Η όλη ρητορική του διαμοιρασμού «μερίσματος» από την ανύπαρκτη επιτυχία μας, μου θυμίζει τον Νίκο Χριστοδουλάκη, ο οποίος είχε αναλάβει υπουργός οικονομικών, επί Σημίτη, όταν η χώρα μπήκε στο ευρώ. Αμέσως έδωσε γενικό σήμα να μοιραστούν τα κέρδη από την «επιτυχία», λες και η υιοθέτηση του κοινού νομίσματος ήταν το τέλος του δρόμου και όχι η αρχή για τη σύγκλιση της χώρας μας, με τα ανεπτυγμένα κράτη της Δύσης. Τότε ξεκίνησε το πραγματικό πάρτι, το οποίο κορυφώθηκε τη μαύρη πενταετία του Καραμανλή και από το πρωτογενές πλεόνασμα του τέλους του 20ου αιώνα, φτάσαμε στο 15.6% έλλειμμα το 2009.
Σήμερα πάμε να κάνουμε τα ίδια λάθη: το πρωτογενές πλεόνασμα δεν είναι το τέλος του δρόμου. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα των δημοσίων οικονομικών μας, κάτι που με τη σειρά του είναι προϋπόθεση για να αναπτυχθεί «κανονικά» η οικονομία μας. Σημαίνει απλώς ότι δεν δημιουργούμε νέο χρέος. Δεν είναι άθλος, είναι κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο για κάθε χώρα.
Ήδη, μέσα στην κρίση κατασπαταλούμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, όσο και αν φαίνεται απίστευτο. Να σας δώσω παραδείγματα: η Τρόικα επέμενε να μη μειώσουμε τον ΦΠΑ στην εστίαση, διότι ούτε θα μειωθούν οι τιμές στα εστιατόρια, ή ακόμη και αν μειωθούν, δεν είναι αυτός ο πλέον παραγωγικός τρόπος να ξοδέψουμε τα όποια λίγα χρήματα έχουμε. Είχαμε-δεν είχαμε, λυσσάξαμε και τον μειώσαμε τον ΦΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο προϋπολογισμός αιμορραγεί τώρα και οι πελάτες των εστιατορίων – τουρίστες και ντόπιοι – δεν έχουν δει καμία αλλαγή στις τιμές. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι ενώσεις του κλάδου τους, σύμφωνα με τις οποίες μόνο 2 στα 10 εστιατόρια πέρασε τη μείωση του ΦΠΑ στον καταναλωτή.
Στη συνέχεια, ξοδεύουμε 500 εκατομμύρια ευρώ, σε προγράμματα σταζ, για να κάνουμε τους ανέργους σχολικούς τροχονόμους και φύλακες σε μαρίνες. Με τα ίδια λεφτά θα μπορούσαμε είτε να επιδοτήσουμε θέσεις εργασίας σε υγιείς εξαγωγικές επιχειρήσεις (με την προϋπόθεση ότι δεν θα απολύσουν εργαζομένους), είτε να τα περάσουμε στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (εσωτερικές ανακατανομές επιτρέπονται στο ΕΣΠΑ), το οποίο έχει μηδενιστεί. Τώρα, τα 500 εκατομμύρια θα γίνουν καπνός, αφού μόλις περάσουν οι τέσσερις μήνες, οι «επωφελούμενοι» του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας θα βρεθούν και πάλι στην ίδια μοίρα, αφού δεν θα έχουν αποκτήσει καμία δεξιότητα που θα μπορούν να «πουλήσουν» στην αγορά εργασίας.
Από το Γενάρη, θα κάνουμε τα ίδια όπως φαίνεται. Θα δώσουμε ένα «βοήθημα» σε χαμηλοσυνταξιούχους, που δεν θα έχει καμία προστιθέμενη αξία για την οικονομία. Αν πραγματικά ήθελε να βοηθήσει την οικονομία η κυβέρνηση θα επένδυε ό,τι μείνει από το πρωτογενές πλεόνασμα είτε στην έρευνα και την ανάπτυξη, είτε στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Έτσι θα δημιουργούνταν θέσεις εργασίας και τα χρήματα θα αυγάτιζαν. Με την ελεημοσύνη δεν βοηθάς κανέναν, όπως έχει αποδειχθεί από τις παλιές πρακτικές της Δύσης στις χώρες της Αφρικής.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να βοηθήσει την οικονομία, θέλει να δωροδοκήσει, με αυτά τα λίγα χρήματα που έχουμε, όσους περισσότερους μπορεί, για να κάνει εκλογές τον Μάιο. Όπως πολλές φορές έχω πει, δεν σώζεται αυτή η χώρα τελικά...