Στη Γενική Θεωρία του Χρήματος ο Τζων Μέϋναρντ Κέϋνς κάνει τις εξής διαγνώσεις, οι οποίες θα ήταν χρήσιμες ασφαλώς σε όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις – κυρίως σε αυτές της κρίσης αλλά πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς όπως ομολογούν και οι δανειστές, το 2014 τα πράγματα έβαιναν προς το καλύτερο και υπήρχε η δυνατότητα να βγούμε στις αγορές, ως κανονική χώρα, που είναι και η μεγάλη πλήν φρούδα ελπίδα του σημερινού πρωθυπουργού.
Ο Κέϋνς λέει τα εξής – τα οποία, συμπληρώνουμε, είναι χρήσιμα και στους λοιπούς ευρωπαίους ηγέτες και στους τεχνοκράτες που εκπονούν τα διάφορα σχέδια «διάσωσης»:
Πρώτον, μία οικονομία σε ύφεση έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να παραμείνει σε ύφεση. Δεν υπάρχει κάτι στους οικονομικούς μηχανισμούς που μπορεί να βγάλει μια οικονομία από την ύφεση στην οποία αυτή έχει περιέλθει, ειδικώς μάλιστα αν υιοθετουνται μέτρα τα οποία κάνουν την ύφεση ακόμη βαθύτερη. Αυτό το ενδεχόμενο έχει ως αποτέλεσμα το ότι μπορεί να επιτύχεις οικονομική ισορροπία και, ταυτόχρονα, να έχεις ανεργία, ακόμη και μαζική ανεργία.
Δεύτερον, η ευημερία εξαρτάται πρωτίστως από τις επενδύσεις. Αν μειωθούν λ.χ. οι επενδύσεις για κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, θα ξεκινήσει μία διαδικασία συρρίκνωσης της οικονομίας. Μόνον αν αυξηθούν οι επενδύσεις θα ακολουθήσει η διαδικασία ανάπτυξης. Κατά τα άλλα η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποτρέπει τις επενδύσεις, αν λαβουμε υπόψιν τα ατυχή παραδειίματα του Ελληνικού και της «Ελληνικός Χρυσός». Ενώ, συγχρόνως, πουλάει την δημόσια περιουσία ένα κομμάτι ψωμί, τη στιγμή που με πολλαπλάσια χρήματα από ιδιωτικοποιήσεις άλλων κυβερνήσεων κατέβαζε κόσμο στο πεζοδρόμιο...
Όμως και ο νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν, σε άρθρο του που είχε δημοσιευθεί σε ελληνική καθημερινή εφημερίδα μιλούσε για την παγκόσμια ύφεση, επισημαίνοντας την απραξία των πολιτικών όσον αφορά στη δημιουργία προϋποθέσεων για ανάκαμψη. Με άλλα λόγια υπενθύμιζε, με τον δικό του τρόπο την διαπίστωση του Κέϋνς ότι «μία οικονομία σε ύφεση είναι δυνατόν να παραμείνει σε ύφεση».
Να τι εκτιμούσε ο Κρούγκμαν:«Μπροστά σε μία τόσο ζοφερή εικόνα, θα περίμενε κανείς από τους πολιτικούς ηγέτες να συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν πράξει αρκετά για να εξασφαλίσουν την ανάκαμψη. Τους τελευταίους μήνες παρατηρούμε μία εκπληκτική αναβίωση της οικονομικής «ορθοδοξίας» του σκληρού μονεταρισμού και των ισοσκελισμένων προυπολογισμών. Ιδιως στην Ευρώπη φτάνουν στο σημείο να υποστηρίζουν ότι η αύξηση της φορολογίας και η περικοπή δαπανών θα ευνοήσουν την οικονομία, βελτιώνοντας την επιχειρηματική εμπιστοσύνη.
Καταλήγοντας και αναφερόμενος ειδικότερα στην Ελλάδα, επισήμαινε ότι η χώρα μας, συμφώνησε μεν να εφαρμόσει σκληρή λιτότητα, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι το spreadστα επιτόκια των ομολόγων της και τα ασφάλιστρα κινδύνου αυξήθηκαν κι άλλο. Οι χρηματοοικονομικές αγορές μοιάζουν να κατανοούν αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί ηγέτες: Ότι ενώ η μακροπρόθεσμη δημοσιονομική συνέπεια είναι σημαντική, το να περικόπτεις τις δαπάνες, όταν γίνεται εν μέσω ύφεσης, ισοδυναμεί με αυτοτραυματισμό, αφού βαθαίνει κι άλλο η ύφεση και ανοίγει τον δρόμο για τον αποπληθωρισμό...
Τι διαφορετικό έγινε στην ελληνική οικονομία; Η χώρα έπεσε σε παρατεταμένη ύφεση με τη μονοδιάστατη περικοπή δαπανών και εμμονή σε πρωτοφανή πλεονάσματα, χωρίς το παραμικρό κίνητρο για ανάπτυξη και επενδύσεις. Μία ύφεση που αντικατοπτρίζεται σε μία εξ ίσου παρατεταμένη και μεγάλης έκτασης ανεργία και, βεβαίως σε αδυναμία, μακροπρόθεσμα αντιμετώπισης του δημοσίου χρέους με δικούς μας πόρους, όταν μάλιστα θα έχουν εξαντληθεί τα «μαξιλαράκια» ως αποτέλεσμα λαϊκίστικων πολιτικών.