Στο προσφυγικό και αφού επαναπαύθηκε στο γεγονός ότι ο Ταγίπ Ερντογάν, ξόδευε χρόνο και χρήμα, για να φθάσει να «φιλοξενεί» πάνω από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες στα παράλια της Τουρκίας, αναγκάζεται τώρα να «σύρεται» σ’ ένα παραδοσιακό ανατολίτικο παζάρι που, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, το πάνω χέρι έχει ξεκάθαρα ο Ερντογάν.
Ασφαλώς και δεν πρόκειται για εκβιασμό, όταν ο Ερντογάν αξιώνει ν’ ανταλλάξει την απαλλαγή της υποχρέωσης βίζας στους τούρκους που θέλουν να επισκεφθούν την Ευρώπη, με την διατήρηση του πλήθους των προσφύγων στα παράλια του και να μην τους «αμολύσει», προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στις ευρωπαϊκές χώρες.
Αυτή ήταν, αυτή είναι και αυτή θα είναι η τουρκική διπλωματία και δεν μπορεί να «χρεωθεί» στην ευρωπαϊκή αφέλεια, η παραγνώριση της αποτελεσματικότητας της.
Στα θέματα της ανεργίας των νέων, της υποαπασχόλησης, της έλλειψης επενδύσεων και γενικότερα στο «κακό οικονομικό χάλι» των περισσότερων χωρών της Ευρωζώνης, η ΕΕ έχει να αντιπαραθέσει μόνον το «άδειο επενδυτικό πακέτο Γιούνγκερ» και κάτι λειψά προγράμματα κατάρτισης των άνεργων νέων, που δεν άγγιξαν και δεν ωφέλησαν κανέναν, επί της ουσίας, στην Ευρώπη.
Η απειλή της ανεξέγκτης εισροής προσφύγων στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με την αύξηση της ανεργίας και την εν μέρει διάλυση του κοινωνικού κράτους, σε χώρες όπως η Γαλλία, έστρεψαν τους πανικόβλητους ευρωπαίους προς τα εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμμάτα της Ευρώπης, που βρήκαν «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να διαπρέψουν.
Κι’ εδώ, όμως, οι τωρινοί ευρωπαίοι ηγέτες, φάνηκαν «λίγοι και κατώτεροι των περιστάσεων» αφού δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν αποφάσεις ευρωπαΪκών κυβερνήσεων, για κλείσιμο των συνόρων τους προς τους πρόσφυγες, για το πογκρόμ απελάσεων που ήδη ετοιμάζεται και το κυριότερο, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν ενα ... Brexit.
Kρυφές δημοσκοπήσεις της Γιουροστάτ που, σύμφωνα με πληροφορίες μας, έχουν τεθεί υπόψη της Κομισιόν, αποδεικνύουν ότι, μέρα με την ημέρα, όλο και περισσότεροι ευρωπαίοι, τάσσονται υπέρ της διασφάλισης των εξωτερικών τους συνόρων και ολοένα απομακρύνονται από το «πάλαι ποτέ» όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης.
Για την πλειονότητα των ευρωπαίων, που είχαν συνηθίσει να ζούν στην ευμάρεια, στην ασφάλεια και σε μία ιδιότυπη νιρβάνα πολυπολιτισμικής συμβίωσης, υπήρξε ένα οδυνηρό σόκ από τις πολλαπλές τρομοκρατικές (οργανωμένες και ατομικές) επιθέσεις στην καρδιά της Ευρώπης.
Κι’ εδώ όμως, οι ευρωπαίοι ηγέτες απέδειξαν ότι -παρόλο που φαίνονταν πως η όξυνση του προσφυγικού, η οικονομική δυσπραγία και η άνοδος της ευρω-ακροδεξιάς, θα συνέβαλλαν στην έξαρση «τρομοκρατικών φαινομένων»- , ήταν «λίγοι και κατώτεροι των περιστάσεων», τουλάχιστον στον τομέα της πρόβλεψης και όχι μόνον.
Απόδειξη ότι τώρα, επιχειρουν να αντιμετωπίσουν την εγχώρια ή εισαγόμενη τρομοκρατία, με περισσότερα αστυνομικά μέτρα και με στέρηση, παραδοσιακά κατοχυρωμένων, προσωπικών και ατομικών ελευθεριών.
Εν μέσω θέρους, λοιπόν, αναρωτιούνται αν θα αρχίσει η Ευρώπη να αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα σωστά στο ξεκίνημα, όταν γυρίσει από τις διακοπές και ακούσει από τον Πρόεδρο της Επιτροπής Ζαν Κλώντ Γιουνγκέρ τη δεύτερη ομιλία του για την Κατάσταση της Ένωσης.
Διαπιστώνοντας ότι η Ευρώπη βρίσκεται ήδη κοντά στο «όλα ή τίποτα», αναρωτιούνται, πλέον, ανοικτά αν θα καταφέρει η Κομισιόν να φέρει κοντά στην ΕΕ τους ευρωπαίους ή αν θα καταστραφεί.
Ολοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους, στο σχέδιο δράσης που υποτίθεται ότι θα παρουσιάσει ο Γιούνγκερ τον Σεπτέμβριο, για να βγεί η Ευρώπη από την κατάσταση αποσύνθεσης στην οποία έχει περιέλθει, μετά και το δημοψήφισμα για την αποχωρηση της Βρετανίας από την ΕΕ.
Ενας κούκος, όμως, δεν φέρνει την άνοιξη, ειδικά όταν τα συσσωρευμένα προβλήματα επιβάλλουν, μία αναθεώρηση της ευρωπαϊκής εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, γενικά και όχι κατά μόνας.