Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, για να συνεννοηθούμε. Βοηθούν οι διαδηλώσεις την εξάπλωση του ιού; Προφανώς και τη βοηθούν. Ο κόσμος, όμως, δεν περιμένει συμπεράσματα από την κυβέρνηση, αλλά λύσεις. Αν συνεπώς πιστεύει ότι οι διαδηλώσεις φταίνε για την έκρηξη των κρουσμάτων οφείλει να βρει τρόπο για να μη γίνονται διαδηλώσεις. Και ο τρόπος είναι ένας. Σοβαρότητα και μετριοπάθεια. Ένας χρόνος είναι άλλωστε πολύς για να ζητάς να μη διαδηλώνει ποτέ κανείς, εκτός αν φυσικά, νομοθετείς και εφαρμόζεις τα «απαραίτητα».
Για ποιο λόγο γίνονται πορείες στην Αθήνα το τελευταίο διάστημα; Για την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, τον Κουφοντίνα και εσχάτως την αστυνομική βία. Ποιο από τα παραπάνω είναι «απαραίτητο»; Κανένα.
Στα πανεπιστήμια έχει αρθεί το άσυλο και λόγω πανδημίας αυτή την περίοδο δεν γίνονται καν μαθήματα. Δεν επείγει το θέμα. Μπορεί να περιμένει. Το ίδιο και η υπόθεση Κουφοντίνα, έχει μικρή σημασία τη στιγμή που «καιγόμαστε». Οι αντιδράσεις για την αστυνομική βία μπορούσαν κάλλιστα να εκτονωθούν, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να διαλέξει «στρατόπεδο». Δεν τη λες «κεντρώα» επιλογή από τον Πρωθυπουργό που δηλώνει «κεντρώος» και κυρίαρχος του Κέντρου στην Ελλάδα.
Η κυβέρνηση μπορούσε συνεπώς να προστατεύσει τη δημόσια υγεία, αλλά δεν το έκανε. Ας δούμε γιατί...
Θυμηθείτε κάτι για αρχή: Όταν ήταν ακόμα «φρεσκοεκλεγμένη» με αυτοδυναμία και πριν καν μας βρει το κακό της πανδημίας, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άλλαξε το νόμο για να μην εφαρμοστεί ο υποβιβασμός του ΠΑΟΚ και «να μην κοπεί η χώρα στα δύο», όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος. Έλαβε δηλαδή μία μετριοπαθή απόφαση, σε ένα θέμα που στην τελική δεν είχε και μεγάλη σημασία για τον περισσότερο κόσμο, ώστε να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες στη χώρα.
Αντίθετα, εν μέσω πανδημίας, η κυβέρνηση εμφανίζεται ανυποχώρητη σχεδόν στα πάντα. Αντί να εκτονώνει το κλίμα, είναι αυτή που τελικά επιλέγει την πόλωση. Τις τελευταίες ημέρες είναι οφθαλμοφανές ότι η πόλωση αποτελεί κυβερνητική επιλογή, προκειμένου να μετατεθούν σε τρίτους, οι ευθύνες για το κύμα κορονοϊού που χτυπά με σφοδρότητα την Αττική.
Να δεχθώ ότι οι νέοι αυθαδιάζουν και ότι ο Τσίπρας δεν είναι ένας υπεύθυνος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση τι έκανε, όμως, για να μειώσει την αρνητική τους επίδραση στη διασπορά του ιού;
Η κυβέρνηση είναι αυτή που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Οι πολίτες το γνωρίζουν και το τελευταίο διάστημα τη βλέπουν να μην υποχωρεί σε τίποτα. Παρότι η πανδημία έχει διαρκέσει περισσότερο απ’ ό,τι αναμενόταν και εξαπλώνεται δραματικά, η κυβέρνηση αντί να βρει τρόπους να περιορίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις είναι ξεκάθαρο πως τις οξύνει και μάλιστα ηθελημένα.
