Για εκείνους που ακόμη αμφιβάλλουν από τι γλύτωσε ο κόσμος χάρη στο αποτέλεσμα των προχθεσινών εκλογών στην Αμερική, υπενθυμίζω ότι οι Ρεπουμπλικάνοι, συμπεριλαμβανομένου και του κ. Ρόμνεϊ, δεν αναγνωρίζουν ούτε ότι ο πλανήτης μας υπερθερμαίνεται, ούτε ότι ο άνθρωπος ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή. Επίσης, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής δήλωνε (απηχώντας στις απόψεις του κόμματός του), ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται στις γυναίκες να κάνουν άμβλωση, ούτε καν όταν πέφτουν θύματα βιασμού, διότι ο σπόρος του βιαστή είναι «θείο δώρο». Αντιλαμβάνεστε ότι αν αυτοί οι άνθρωποι κέρδιζαν τις εκλογές, οι κωδικοί εκτόξευσης για 2.000 πυρηνικές κεφαλές θα βρισκόνταν στα χέρια πραγματικών σχιζοφρενών.
Φυσικά, ο κ. Ομπάμα δεν τα έκανε όλα τέλεια στην πρώτη θητεία του. Όμως αν δούμε τα νούμερα της ανεργίας και της ανάπτυξης, τότε είναι προφανές ότι όχι μόνο έσωσε το σύστημα από την κατάρρευση, αλλά ο «μαύρος» τα κατάφερε και πολύ καλύτερα και από τους σοφούς Ευρωπαίους ηγέτες μας. Επιπλέον, για πολλές αποτυχίες του ο αμερικανός πρόεδρος έχει ισχυρά ελαφρυντικά: επειδή στην Αμερική υπάρχει πλήρης και ουσιαστική διάκριση των εξουσιών, η έννοια της κομματικής πειθαρχίας δεν υφίσταται. Έτσι, ενώ, για παράδειγμα, ο Ομπάμα προσπάθησε να κλείσει το Γκουαντάναμο, η Βουλή των Αντιπροσώπων δεν συναίνεσε στη μεταφορά των κρατουμένων του στρατοπέδου σε κανονικές φυλακές, εντός της χώρας, με πλήρη νομικά δικαιώματα για τους κρατουμένους. Ακόμη και με αυτές τις συνθήκες όμως, η κυβέρνηση Ομπάμα κατάφερε να αποχωρήσει από το Ιράκ, να δρομολογήσει την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, ενώ 40 εκατομμύρια ανασφάλιστοι αμερικανοί δεν προσεύχονται πλέον μην αρρωστήσουν. Οι εργοδότες τους υποχρεούνται να τους ασφαλίσουν και οι ασφαλιστικές εταιρείες υποχρεούνται να τους δεχθούν ως πελάτες, ανεξάρτητα από προηγούμενες παθήσεις. Ο Ομπάμα μάλιστα προσπάθησε να εντάξει όλους τους ανασφάλιστους σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά και πάλι η Βουλή δεν τον άφησε.
Δυστυχώς, διαβάζοντας τις θέσεις του Ρόμνεϊ, σκέφτομαι ότι αν είχαμε αυτόν τον κύριο για υποψήφιο πρωθπουργό στην Ελλάδα απέναντι σε κάποιον σαν τον Ομπάμα, τον Ρόμνεϊ θα ψηφίζαμε. Δεν το λέω μόνο επειδή ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος είχε υποσχεθεί τόσο σκληρά μέτρα εναντίον των μεταναστών ώστε εκείνοι θα «αυτο-απελαύνονταν», όπως είπε (το ίδιο δεν θέλουμε και στην Ελλάδα;). Κυρίως, ο Ρόμνεϊ νιώθει την ίδια απέχθεια για τη φορολόγηση που νιώθουμε και εμείς στην Ελλάδα, δεξιοί και αριστεροί. Αντιθέτως, οι θέσεις του Ομπάμα δεν θα έβρισκαν καμία απήχηση στη δική μας χώρα. Μεταφράζω ενδεικτικά από τον προχθεσινό επινίκειο λόγο του, για να καταλάβετε:
«Θέλω τα παιδιά μας να ζουν σε μία πατρίδα χωρίς το βάρος του χρέους, μια χώρα που δεν αποδυναμώνεται από την ανισότητα, ούτε απειλείται από την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Πιστεύω σε μία γενναιόδωρη Αμερική, μία Αμερική που θα δείχνει συμπόνοια στους αδύναμους, μία διαλλακτική Αμερική, μία πατρίδα ανοικτή στα όνειρα της κόρης του μετανάστη που σπουδάζει στα σχολεία μας και πιστεύει στη σημαία μας. Πιστεύω στο μικρό αγόρι από τις κακόφημες γειτονιές του Σικάγο, που βλέπει πιο μακριά από τη συνοικία του. Στο παιδί του εργάτη που θέλει να γίνει γιατρός, ή επιστήμονας, ή μηχανικός ή επιχειρηματίας, ή διπλωμάτης, ή πρόεδρος της χώρας, σε αυτό το μέλλον ελπίζω. Αυτό είναι το όραμα που μοιράζομαι μαζί σας. Αυτό το δρόμο πρέπει να τραβήξουμε – προς τα εμπρός...
Η πατρίδα μας μπορεί να επιβιώσει μόνο αν αποδεχθούμε ότι έχουμε συγκεκριμένες υποχρεώσεις ο ένας απέναντι στον άλλον, και στις μελλοντικές γενεές. Η ελευθερία για την οποία τόσοι Αμερικάνοι πάλεψαν και έδωσαν τη ζωή τους συνοδεύεται όχι μόνο από δικαιώματα, αλλά και από υποχρεώσεις και ευθύνες. Ανάμεσα σε αυτές είναι και η αγάπη, η συμπόνοια, το καθήκον και ο πατριωτισμός..
Είμαι αισιόδοξος ότι αυτές τις αρετές τις έχουμε στην Αμερική. Τις έχω δει άλλωστε σε επιχειρήσεις, των οποίων οι ιδιοκτήτες προτίμησαν να μειώσουν οι ίδιοι το βιοτικό τους επίπεδο, παρά να απολύσουν τον γείτονά τους. Τις είδα στους εργάτες που προτίμησαν να δουλεύουν λιγότερες ώρες, παρά να απολυθούν οι συνάδελφοί τους...
Γι’ αυτό σας λέω: δεν έχει σημασία αν είσαι λευκός ή μαύρος, Ασιάτης ή Λατίνος, νέος ή γέρος, ανάπηρος ή αρτιμελής, ετερόφυλος ή γκέι, στην πατρίδα μας μπορείς να τα καταφέρεις αν προσπαθήσεις. Πιστεύω ότι μαζί θα αδράξουμε το μέλλον, γιατί δεν είμαστε τόσο διχασμένοι, όσο φαίνεται από τις πολιτικές μας διαφορές. Δεν είμαστε τόσο κυνικοί, όσο λένε οι επικριτές μας. Είμαστε κάτι περισσότερο από το άθροισμα των προσωπικών φιλοδοξιών μας...».
Πείτε μου αν έχετε ακούσει κάποιον Έλληνα πολιτικό ή συμπολίτη σας να ξεχειλίζει από πατριωτισμό, όπως ο Ομπάμα. Σε μια χώρα όπου ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, την οικογένειά του, το χωριό του, τη φατρία, τη συντεχνία του, μόνο οι Ρόμνεϊ μας αξίζουν...