Εβλεπα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, της δήθεν αριστεράς, μετά το παρά λίγο φονικό στα μεταλλεία Χαλκιδικής. Καμία δεν αναφερόταν στο γεγονός ότι τα καθίκια πήγαν να κάψουν ανθρώπους ζωντανούς, δεν έδινε έμφαση στην καταστροφή περιουσίας, στην άλογη βία. Το πρόβλημά τους ήταν (τουλάχιστον έτσι όπως διατυπωνόταν στο πρωτοσέλιδο), ότι η αστυνομία προχώρησε στη συνέχεια σε συλλήψεις υπόπτων και άρα «ποινικοποιεί τους αγώνες». Δεν ξέρω αν οι ύποπτοι είναι και ένοχοι, η δικαιοσύνη θα το κρίνει. Αλλά αυτό που πραγματικά με σόκαρε, είναι ότι οι «συνάδελφοι» των εντύπων δεν έδωσαν καμία σημασία στο πρωτοσέλιδό τους στο ανατριχιαστικό έγκλημα. Ανάλογες αντιδράσεις έβλεπα και από συναδέλφους στο twitter, οι οποίοι μάλιστα υπονοούσαν ότι ενδεχομένως να υπήρχαν και δικαιολογίες γι’ αυτό που έγινε- για το ότι δηλαδή τα καθάρματα που τα ταΐζουν οι μαμάδες τους στα Βόρεια Προάστια, με τα βιβλία που γράφουν για το λάιφ-στάιλ της Μυκόνου, περιέλουσαν με βενζίνη μεροκαματιάρηδες ανθρώπους.

Πώς να πείσει κάποιος, ό,τι επιχειρήματα και να έχει, αυτούς τους τρελούς; Πώς να συζητήσει με τα καθυστερημένα που αρπάζουν τα καλάσνικοφ και όποιον πάρει ο Χάρος, λες και η ανθρώπινη ζωή είναι βίντεο-γκέιμ; Τι είδους συζήτηση μπορεί να γίνει τους βουτυρομπεμπέδες επαναστάτες της πορδής;

Τι έχω ακόμη να πω με τους φουσκωτούς φασίστες, οι οποίοι νομίζουν ότι τα αναβολικά και το ξύλο στους ανυπεράσπιστους, είναι υποκατάστατα για την ανασφάλεια που νιώθουν για τον ανδρισμό τους;

Πως να μιλήσεις λογικά με τους άλλους, εκείνους που νομίζουν ότι «μας ψεκάζουν», ότι υπάρχουν Νεφελίμ, ότι θα μας σώσει το ξανθό γένος, ότι οι Κινέζοι θέλουν να μας χαρίσουν τα χρέη μας, ότι το Ιράν μας δίνει δωρεάν πετρέλαιο και εμείς δεν το παίρνουμε, ότι ο κόσμος όλος είναι μια συνωμοσία;

Και βέβαια κανένα περιθώριο συζήτησης δεν υπάρχει και με τους ψωνισμένους της σταλινικής και συριζαίικης αριστεράς, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι αυθεντικοί εκφραστές της λαϊκής βούλησης, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των εκλογών, τις ψηφοφορίες στη Βουλή, τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, τις απόψεις των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων, τα πορίσματα των αρμόδιων οργάνων του κράτους. Αυτοί ξέρουν καλύτερα τι θέλει ο λαός και πως το θέλει...

Μπορώ φυσικά να συνεχίσω να γράφω εναντίον αυτών των «σχολών σκέψης». Αλλά για ποιο λόγο; Για να υπερασπιστώ εκείνους που ακόμη και τώρα που ο κόσμος πεθαίνει της πείνας, διορίζουν κολλητούς τους στην ΕΡΤ; Για εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα επί Καραμανλή και διόρισαν όλο τον νομό τους στο Μετρό και τώρα το παίζουν κήρυκες της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Για εκείνους που έχουν διορίσει τους πελάτες τους σε κάθε τρύπα του δημοσίου; Εν ολίγοις, ό,τι γράφω που μου φαίνεται εμένα λογικό, εναντίον εκείων των παράλογων ανθρώπων που θέλουν να μας κάνουν Βόρεια Κορέα, διαβάζεται σαν υπεράπιση ενός σάπιου παρωχημένου συστήματος.

Και βέβαια, υπάρχει η περίπτωση να έχω εγώ άδικο. Να υπάρχει πράγματι μία «διεθνής συνωμοσία Εβραιομασώνων» κατά της χώρας, να θέλουν να μας δώσουν πετρέλαιο τζάμπα οι Ιρανοί, να νομιμοποιείται περισσότερο η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει εξ ονόματος του ελληνικού λαού, απ’ ότι η Βουλή, να είναι ενδεδειγμένη πολιτική δράση η «τρομοκρατία των Βορείων Προαστείων», να πρέπει να βγούμε από το ευρώ, την Ε.Ε, τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, κι εγώ δεν ξέρω από που αλλού και να ακολουθήσουμε το δρόμο του Πολ Ποτ, να σκοτώσουμε τους μετανάστες. Όμως και να ισχύουν όλα αυτά, δεν υπάρχει τρόπος να πειστώ λογικά, γιατί είναι επιχειρήματα σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, ούτε πρόκειται να καταλάβω ποτέ.

Ακόμη και να υπήρχε τρόπος επαφής μεταξύ των δύο στρατοπέδων, για ποιο λόγο να χαλιέσαι, να βρίζεσαι με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός σου, να ακούς τα σχολιανά σου; Οι φίλοι μου είναι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, οι συγχωριανοί μου γίνονται Χρυσαυγίτες και Καμμένοι, κάθε μέρα απογοητεύομαι με την παντελή έλλειψη τσίπας από ανθρώπους που γνωρίζω στην επαγγελματική μου ρουτίνα. Όταν αγαπημένοι μου άνθρωποι παραπονιούνται για την ανεργία και την ίδια στιγμή μου εξηγούν ότι δεν συμφωνούν με καμία από τις προτεινόμενες ιδιωτικές επενδύσεις στη χώρα, μου έρχεται να τους ανοίξω το κεφάλι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν αντιλαμβάνονται την αντίφαση σε αυτό που λένε. Όταν βλέπω άτομα να το παίζουν αριστερά και να υπερασπίζονται ένα status quo που δεν διασφαλίζει ούτε ισότητα δικαιωμάτων (κλειστά επαγγέλματα), ούτε ισότητα υποχρεώσεων (φοροδιαφυγή από αυτοαπασχολούμενους), ούτε ισότητα ευκαιριών (χαριστικές ρυθμίσεις για το δημόσιο, κλπ.), τρελαίνομαι... Σε λίγο δεν θα μιλάω σε άνθρωπο γιατί θα θέλω να πλακωθούμε στις μπουνιές και θα κάνω παρέα μόνο με τα μέλη μίας κλειστής σέχτας που εγώ θεωρώ ότι είναι λογικοί. Γιατί λοπόν; Στο κάτω-κάτω δημοκρατία έχουμε (για λίγο καιρό ακόμη τουλάχιστον), οπότε δεν έχω κανένα ιερό καθήκον, ως πολίτης, να παλέψω με την πέννα μου εναντίον ενός ανελεύθερου καθεστώτος... Ας κάνει ο καθένας λοιπόν ό,τι θέλει και ό,τι τον φωτίσει ο Ύψιστος. 

Το μόνο μου πρόβλημα είναι τι θα γράψω μεθαύριο...