Δεν ευθύνεται π.χ. μόνο η κυβέρνηση Σημίτη που απέσυρε το νομοσχέδιο Γιαννίτση με το οποίο αντιμετωπιζόταν με ριζικό τρόπο το ασφαλιστικό πρόβλημα, αλλά ευθύνονται και εκείνοι που την εξανάγκασαν να το αποσύρει, δηλαδή τα συνδικάτα και η αντιπολίτευση στο σύνολό της και ιδίως η αριστερά, που κυριολεκτικά την εποχή εκείνη είχε βγει στα κεραμίδια. Αποτέλεσμα ήταν να χρεώνεται το Δημόσιο για τα επόμενα δέκα χρόνια 10 δισ. Ευρώ ετησίως για την επιχορήγηση των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ αν είχαν έγκαιρα αυξηθεί τα όρια ηλικίας κ.λ.π. όπως κατ’ ανάγκη έγινε αργότερα, το ποσό αυτό και συνεπώς και το χρέος μας θα ήταν ασφαλώς πολύ λιγότερο.
Δεν ευθύνεται μόνο η κυβέρνηση Καραμανλή, άλλο παράδειγμα, που έδωσε σους αγρότες κατά παράβαση των Κοινοτικών Κανονισμών τα 500 εκατομμύρια ευρώ, χωρίς να τα έχει, παίρνοντας δανεικά και χρεώνοντας τη Χώρα, την οποία επιπλέον εξέθεσε στην επιβολή προστίμου από την Ε.Ε. που ήδη επεβλήθη, αλλά και εκείνοι που την εξανάγκασαν να το κάνει, δηλαδή οι εργατοπατέρες που έκοψαν την Ελλάδα στα δύο για ένα μήνα περίπου και η αντιπολίτευση στο σύνολό της και ιδίως η αριστερά, που υποδαύλισε και υποστήριξε τα ακραία αυτά αιτήματα, γνωρίζοντας ότι μόνο με δανεικά μπορούσαν να ικανοποιηθούν και ότι θα επιβληθεί επιπλέον και πρόστιμο στη Χώρα, σημαντικού ύψους, από την Ε.Ε.
Ούτε ο συνδικαλισμός ούτε, πολύ περισσότερο, η αντιπολίτευση μπορούν να ασκούνται ανεύθυνα στα πλαίσια του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Όλοι είναι υπεύθυνοι έναντι του Ελληνικού Λαού, στον οποίο πρέπει να δίδουν λόγο των πράξεών τους. Ο κάθε ένας στο μέτρο της δικής του ευθύνης. Και για τις δικές του πράξεις. Το λάθος τους να επιδιώξουν να επιρρίψουν το ένα αποκλειστικώς στο άλλο την ευθύνη για την κρίση και την παράλειψή τους να αναφερθούν, όπως θα έπρεπε, και στις ευθύνες των άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής την πλήρωσαν ακριβά τα δυο τέως μεγάλα κόμματα, που θεωρήθηκαν άδικα ως τα μόνα υπεύθυνα για την κρίση και υπέστησαν την καθίζηση που υπέστησαν.
Επίσης, τα δύο τέως μεγάλα κόμματα, «δαιμονοποίησαν» το μνημόνιο, το κάθε ένα με τον δικό του τρόπο και για τους δικούς του λόγους. Ο κ. Σαμαράς στηλίτευσε το μνημόνιο ως την αιτία όλων των δεινών μας και με την άποψη αυτή ζύμωσε το κόμμα του. Το πλήρωσε με μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα και την απώλεια του ενός τρίτου της εκλογικής του δύναμης. Ο κ. Παπανδρέου υπέγραψε μεν το μνημόνιο, αλλά σε κάθε ευκαιρία ψιθύριζε ότι οι ρυθμίσεις του είναι αντίθετες με τις ιδεολογικοπολιτικές αντιλήψεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι δημιουργούν πρόβλημα συνείδησης στους βουλευτές του, ότι θα κάνει ό,τι μπορεί κ.λ.π.
΄Ήλθαν μετά και οι συγγνώμες του κ. Βενιζέλου. Υπό αυτές τις συνθήκες φυσικό ήταν οι ψηφοφόροι του κόμματος να σκεφθούν ότι κάτι κακό φαίνεται κάναμε στο τόπο, αφού οι βουλευτές μας έχουν πρόβλημα συνείδησης, αφού ζητάμε συγγνώμη. Αν το μνημόνιο είναι αντίθετο με τις ιδεολογικοπολιτικές αρχές του κόμματος, τότε γιατί το υπογράψαμε; Το αποτέλεσμα ήταν ο ιδεολογικοπολιτικός αφοπλισμός της εκλογικής βάσης του κόμματος και μια πρωτοφανής καθίζηση στην εκλογική του δύναμη.