Το πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορούσαν να διατυπώσουν το αίτημά τους με τόσο απροκάλυπτο τρόπο. Χρειαζόταν ένας πειστικός ιδεολογικός μανδύας, κάτω από τον οποίο θα κρυβόταν οι χαμερπείς διεκδικήσεις. Το «λόμπι» προσέφυγε λοιπόν στην εθνικιστική αριστερά, οι απόψεις της οποίας ανέκαθεν ήταν δημοφιλείς στην Ελλάδα, αλλά είχαν πάψει εδώ και 15 χρόνια να επηρεάζουν αποφασιστικά την άσκηση πολιτικής. Οι θεωρίες περί «ξένου δακτύλου» που διαρκώς επιβουλεύεται το έθνος μας και πέμπτης φάλαγγας εντός των τειχών είναι μεν θελκτικές για όσους ψάχνουν βολικές δικαιολογίες, αλλά ελάχιστοι Έλληνες ήταν διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τον πακτωλό δισεκατομμυρίων που έρχονταν από την Ε.Ε, για να διαπιστώσουν τι σημαίνουν στην πράξη αυτές οι θεωρίες. Όταν όμως έφτασε η ώρα του λογαριασμού από την Ευρώπη, δεν υπήρχε πια συμφέρον για αναστολές. Οι αριστεροί εθνολαϊκιστές έπαψαν να είναι απλώς ένα ευχάριστο ανάγνωσμα και έγιναν ξάφνου διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Καθώς είναι δύσκολο να αντισταθεί κανείς στην κολακεία, ακόμη και οι ειλικρινείς πατριώτες εξ αυτών δεν έβλεπαν ότι εκείνοι που τώρα τους χειροκροτούν, υποδυόμενοι τους αρειμάνιους αντισυστημικούς, είναι οι ίδιοι που μέχρι χθες ήταν «το σύστημα», οι ίδιοι δηλαδή που κατέστρεψαν τη χώρα.
Μέσα στις ακραίες συνθήκες της βίαιης προσαρμογής, η μετάβαση από την ηγεμονία του αριστερού εθνολαϊκισμού στην ηγεμονία του εθνολαϊκισμού (άνευ επιθετικού προσδιορισμού) ήταν αναμενόμενη. Τον Ιούνιο του 2011, στην Πλατεία Συντάγματος, το φίδι σήκωσε κεφάλι, κι εμείς του παίζαμε σουράβλι, χειροκροτώντας τη «δίκαιη αγανάκτηση του χειμαζόμενου λαού».
Την πρωτοφανή αυτή πρόκληση για τη δημοκρατική ομαλότητα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν πολιτικές δυνάμεις παντελώς αναξιόπιστες. Οι ίδιοι που τάιζαν το τέρας επί χρόνια, έπρεπε τώρα να συμμαζέψουν τ’ ασυμμάζευτα. Η αμηχανία τους οδήγησε σε σουρεαλιστικές καταστάσεις. Αρκεί να αναφερθεί ότι οι πολιτικοί που εφαρμόζουν σήμερα το Πρόγραμμα Προσαρμογής είναι οι ίδιοι που το καταψήφιζαν και διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για την αναποτελεσματικότητά του. Το ίδιο αμήχανη ήταν και η Ευρώπη, δέσμια εσωτερικών μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και φοβικών συνδρόμων. Παρόλα αυτά, γύρω από αυτήν την Ευρώπη και αυτό το αστικό (ο Θεός να το κάνει!) πολιτικό σύστημα συσπειρώθηκε ικανός αριθμός ανθρώπων για να αποτρέψει τη μετατροπή της χώρας σε Βόρεια Κορέα της Μεσογείου. Όταν η κάλπη έκαιγε, η ύφεση πόναγε και το 90% των ελληνικών ΜΜΕ έριχνε λάδι στη φωτιά του λαϊκισμού, οι περισσότεροι ψηφοφόροι έδειξαν ότι έχουν καταλάβει τι έφταιξε στην πατρίδα μας. Δεν είχαν τίποτε να κερδίσουν από αυτήν τους τη στάση - ούτε θαλασσοδάνεια από κρατικές τράπεζες, ούτε θέσεις στο δημόσιο, ούτε συντεχνιακά προνόμια. Ίσα-ίσα που διεκδίκησαν όλα αυτά να τελειώσουν με κάθε κόστος, ακόμη και για τους ίδιους. Μόνη ανταμοιβή για το γεγονός ότι υπέμειναν τις ύβρεις φίλων και εχθρών, η αμυδρή πιθανότητα να μπουν οι βάσεις για τη δημιουργία, σε βάθος χρόνου, μιας κοινωνίας ισονομίας.
Τώρα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν μία άλλη απειλή: «το λόμπι του ευρώ». Πρόκειται για παράγοντες της κυβέρνησης και του περιβάλλοντός της, οι οποίοι θεωρούν ότι το ευρώ δεν είναι μέσο για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας, αλλά αυτοσκοπός. Τώρα που ο σκοπός φαίνεται να επιτυγχάνεται λοιπόν, ξεκίνησαν ήδη το γνωστό βιολί: ότι η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης αγγίζει τα όρια της αρνησιδικίας, ούτε που τους ενδιαφέρει, ότι η πολυνομία βασανίζει τους πολίτες ελάχιστα τους νοιάζει. Αντιθέτως, μοιράζουν τις θέσεις εξουσίας στο δημόσιο με αναλογία 4-2-1, χωρίς καμία πρόνοια αξιοκρατίας, επαναφέρουν τα αμαρτωλά stage από το παράθυρο, αποφεύγουν να εφαρμόσουν όσες περισσότερες μεταρρυθμίσεις μπορούν, διορίζουν απίθανους «ανταποκριτές» σε απίθανα μέρη και γεμίζουν την ΕΡΤ με προσωπικό ειδικών θέσεων. Αν νομίζουν ότι μάτωσε η χώρα, με 1.300.000 ανέργους, για να μπορούν εκείνοι να συνεχίσουν να ταΐζουν τα κοράκια τους με ευρώ και όχι με δραχμές, είναι βαθιά γελασμένοι...