Τα παραπάνω είναι μια «κανονικότητα» στην εποχή του κορονοϊού, που δεν τελειώνει στις 4 Μαϊού. Απλώς… τροποποιείται.

Γιατί από τις 4 Μαΐου δεν ξεκινά όπως «λένε» η επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά η νέα πραγματικότητα. Και αυτό είναι το λογικό. Να έγινε δηλαδή τόσο κακό για το τίποτα; Όχι βέβαια!

Δεν θα επιστρέψουμε στα ίδια. Αυτό είναι σίγουρο. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα. Η ζωή μας αλλάζει και είναι σημαντικό να ζυγίσουμε καλά τι χρειαζόμαστε και τι όχι από την προηγούμενη «κανονικότητα» για να διαμορφώσουμε την καινούρια, που ήδη έχει δώσει δείγματα γραφής.

Αυτό το «φέτος το Πάσχα είναι αλλιώς» δεν μου κάθεται καλά. Γιατί ήταν και τα γενέθλια «αλλιώς» και η κηδεία «αλλιώς». Σύμφωνοι, έπρεπε να γίνουν «αλλιώς», αλλά τώρα αλλάζουμε πίστα.

Ήρθε η ώρα να διαμορφώσουμε τη νέα καθημερινότητα και αυτό από τη μία με συναρπάζει, αλλά ταυτόχρονα με τρομάζει. Αναζητούνται οι σωστές αποφάσεις για να γραφτεί ιστορία «συναρπαστική» και όχι «τρομακτική».  

Δεν θα είναι εύκολο, γιατί η μάσκα δεν ανήκει πια αποκλειστικά στους «εκδικητές», ούτε στους ήρωες της πρώτης γραμμής, όπως μάθαμε να χαρακτηρίζουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Όλοι ίσα κι όμοια τώρα...

Δεν θα βλέπουμε συχνά ο ένας το πρόσωπο του άλλου.

Και τα κορίτσια; Πώς θα αναγνωρίζουμε τα όμορφα κορίτσια για να ερωτευόμαστε; Κι αυτά πώς θα ξέρουν αν αξίζουμε να μας ρίξουν μια ματιά;

Και οι νέοι, που αγωνιούν για το μέλλον τους; Πώς θα ξέρουμε αν μας χαμογελούν ή αν μας βγάζουν τη γλώσσα;

Σημαντική η οικονομία, τα λεφτά και οι δουλειές, αλλά πώς θα χτίσουμε τον νέο κόσμο χωρίς να βλέπουμε τα χαμόγελα, που κάνουν τη Γη να γυρίζει; Αυτό με προβληματίζει...

Είναι «πυξίδα» τα χαμόγελα, αλλά έχουμε κι άλλα «εργαλεία». Η γνώση, η εμπειρία, η επιστήμη, η τεχνολογία, μας βοηθούν τώρα να γράψουμε τη νέα ιστορία που θα διαβάσουν οι… επόμενοι. Χωρίς μάσκες και (μακάρι) με πλατιά χαμόγελα.