Η θέση του Πάνου Καμμένου, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής, ότι η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους αγνοεί την πραγματικότητα. Σημασία δεν έχει πόσο είναι το απόλυτο νούμερο του χρέους σου, ούτε ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ, αλλά πόσα πληρώνεις κάθε χρόνο για να το εξυπηρετήσεις. Με τις διαδοχικές μειώσεις επιτοκίων και την παράταση των ωριμάνσεων των ελληνικών ομολόγων μέχρι το απώτερο μέλλον, που αποφάσισε η Ευρωζώνη, η Ελλάδα σήμερα πληρώνει ετησίως για την εξυπηρέτηση του χρέους της πολύ λιγότερα από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης και με επιτόκιο χώρας με πιστοληπτική αξιολόγηση ΑΑΑ. Όπερ σημαίνει ότι η ελληνική οικονομία δεν πνίγεται από τα τοκοχρεολύσια, όσο τουλάχιστον δεν πνίγεται και μία οποιαδήποτε άλλη ανεπτυγμένη οικονομία από τα τοκοχρεολύσια. Ακόμη και μηδενικό να γινόταν ως εκ θαύματος το χρέος μας τώρα, η ελληνική οικονομία θα συνέχιζε να συρρικνώνεται.

Επίσης, ανάπτυξη δεν θα έλθει ούτε με την αποχώρηση από την Ευρωζώνη, ή την υποτίμηση του ευρώ. Η ισοτιμία ευρώ/δολαρίου είναι σήμερα όσο περίπου και το 2005, όταν η ελληνική οικονομία πήγαινε σφαίρα. Η υποχώρηση από τα υψηλά του 1,60 δολαρίου κατά τη διάρκεια της κρίσης ελάχιστα βοήθησε στην απορρόφηση των υφεσιακών πιέσεων στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου. Και τέλος βέβαια, η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε αρχικά επειδή είχε σκληρό νόμισμα. Το καράβι το έριξαν στα βράχια Έλληνες πολιτικοί.

Επίσης, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί ούτε μέσω των εξαγωγών, τουλάχιστον άμεσα. Αντιγράφω από τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: «Οι ελληνικές εξαγωγές αναμένεται να εξακολουθήσουν να αυξάνονται για τέταρτο διαδοχικό έτος το 2013, με αύξηση έως 10%. Το 2012 οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν ήδη κατά 10% και έφτασαν τα 24,5 δισ. ευρώ, υπερβαίνοντας τις αρχικές προβλέψεις και καταρρίπτοντας το ρεκόρ των 20 δισ. ευρώ, που είχε σημειωθεί το 2011. Ο λόγος εξαγωγών/εισαγωγών μειώθηκε σε 1,8 το 2012, πράγμα που συνιστά πολύ μεγάλη μείωση σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη. Αν η τάση αυτή συνδυαστεί με εντονότερη στροφή προς τα ελληνικά προϊόντα, τότε το όφελος για το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας θα είναι τεράστιο». Κι όμως, επειδή η παραγωγική βάση της χώρας ήταν τόσο μικρή, θα χρειαστεί χρόνια συστηματικής προσπάθειας επανα-βιομηχάνοποίησης, ώστε να αποκτήσουμε έναν αρκετά μεγάλο εξαγωγικό τομέα που θα μπορεί να σπρώξει την ελληνική οικονομία από την ύφεση.

Τέλος, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί ούτε μέσω του τουρισμού. Φέτος, θα καταγραφεί νέο ρεκόρ αφίξεων, αλλά το πρόσημο της ανάπτυξης θα είναι αρνητικό. Το παράδειγμα της Ισπανίας, της πλέον τουριστικής χώρας στην Ευρώπη, καταδεικνύει ότι από μόνος του, ένας τομέας δεν μπορεί να βγάλει μια ολόκληρη χώρα από τη λάσπη. Επιπλέον, ο τουρισμός είναι εξαιρετικά ευάλωτος σε απρόβλεπτες εξελίξεις. Αν υποθέσουμε ότι τα τρομοκρατο-κωλόπαιδα των Βορείων Προαστίων που έβαλαν την βόμβα στο Mall, βάλουν και μία βόμβα σε τουριστικό θέρετρο (ποιος θα τους εμποδίσει;), πάει τελειώσαμε σύντροφοι.

Ποιο είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Πρώτον, ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αναπτυχθεί επειδή δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν ξανά στο μέλλον (λόγω της χρεοκοπίας), φθηνά δανεικά. Η ιδιωτική και δημόσια κατανάλωση που μας πήγαινε τρένο μέχρι το 2008 είναι οριστικά παρελθόν. Δεύτερον, η αύξηση των εξαγωγών, η μείωση των τοκοχρεολυσίων, η τουριστική ανάπτυξη και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα (επαναφορά καταθέσεων, ανακεφαλαιοποίηση), μπορούν μόνο να σταματήσουν την κατηφόρα, κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα ώστε να αποφευχθεί η πολιτική κατάρρευση. Δεν είναι ικανές από μόνες τους όμως να μας γυρίσουν στην εποχή του μεγάλου πάρτι. Θα πρέπει επομένως να συμβιβαστούμε μια και καλή με ένα βιοτικό επίπεδο χαμηλότερο από αυτό που απολαμβάναμε μέχρι το 2008, ό,τι και να γίνει σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο. Τρίτον, η Ελλάδα χρειάζεται ξένες επενδύσεις. Ο μόνος τρόπος να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθεί το ΑΕΠ είναι να πάρει η Μέρκελ από το αυτί την BMW, ή την Airbus και να τους πει «κοιτάξτε, σας δίνω κίνητρα να επενδύσετε στην Ελλάδα. Τα μεροκάματα είναι πλέον χαμηλά και έχουν γίνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις για τη διευκόλυνση του επιχειρείν. Επιπλέον, αν πάει κάτι στραβά, αναλαμβάνω εγώ το ρίσκο για εσάς, με φοροαπαλλαγές στη Γερμανία ισόποσες της επένδυσης που χάσατε στην Ελλάδα». Η Μέρκελ θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο, ακριβώς όπως έπεισε και τους τραπεζίτες να αποδεχθούν «εθελοντικά» το κούρεμα του ελληνικού χρέους. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και αν το έκανε, εμείς θα διώχναμε τους επενδυτές, είτε με τη γραφειοκρατία μας, είτε με «μάχες χαρακωμάτων», όπως αυτές που βλέπουμε στις Σκουριές σήμερα. Οπότε, αφού δεν θέλουμε επενδύσεις, καλύτερα να συμβιβαστούμε με την πραγματικότητα ότι η Ελλάδα δεν θα είναι πια μία πλούσια χώρα, όπως οι υπόλοιπες της κακής καπιταλιστικής Δύσης, αλλά ο φτωχομπινές των Βαλκανίων...