Στον λαό που διαθέτει ένστικτο –έστω και αν αργεί να το εκδηλώσει- έχει καταστεί σαφές οτι η αντεπίθεση της Κυβέρνησης, προεκλογικής ή μή,  βασίστηκε στην πολιτική ανάδειξη ενός σκανδάλου  για να κτυπηθεί ο αντίπαλος. Ενος διεθνούς  κατά τα άλλα σκανδάλου, όπου το περίεργο είναι ότι ενώ διερευνάται η Νovartis  σε πάνω από 20 χώρες σε καμμία δεν έχει προκύψει εμπλοκή πολιτικών προσώπων! Με άλλα λόγια σε ένα είδος μιμητισμού από πλευράς Τσίπρα, ακολουθείται η τακτική Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος πριν καν αναλάβει, διέσυρε σε όλη την Ευρώπη την χώρα του, ως διεφθαρμένη.

Το να μπει κανείς στη λογική του ποιος είναι εντιμότερος εμπεριέχει ένα σημαντικό κίνδυνο. Της ακύρωσης του πολιτικού συστήματος, με την εμπέδωση στη συνείδηση του κόσμου της αντίληψης ότι οι πολιτικοί εντάσσονται στην πολιτική για να του «φάνε» τα λεφτά του. Και ασφαλώς τα μέλη του Κοινοβουλίου μας δεν είναι λιγότερο έντιμα από τους λοιπούς  πολίτες, μεταξύ των οποίων υπάρχουν αρκετοί που ενώ κλέβουν ενσυνειδήτως το κράτος, δεν τους λείπει το θράσος να υποστηρίζουν  για τους πολιτικούς ότι «όλοι ίδιοι είναι».

Η προσπάθεια ανάδειξης ενός σκανδάλου με πολιτικές, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ προεκτάσεις, ασφαλώς και πρέπει να διερευνηθεί.  Η σκόπιμη όμως απόπειρα γενίκευσης, που επιχειρείται από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, προκειμένου να στιγματίστούν δύο κόμματα που συγκυβέρνησαν είναι, ως προς την μεθόδευση,  πολιτικά απαράδεκτη και αφελής. Απαράδεκτη διότι συνιστά ένα χυδαίο λαϊκισμό, και αφελής διότι καταλαβαίνουν οι πολίτες (α) την σκοπιμότητα της ανάδειξης του θέματος (β) έχουν κατανοήσει τα κενά που υπάρχουν και (γ) αντιλαμβάνονται ότι ένα σε αποδρομή κόμμα ως μόνη σωτηρία βλέπει την σπίλωση των αντιπάλων του, μπας και ο κόσμος θεωρήσει ότι η απωλέσασα το ηθικό πλεονέκτημα αριστερά είναι πιο ηθική από τους αντιπάλους της.

Άλλωστε οι αντιπαραθέσεις στο χώρο της Δικαιοσύνης και οι εισαγγελικές καταγγελίες για πιέσεις απλώς πιστοποιούν ότι δεν υπάρχουν τα «στοιχεία» που θα επιθυμούσε η κυβέρνηση.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται το Μαξίμου, στην σπουδή της να πλήξει τους αντιπάλους της, είναι ότι στην ουσία απαξιώνει όλο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της. Διότι στο τέλος τέλος μένει η αντίληψη στον κόσμο ότι οι μισοί είναι διεφθαρμένοι και οι άλλοι μισοί ανίκανοι. Όπως λ.χ. η κυβέρνηση της αριστεράς, της οποία κάποια ανάλογα κουσούρια θα προσπαθήσουν να της βρουν οι αντιπαλοί της, όταν την αντικαταστήσουν στην εξουσία.