Η Δεξιά θεωρητικά δικαιολογείται για τη στάση της, αν και τα επιχειρήματα που προβάλλουν πολλές φορές Έλληνες φιλελεύθεροι δεν επιβεβαιώνονται από την εμπειρική παρατήρηση. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι οι υψηλοί φόροι ενθαρρύνουν τη φοροδιαφυγή, μειώνουν την ανταγωνιστικότητα και αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη. Όμως εάν ίσχυε η απόλυτη θέση τους, τότε στο Βέλγιο, όπου η φορολογία εισοδήματος φτάνει στο 54% η φοροδιαφυγή θα οργίαζε, ενώ η Βουλγαρία, όπου ο συντελεστής είναι στο 10%, θα παρασημοφορούταν κάθε χρόνο από την Διεθνή Διαφάνεια. Επίσης, η Σουηδία δεν θα ήταν μία από τις πιο ανταγωνιστικές οικονομίες του κόσμου, ενώ κανένας δεν θα έκανε επενδύσεις στη Γερμανία. Όπως γίνεται αντιληπτό, η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη από τις ιδεολογίες. Το καθεστώς του φορολογικού παράδεισου έχει αποδειχθεί ότι λειτουργεί μόνο σε πολυ μικρές χώρες με μηδαμινές ανάγκες υποδομών και κοινωνικών παροχών, ή σε κράτη με τεράστιο ορυκτό πλούτο. Στα κανονικά κράτη, όταν οι φόροι χρησιμοποιούνται για την επαρκή κατάρτιση του ανθρώπινου δυναμικού, τη δημιουργία σύγχρονων υποδομών και αποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού, τότε κανένας σοβαρός επενδυτής δεν το σκέφτεται δυο φορές πριν δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Είναι κάτι που έχουν άλλωστε επισημάνει πολλές φορές αριστείς του παγκόσμιου καπιταλιστικού επιχειρείν (π.χ. ο Γουόρεν Μπάφετ). Αυτή θα έπρεπε να είναι και η διεκδίκηση κάθε ευρωπαϊστή φιλελεύθερου και όχι η εμμονή στη μείωση των συντελεστών, οι οποίοι εξάλλου, μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης βρισκόταν πολύ κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat.
Ακόμη πιο δυσεξήγητη είναι η στάση της Αριστεράς, καθώς όλα τα προοδευτικά κόμματα στην Ευρώπη τάσσονται υπέρ της βαριάς προοδευτικής φορολόγησης των εισοδημάτων, ώστε να χρηματοδοτηθεί το κοινωνικό κράτος. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, η Αριστερά επαναλαμβάνει την αοριστολογία «να φορολογηθούν οι πλούσιοι». Ποιοι είναι όμως οι πλούσιοι; Γιατί και ανάποδα να τους γυρίσουμε τους 50-100 «κροίσους» που υποτίθεται ότι έχει η χώρα, τα 30 δισεκατομμύρια της ετήσιας φοροδιαφυγής δεν βγαίνουν. Που μπαίνει λοιπόν ο πήχυς; Αν πιστέψουμε τα στοιχεία της εφορίας, μόλις το 1% του ενεργού πληθυσμού της χώρας δηλώνει εισόδημα άνω των 60.000 ευρώ το χρόνο. Και πάλι τα νούμερα δεν βγαίνουν.... Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι οι «έχοντες και κατέχοντες» είναι πολύ περισσότεροι και -μαζί με την Αριστερά- έχουν κηρύξει οι περισσότεροι τον ανένδοτο κατά του Μνημονίου: είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες των οποίων το δηλωθέν εισόδημα δεν συμβαδίζει με τις οικονομικές συνθήκες, αλλά με το εκάστοτε αφορολόγητο όριο, όπως με έκπληξη διαπίστωσε η Τρόικα. Είναι οι γιατροί και οι δικηγόροι, οι οποίοι σύμφωνα με μελέτη του πανεπιστημίου του Σικάγο δηλώνουν κατά μέσο όρο 29.000 και 24.000 ευρώ λιγότερα από όσα βγάζουν, αντιστοίχως. Είναι οι «ξυπόλυτοι» που έβγαλαν πέρυσι εκατομμύρια στο εξωτερικό, σύμφωνα με τη σχετική έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Τελικά, πολύ φοβάμαι ότι οι θεωρίες – δεξιές και αριστερές – είναι πρόσχημα. Η απέχθεια για τους φόρους δεν οφείλεται στην επιρροή του Χάγιεκ, ή του Νόζικ στην πολιτική μας σκέψη. Η στάση μας είναι ζήτημα κουλτούρας, καθώς η καταβολή φόρων είναι πράξη αλληλεγγύης απέναντι στην κοινωνία συνολικά. Στις προνεωτερικές κουλτούρες όμως – όπως στην Οθωμανική – αποδέκτης της αλληλεγγύης δεν ήταν η απρόσωπη κοινωνία, αλλά το σπίτι, η οικογένεια, η φατρία. Έτσι και στη δική μας Ελλάδα, πολλοί «νοικοκύρηδες» έχουν το σπίτι τους πεντακάθαρο, αλλά πετάνε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι στο δρόμο, γιατί δεν νιώθουν ότι έχουν οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Οι μαμάδες κάνουν «τα πάντα για το παιδί τους», έστω και αν το βόλεμα του κανακάρη στο δημόσιο, επιβαρύνει την κοινωνία. Και οι εθνοπατέρες χρησιμοποιούν τους φόρους μας για να «τακτοποιούν» τον μπατζανάκη τους στη Βουλή, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες επιπτώσεις. Για όσο παραμένουμε προσκολημένοι σε αυτήν την κουλτούρα, οι εκατοντάδες χιλιάδες φοροφυγάδες θα ζουν βάρος των συμπολιτών τους και η Ελλάδα δεν θα μπορεί να ορθοποδήσει οικονομικά. Γιατί τα δανεικά με τα οποία καλύπταμε τις τρύπες στα φορολογικά έσοδα μέχρι σήμερα τελείωσαν για πάντα.