Και τούτο διοτι, οι δηλώσεις αυτές έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις της Ελλάδος, προς το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να εφαρμόζει «άνευ αντιρρήσεως» τις τελεσίδικες και καταδικαστικές αποφάσεις που αφορούν την χώρα, στα πλαίσια του σεβασμού των διατάξεων της Σύμβασης Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Η ηγεσία της ελληνικής εκκλησίας και οι ομοφοβικοί «χριστιανοταλιμπάν» που την πλαισιώνουν, καμώνονται πως αγνούν ότι, από τις 7 Νοεμβρίου 2013, το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τελεσίδικη απόφαση του, που ελήφθη κατά πλειοψηφία, καταδικάσθηκε η Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος σεβασμού στην οικογενειακή ζωή και των διακρίσεων.
Πριν από δύο χρόνια, το Δικαστήριο, εξετάζοντας την υπόθεση «Βαλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδος», χαρακτήρισε μη πειστικούς τους λόγους που το ελληνικό δίκαιο εξαιρεί τα ζευγάρια του ίδιου φύλου από το νόμο περί πολιτικής ένωσης των ζευγαριών διαφορετικού φύλου, που εισήχθη στην ελληνική νομολογία το 2008.
Με την ίδια απόφαση το Δικαστήριο υποχρέωσε την Ελλάδα να καταβάλει από 5.000 ευρώ στον καθένα από τους ενάγοντες, καθώς και τη δαπάνη για δικαστικά έξοδα. Η υπόθεση «Βαλλιανάτος και λοιποί κατά Ελλάδος» αφορά τους πολιτικούς γάμους (πολιτική ένωση) που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με το νόμο 3719/2008 και τον τίτλο «Μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην οικογένεια, τα παιδιά και την κοινωνία».
Αυτός ο νόμος επέφερε βελτιώσεις στην επίσημη μορφή της «σχέσης» επιτρέποντας στα εμπλεκόμενα πρόσωπα να αναγνωρίσουν τη σχέση τους σε πιο ευέλικτο νομικό πλαίσιο σε σχέση με αυτό του γάμου.
Οι ενάγοντες, ωστόσο, διαμαρτύρηθηκαν, ενώπιον του Δικαστηρίου, ότι ο νόμος 3719/2008 απευθύνεται αποκλειστικά σε ετερόφυλα ζευγάρια αποκλείοντας κατ' αυτό τον τρόπο τις ενώσεις ομοφυλόφιλων προσώπων. Ισχυρίσθηκαν δε ότι η ελληνική πολιτεία έχει εισαγάγει μία διάκριση, η οποία κατά τη γνώμη τους είναι εις βάρος τους.
Το Δικαστήριο επισήμανε στην απόφασή του ότι ανάμεσα στις 19 χώρες-μέλη που έχουν αναγνωρίσει μια «αστική ένωση» πέραν του γάμου μόνο η Λιθουανία και η Ελλάδα έχουν εισαγάγει διακρίσεις κατά των ομοφυλοφίλων αποκλείοντας από την ένωση αυτή τα άτομα του ιδίου φύλου.
Το δικαστήριο έκρινε ότι, κατά τη γνώμη του, δεν ήταν αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού του Νόμου μία τέτοια διάκριση η οποία απαγορεύει στα άτομα του ιδίου φύλου να προσέρχονται σε μία τέτοια ένωση και καταδίκασε τελεσίδικα την Ελλάδα.
Η κωλυσιέργεια...
Με επιστολή της, ωστόσο, που στάλθηκε στην Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 6 Μαΐου 2014 και φέρει την υπογραφή του προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Ιωάννη Σακελλαρίου, η ελληνική κυβέρνηση «ομολόγησε» την αδυναμία της να εφαρμόσει την τελεσίδικη απόφαση του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με την οποία άναψε «πράσινο φως» στο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην Ελλάδα να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης.
Απευθυνόμενη στην Επιτροπή Υπουργών του ΣτΕ, που είναι το αρμόδιο όργανο για την επίβλεψη της εκτέλεσης τελεσίδικων αποφάσεων του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από καταδικασθέντα κράτη-μέλη, η ελληνική κυβέρνηση ομολόγησε ότι «δεν είναι σε θέση να παρουσιάσει σχέδιο δράσης» για την εφαρμογή της εν λόγω απόφασης και δεσμεύεται ότι «θα το πράξει εν ευθέτω χρόνω».
Είμαστε στη διαδικασία να σκεφθούμε (sic) τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε η ελληνική νομοθεσία να συμμορφωθεί με την απόφαση του Δικαστηρίου, λέει χαρακτηριστικά η επιστολή του προέδρου του Νομικού Συμβουλίου του κράτους, υπογραμμίζοντας, μάλιστα, ότι:
«Οι συγκεκριμένες αλλαγές που θα επέλθουν στο ελληνικό αστικό και οικογενειακό δίκαιο προϋποθέτουν μία πολύ σοβαρή μελέτη των θεμελιωδών αρχών του εσωτερικού δικαίου, ώστε να μη διασαλευθεί η επικρατούσα λογική συνέχεια και συνέπεια των διατάξεων του ελληνικού δικαίου. Προϋποθέτουν δε ακόμη συγκριτική μελέτη των ξένων νομοθεσιών για το εν λόγω θέμα».
Τα χρονικά περιθώρια, όμως, για την εφαρμογή της σχετικής απόφασης του Δικαστηρίου φαίνεται ότι εξαντλήθηκαν και η παρούσα κυβέρνηση , ήταν ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να προχωρήσει στην καθιέρωση, δια νόμου, του Συμφώνου Συμβίωσης Ομοφυλοφίλων, προκειμένου να αποφύγει εντελώς δυσάρεστες συνέπειες, όπως το ενδεχόμενο αποπομπής της από τις τάξεις του Συμβουλίου της Ευρώπης και του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Συνεπώς, δεν υπάρχει περιθώριο κανενός διαλόγου για το ζήτημα και ουδόλως αυτο αφορά την θέση της ελληνικής εκκλησίας.