Πολλά μπορεί λοιπόν να γράψει κανείς για την πράξη των τριών παιδιών που πήγαν σε μία ή περισσότερες βραχονησίδες και ύψωσαν την ελληνική σημαία, αλλά σίγουρα όποιος κάνει λόγο για ηρωική πράξη είναι τουλάχιστον υπερβολικός.

Περισσότερο μοιάζει με ανεύθυνη πράξη, η οποία όπως φάνηκε και από την τουρκική αντίδραση, εξυπηρετεί απόλυτα το παιχνίδι των «γκρίζων ζωνών», που θέλουν να παίξουν οι γείτονες.

Ιδιαίτερα σε μία στιγμή που οι σχέσεις με την Τουρκία είναι στα «κόκκινα», κανείς δεν μπορεί να υποκαθιστά το ρόλο της πολιτείας ή του στρατού και κανείς δεν δικαιούται να επιβαρύνει κι άλλο το έργο των στρατιωτικών μας.

Ακόμη δεν έχουν στεγνώσει τα δάκρυα για το χαμό του μόλις 34 ετών σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου, ο οποίος «πλήρωσε» το τίμημα της τουρκικής επιπολαιότητας που καθημερινά επιδιώκει να δημιουργεί εντάσεις. Άνθρωποι και μηχανές στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται στα «κόκκινα». Ζουν στο όριο και κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να προσθέσει κι άλλη πίεση στο ήδη δύσκολο έργο τους.

Δεν εξετάζουμε λοιπόν αν οι τρεις νεαροί που ύψωσαν την ελληνική σημαία είχαν καλή πρόθεση. Ούτε καν αν είχαν το δικαίωμα να το κάνουν. Σίγουρα, όμως, δεν πρέπει να νιώθουν ήρωες ή «μάγκες» που το έκαναν.

Στην τελική, απλώς, την έβαλαν εκεί και έφυγαν. Άλλοι θα την υπερασπιστούν. Αυτοί που, έτσι κι αλλιώς βρίσκονται κάθε μέρα σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές προκλήσεις. Και έχουν ήδη πολλά στο κεφάλι τους.