Το μείζον αυτό θέμα, που ήλθε στο προσκήνιο μετά την ματαίωση της ανόδου της ακροδεξιάς στην Αυστρία στον προεδρικό θώκο, εξαιτίας της επιστολικής ψήφου των αυστριακών ομογενών, δεν προσφέρεται, ούτε για μικροπολιτική αντιπαράθεση μέσω τουϊτερ ούτε και για φαινομενική αντιπαλότητα, μεταξύ πολιτικών παρατάξεων, για το ποιός ενδιαφέρεται περισσότερο, για το δικαίωμα ψήφου των ελλήνων ομογενών, από τον τόπο κατοικίας και εργασίας τους στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα, ως κράτος και ανεξάρτητα του ποιός την κυβερνά, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ έναντι του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να κατοχυρώσει, δια νόμου, το δικαίωμα ψήφου και στους Έλληνες του εξωτερικού, από τον Ιούλιο του 2010, όπου και καταδικάσθηκε από το Δικαστήριο, για το ότι δεν έχει αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα.
Στην καταδικαστική απόφαση του, στις 8 Ιουλίου 2010, που εξέδωσε το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατά της Ελλάδος (υπόθεση «Σιταρόπουλος και άλλοι» Νο. 4220/07), αναφέρεται ρητά ότι:
- Η Ελλάδα, μη χορηγώντας δικαίωμα ψήφου στους Έλληνες που διαμένουν στο εξωτερικό, παραβίασε το δικαίωμα συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία όπως αυτό προστατεύεται από το άρθρο 3 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και από σειρά άλλων διατάξεων και καταδίκασε την Ελλάδα σε καταβολή αποζημίωσης για ηθική βλάβη των αιτούντων.
- "Σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, η οποία υιοθετήθηκε με πλειοψηφία 5 προς 2, το άρθρο 3 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου, για την προάσπιση της δημοκρατίας, θεμελιώνει υποχρέωση του Κράτους με τρόπο που να εξασφαλίζει σε όλους τους πολίτες του την ακώλυτη άσκηση του δικαιώματος ελεύθερης έκφρασης μέσω της ψήφου τους.
- Το ΕΔΑΔ, προκειμένου να θεμελιώσει την παραβίαση της Ελλάδας, επικαλέσθηκε, μεταξύ άλλων, τις σχετικές συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού (Σ 1, 51, 108), την πρόταση νόμου της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για την
«Άσκηση του Εκλογικού Δικαιώματος κατά τις γενικές βουλευτικές εκλογές για τους Έλληνες εκλογείς που διανέμουν στο εξωτερικό», την Απόφαση Νο 1459 (2005) της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης που επιβάλλει κατάργηση όλων των εμποδίων στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και τα Κείμενα της Επιτροπής της Βενετίας για την Δημοκρατία μέσω του Δικαίου, καθώς και μια σημαντική συγκριτική μελέτη σε 33 Κράτη Μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, κατά την οποία 26 Κράτη Μέλη προβλέπουν διαδικασίες για την ακώλυτη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και κατά την παραμονή των εκλογέων στο εξωτερικό, 3 Κράτη-Μέλη προβλέπουν διαδικασίες άσκησης του δικαιώματος, αλλά με πρόσθετες προϋποθέσεις, ενώ μόνο 4 Κράτη Μέλη δεν προβλέπουν τέτοια δυνατότητα.
Παρόλο, όμως, που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 2010 μέχρι και σήμερα, όφειλαν να γνωρίζουν ότι, αποφάσεις του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σαν κι αυτήν, είναι δεσμευτικές για την χώρα που εισέπραξε την καταδίκη και αποτελεί υποχρέωση η εφαρμογή της, οι Έλληνες που ζούν και εργάζονται στο εξωτερικό εξακολουθούν να μην έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές της χώρας.
Από τότε (2010) έχει τονισθεί ότι η Ελλάδα, “ για να αποφύγει μια σειρά από καταδίκες, αλλά κυρίως για να αποκαταστήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες, οφείλει να υιοθετήσει άμεσα εκείνα τα μέτρα που θα διασφαλίσουν την ακώλυτη άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους Έλληνες του εξωτερικού."
Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για τους νυν κυβερνώντες αλλά και για τους προαλειφόμενους να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, να πάψουν τις βλακώδεις αντιπαραθέσεις μέσω τουϊτερ και φέϊσμπουκ και να συμφωνήσουν να κάνουν, αυτό που είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να κάνουν.
“Να θεσμοθετηθεί το δικαίωμα ψήφου στους έλληνες του εξωτερικού.”
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερo.....