Από κομματική σκοπιά, μπορεί να έχουν και δίκιο. Άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν περαιτέρω ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ και τα αντι-ευρωπαϊκά κόμματα – αριστερά και δεξιά - συγκεντρώνουν πλέον την πλειοψηφία των προτιμήσεων των ψηφοφόρων. Γιατί λοιπόν, σου λένε, να «βάλουμε το κεφάλι μας στη λαιμητόμο»;
Ο κ. Τσίπρας από την πλευρά του αντιλαμβάνεται ότι η πλειοψηφική στην ελληνική κοινωνία άποψη που εκφράζει το κόμμα του («είμαστε υπέρ του ευρώ, αλλά κατά του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων») είναι ανεδαφική. Και γι’ αυτό προτείνει και προτρέπει τα άλλα τρία κόμματα να εφαρμόσουν το Μνημόνιο («έχετε αρκετές έδρες για να σχηματίσετε κυβέρνηση» τους λέει), ώστε αυτός να επωφεληθεί πολιτικά από τη φθορά τους και να βγει «πρωθυπουργός του ευρώ» στις επόμενες εκλογές, χωρίς να έχει λερώσει τα χέρια του ο ίδιος. Κατά τη γνώμη μου, δηλαδή, ούτε ο κ. Τσίπρας θέλει εκλογές, γιατί ξέρει ότι αν κληθεί να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας τώρα (όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις), είτε θα αναγκαστεί να κάνει «κωλοτούμπα», απογοητεύοντας τους ψηφοφόρους του, είτε θα μας πάει στη δραχμή, οδηγώντας την Ελλάδα στην καταστροφή. Γι’ αυτό και προτιμάει να περιμένει λίγο, κουνώντας την αντιμνημονιακή σημαία, όσο οι υπόλοιποι βγάζουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Εν ολίγοις δηλαδή, όλοι σκέφτονται με γνώμονα το κομματικό τους συμφέρον, όπως και οι πολίτες σκέφτονται με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον. Το καλό της πατρίδας και των επόμενων γενεών, το έχουν όλοι γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη επικρατεί έντονος προβληματισμός και βαθιά ανησυχία Στους κύκλους της Ένωσης διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή δύο στρατόπεδα: Το μεν πρώτο τάσσεται υπέρ της έντασης των πιέσεων στην Ελλάδα, προκειμένου να γίνει κατανοητό το διακύβευμα της απόρριψης του Μνημόνιου για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, ενώ το δεύτερο στρατόπεδο αντιτείνει ότι μία τέτοια τακτική ενέχει τον κίνδυνο το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών να είναι ακόμη πιο «αντί-ευρωπαϊκό», λόγω των αντιδράσεων που θα προκαλέσει ο θεωρούμενος «εκβιασμός».
Προς το παρόν, φαίνεται να επικρατεί η πρώτη άποψη. Τούτο προκύπτει τόσο από τις αλλεπάλληλες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων, αλλά και της Γερμανικής κυβέρνησης ότι η εφαρμογή των συμπεφωνημένων από την προηγούμενη Βουλή αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, αλλά και από την απόφαση να μην εκταμιευθεί ολόκληρο το ποσό της ήδη εγκεκριμένης δόσης από τα χρήματα του μηχανισμού στήριξης.
Σύμφωνα με ορισμένες μετριοπαθείς εκτιμήσεις, «η διάβαση του Ρουβίκωνα» είναι εγγύτερα από ποτέ, αν και άπαντες παραδέχονται ότι οι επιπτώσεις μίας πιθανής έξωσης της Ελλάδας από το ευρώ δεν μπορούν να προβλεφθούν με ακρίβεια, αφού πρόκειται για «αχαρτογράφητα νερά». Το σίγουρο είναι ότι σε περίπτωση που δεν τελεσφορήσουν οι εν εξελίξει προσπάθειες για τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, ο χρονικός ορίζοντας που θα έχει η Ελλάδα ώστε να δείξει αν θέλει να μείνει στο ευρώ είναι μέχρι τις επόμενες εκλογές, Βλέπετε, αν οι Έλληνες δείξουν ότι είναι δική τους επιλογή η αποχώρηση από το ευρώ, τότε οι Γερμανοί θα μπορούν να νίψουν τας χείρας τους, αποποιούμενοι την ιστορική ευθύνη για την διάσπαση της ευρωζώνης.
Όλοι για την πάρτη τους λοιπόν, σε ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Και ο σώζων εαυτώ, σωθήτω...