Η δεύτερη γραμμή, υποστηρίζει ότι θα πρέπει να επιτραπεί στους Έλληνες να αποφασίσουν μόνοι τους, με τρόπο οριστικό, δημοκρατικό και χωρίς απειλές ή «διαλέξεις» το που θέλουν να οδηγήσουν την πατρίδα τους. Η γραμμή αυτή υπερισχύει μέχρι στιγμής. Επομένως, αυτό που θα πρέπει να περιμένουμε για το επόμενο διάστημα και μέχρι τις εκλογές, είναι ότι θα τονίζεται ότι ο ελληνικός λαός είναι κυρίαρχος και η «Ευρώπη θα σεβαστεί τις αποφάσεις του». Σε περίπτωση όμως που οι αποφάσεις αυτές δεν είναι σύμφωνες με την Ευρωπαϊκό αίτημα για δημοσιονομική εξυγίανση και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει, στο ήδη συμφωνημένο χρονικό και θεσμικό πλαίσιο, να σταθεί μόνη της στα πόδια της, τότε η χρηματοδότηση της Ελληνικής οικονομίας θα σταματήσει άμεσα. Και η κίνηση αυτή θα παρουσιαστεί ως αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης του ελληνικού λαού να μην τηρήσει τους κανόνες συμμετοχής στην ευρωζώνη.
Με δεδομένο λοιπόν ότι οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα δείχνουν ότι ως λαός έχουμε αποφασίσει να βγούμε από το ευρώ, ψηφίζοντας τον Τσίπρα, οι τεχνικές προεργασίες για τη διαχείριση της κρίσης έχουν ήδη ξεκινήσει, σε όλους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, από την Κομισιόν, μέχρι την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Βέβαια, το κόστος της ελληνικής αποχώρησης θα είναι μεγάλο, ίσως τεράστιο. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι πολιτικό: αν η Ελλάδα πει ότι «εγώ δεν ρίχνω τα ελλείμματά μου και – αφού οι αγορές δεν με δανείζουν – εσείς κύριοι ευρωπαίοι θα πρέπει να με δανείζετε επ’ αόριστον και μάλιστα με επιτόκια χαμηλότερα από τα δικά σας (Ιταλία, Ισπανία)», τότε θα είναι αδύνατον να πειστεί οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κοινοβούλιο να εκταμιεύσει έστω και ένα σεντ παραπάνω για την Αθήνα. Πέραν του κωλοπαιδισμού που δείχνει αυτή η συμπεριφορά, θα δώσει και σύνθημα στους υπολοίπους να πουν «ούτε εγώ ρίχνω τα ελλείμματά μου, αφού στους Έλληνες επιτρέπεται να μην ρίχνουν τα δικά τους και να συνεχίσουν να παίρνουν λεφτά».
Υπό αυτήν την έννοια, το παιχνίδι έχει πράγματι τελειώσει. Στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες τρέχουν ήδη προγράμματα προσομείωσης της επιστροφής στη δραχμή. Είναι βέβαια αμφίβολο κατά πόσον αυτά τα προγράμματα είναι αξιόπιστα, αφού αυτό που επίκειται είναι πρωτοφανές και τα νερά στα οποία θα πλεύσουμε είναι κυριολεκτικά αχαρτογράφητα. Το σίγουρο είναι ότι «δημοκρατία έχουμε στην Ελλάδα», αλλά «δημοκρατία έχουν και στις άλλες 16 χώρες της ευρωζώνης», όπως είπε ο Μπαρόζο. Όπερ σημαίνει ότι οι άλλες δημοκρατίες έχουν κάθε δικαίωμα να πάρουν τις αποφάσεις τους, ανάλογα με τη δική μας στάση. Μάλιστα, ο κ. Τσίπρας τους λύνει και τα χέρια. Όταν ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του κόμματος λέει «τι ευρώ, τι δραχμή», τότε και οι Γερμανοί μπορούν να αποποιηθούν της ιστορικής ευθύνης για το σκάσιμο της ευρωζώνης, λέγοντας ότι «οι Έλληνες το αποφάσισαν μόνοι τους».
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτά που λέω μπορεί να ακούγονται σε κάποιους υπερβολικά. Ορισμένοι να εκλαμβάνουν τις υποστηρικτικές δηλώσεις των τελευταίων ημερών ως «αλλαγή στάσης» των Ευρωπαίων. Η πικρή αλήθεια είναι όμως ότι τα λόγια υποστήριξης και υποσχέσεων για «αναπτυξιακά μέτρα, συμπληρωματικά του Μνημονίου» θα συνεχιστούν μέχρι τις εκλογές, αφού οι Ευρωπαίοι είδαν ότι οι απειλές δεν δουλεύουν. Αν δουν ότι ούτε και η ενθάρρυνση λειτουργεί, τότε θα μας τραβήξουν την πρίζα, έχοντας «νίψει τα χείρας τους». Δυστυχώς, οι πιθανότητες παραμονής της χώρας μας στην ευρωζώνη είναι μικρότερες από 10% αυτή τη στιγμή. Μόνο οι Έλληνες θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα προγνωστικά, αλλά δεν δείχνουν καμία διάθεση...