Στα Καμένα Βούρλα κάποιοι κάτοικοι δεν άφησαν φορτηγό να πάει τρόφιμα και νερό στα εν λογω ανήλικα προσφυγάκια.

Στα Καμένα Βούρλα κάποιοι κάτοικοι κλείνουν τους δρόμους γιατί ο φόβος και το μίσος έχει ποτίσει την ψυχή τους.

Στα Καμένα Βούρλα κάποιοι κάτοικοι βρίζουν 15χρονα προσφυγάκια έξω από το ξενοδοχείο που διαμένουν αναγκαστικά και προσωρινά. Τα προκαλούν, γαμοσταυρίζουν τον Αλάχ και προτρέπουν την αστυνομία να τους σπάσει τα κεφάλια.

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, υπάρχουν παντού. Ζουν ανάμεσά μας καμένα μυαλά, καμένα βούρλα και βουρλισμένοι άνθρωποι.

Σχετικά πρόσφατα αρρώστησα και μου είπαν πως μπορεί να πεθάνω. Σκέφτηκα, τουλάχιστον δεν είμαι σαν αυτούς.

Προς ώρας, στέκομαι τυχερός, εξακολουθώ να ζω και βασικό μου μέλημα είναι να μη γίνω σαν αυτούς.

Γι' αυτό και κάτι τέτοιες στιγμές δεν αφήνω το θυμό και την απογοήτευση να με κυριεύσει. Το ζήτημα δεν είναι να βρίσεις ή να προσβάλλεις αυτούς που κάνουν το λάθος. Τους καμένους, τους βουρλισμένους, τους δηλητηριασμένους. Το ζήτημα είναι να μη... δηλητηριαστείς κι εσύ. Έχω αντίδοτο και το προτείνω σε όλους:

Σκέφτομαι τους πρόσφυγες από το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», που διωγμένοι από τους Τούρκους δεν βρήκαν πουθενά λίγη ανθρωπιά. Με επικεφαλής τον παπά-Φώτη κατέφυγαν στο άγριο βουνό της Σαρακήνας και «ενοχλούσαν» ακόμη κι εκεί.

Σκέφτομαι τον Μανολιό που τους υπερασπίστηκε κι ας ήταν μειοψηφία στο χωριό.

Σκέφτομαι πως είμαι τυχερός γιατί οι φίλοι μου κλαίνε όταν διαβάζουν αυτό το βιβλίο.

Σκέφτομαι πως ο ανήφορος είναι ο σωστός ο δρόμος και...

Την πόρτα ανοίγω το βράδυ,
τη λάμπα κρατώ ψηλά,
να δούνε της γης οι θλιμμένοι,
να 'ρθούνε, να βρουν συντροφιά.

Να βρούνε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει ο πόνος,
του κόσμου αδερφός.

Να βρούνε γωνιά ν' ακουμπήσουν,
σκαμνί για να κάτσει ο τυφλός
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα 'ρθει συντροφιά κι ο Χριστός.