50% τον πρώτο χρόνο μετά την εγκατάλειψη του ευρώ. Αν τώρα γονατίζουμε με 5,5% ύφεση, φανταστείτε λοιπόν τι θα γίνει με το 50%!

Ποιοι θα κερδίσουν; Είπαμε, οι πολιτικοί που θα αποκτήσουν και πάλι το ελεύθερο να προσλαμβάνουν στο δημόσιο, χωρίς τον μπαμπούλα της Τρόικας, πληρώνοντας τους πελάτες-ψηφοφόρους τους σε χαρτονομίσματα που κάνουν μόνο για χαρτί τουαλέτας. Α, και οι επιχειρηματίες που θα δουν τα χρέη τους να υποτιμώνται και θα πληρώνουν τους εργαζομένους τους με φραγκοδίφραγκα. Και τέλος, οι κάτοχοι ακριβοπληρωμένων CDS που θα εξαργυρώσουν τα χρήματά τους, αλλά και οι εχθροί της Ενωμένης Ευρώπης.

Θα τους αφήσουμε να νικήσουν;

[email protected]