Τι είναι αυτά που έχουν αποσύρει από τις τράπεζες και τα έχουν φυλάξει στο σπίτι τους οι νοικοκυραίοι; Γιατί αυτοί είναι οι θορυβηθέντες και όχι επιχειρηματίες με δοσοληψίες με το εξωτερικό που έχουν την άνεση είτε με υπερτιμολογήσεις είτε αλλιώς να έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό. Είναι αποταμιεύσεις που τους φόβισε το ίδιο το πολιτικό σύστημα ότι θα τις χάσουν. Είτε λόγω πιθανού κουρέματός τους είτε αλλιώς. Αν είχε εμπιστοσύνη ο κόσμος στις κυβερνήσεις του ασφαλώς και δεν θα κατέφευγε σε λύση που παραπέμπει σε χρόνια πίσω.
Στο βιβλίο του The ascent of Money. A financial History of the World που στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει με τον τίτλο Η Εξέλιξη του Χρήματος, ο καθηγητής Ιστορίας του Χάρβαρντ Νίλ Φέργκιουσον παρατηρεί προλογικώς τα εξής:
«Η ιστορία της διαχείρισης κινδύνων είναι ένας μακρύς αγώνας μεταξύ της μάταιης επιθυμίας μας να είμαστε οικονομικά ασφαλείς και της σκληρής αλήθειας πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, όπως νομίζουμε, ενα και μοναδικό «μέλλον». Υπάρχουν πολλαπλά, απρόβλεπτα ενδεχόμενα του μέλλοντος, τα οποία δεν θα χάσουν ποτέ την ικανότητά τους να μας αιφνιδιάζουν»!
Από αυτήν την αγωνία της οικονομικής εξασφάλισης για το μέλλον δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί και η ελληνική κοινωνία. Κυρίως η κοινωνία των νοικοκυρέων που με πολύ κόπο, ειδικώς μετά από όσα έχει περάσει αυτή η χώρα, κατόρθωσε να βάλει κάτι στην άκρη για μία ωρα ανάγκης. Όταν μάλιστα η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα είναι της ...πλάκας.
Οι πολιτικές των πολιτικών επί σειράν ετών είχαν μία δυσάρεστη τελική κατάληξη για ένα λαό. Την χρεοκοπία της χώρα που είναι φυσικό να επηρεάζει και τους πολίτες της. Είδε ο κόσμος να του κόβουν τους μισθούς. Να του κόβουν συντάξεις και επικουρικά. Να του βάζουν φόρους. Να του φορολογούν υπέρμετρα και την ακίνητη περιουσία του. Βλέπει συνεχώς –και το λέει και στις δημοσκοπήσεις- ότι πρόκειται να επιδεινωθεί το βιοτικό του επίπεδο κι άλλο. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει προς το κράτος, όπως αυτό εκπροσωπείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Και γι’ αυτό κάποια στιγμή, τα τελευταία χρόνια, έκρινε σκόπιμο με την λογική ενός ανασφαλούς πολίτη, να αποσύρει κάποια χρήματα από τις καταθέσεις του και να τα βάλει στο στρώμα. Το οποίο έχει τώρα ιδιαίτερο ενδιαφερον για την αριστερή κυβέρνηση.
Ο πρώην γενικός γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου των Οικονομικών κ. Σπινέλλης, είχε κάνει μία καταγγελία για τον κανόνα του «40-40-20»! Το 40% αφορά την «έκπτωση» επί του προστίμου που κάνει στον φορολογούμενο ο ελεγκτής, το άλλο 40% είναι το ποσό που «τσεπώνει» ο ελεγκτής και μόνο το 20% είναι το τελικό έσοδο που καταλήγει στα κρατικά ταμεία»! Ισχύει ακόμη ο Κανών; Γιατί αν ισχύει, το στρώμα μας μάρανε;;