Ενώ μπορούσε να διατηρήσει την κοινωνική ηρεμία, επέλεξε για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας να μην το κάνει και τελικά... αυτοπαγιδεύτηκε σε αυτή την επιλογή.
Πριν από ένα χρόνο, όταν ξεκίνησε η πανδημία και τουλάχιστον μέχρι το καλοκαίρι, ουσιαστικά κανείς δεν έβγαινε στους δρόμους, ούτε για βόλτα, πόσο μάλλον για να διαδηλώσει. Έτσι το πρώτο κύμα πέρασε σχετικά ανώδυνα. Η κυβέρνηση είχε βάλει σε πρώτο πλάνο την «ατομική ευθύνη» και ο κόσμος ανταποκρίθηκε, κάνοντας τη χώρα παράδειγμα προς μίμηση.
Μετά το καλοκαιρινό άνοιγμα, ήρθε το Νοέμβριο το δεύτερο κύμα, το οποίο χτύπησε κυρίως τη βόρεια Ελλάδα. Οι νέοι ήταν τότε οι βασικοί υπεύθυνοι, σύμφωνα με την κυβέρνηση. Νόσησαν ξεσαλώνοντας στα νησιά και μετά συνέχισαν τα κορονοπάρτι στις πλατείες. Έκτοτε, εφαρμόζουμε ακορντεόν (άνοιξε-κλείσε) και τελειωμό δεν έχουμε, παρά το πολύμηνο lockdown.
Το τελευταίο διάστημα κι ενώ σύμφωνα με κυβερνητικά χείλη ετοιμαζόμασταν να ανοίξουμε, βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με το χειρότερο εφιάλτη μας.
Βασικοί υπεύθυνοι για αυτή την αρνητική εξέλιξη είναι σύμφωνα με την κυβέρνηση και πάλι οι νέοι, μόνο που τώρα δεν είναι απλά απρόσεκτοι. Απέκτησαν ιδεολογικό πρόσημο και καθοδηγητή. Φταίνε κυρίως οι αριστεροί νέοι, που με καθοδηγητή τον Τσίπρα διασπείρουν τον ιό και αποτρέπουν το άνοιγμα της οικονομίας. Κάπως βολικό και απλοϊκό το αφήγημα, δεν νομίζετε;
Προσέξτε, δεν λέω πως στις διαδηλώσεις δεν υπάρχει διασπορά του ιού. Λέω πως υπάρχουν πολλοί ακόμα λόγοι που έχουμε έκρηξη της πανδημίας και πως σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση μπορούσε να αποτρέψει τις διαδηλώσεις με δημοκρατικό τρόπο, αλλά είναι ξεροκέφαλη και τελικά έχασε τον έλεγχο. Δεν της φταίει κανένας νέος γι΄αυτό.
Επέλεξε να παίξει το παιχνίδι στοχοποίησης της αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να κινηθεί προς το κέντρο, ως όφειλε για το κοινό καλό, μετατοπίστηκε προς τα δεξιά, γεγονός που ζημιώνει συνολικά τη χώρα.
Εξηγούμαι: Από την Πρωτομαγιά (έγινε μία δράση του ΚΚΕ) μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (με εξαίρεση τη διαδήλωση του Οκτωβρίου για την απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής) ελάχιστες ήταν οι διαδηλώσεις συνδικαλιστών, αριστερών οργανώσεων, συλλογικοτήτων κλπ. Λίγο μόνο κινητοποιήθηκαν οι καλλιτέχνες, ενώ στην επέτειο του Πολυτεχνείου ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μία συμβολική πορεία και το ΚΚΕ που επιχείρησε κάτι πιο μεγάλο εισέπραξε την απάντηση της αστυνομίας.
Έκτοτε υπήρξε μια σχετική ησυχία και το 2020 κύλησε ομαλά. Με ηρεμία ξεκίνησε και το 2021, μέχρι τη στιγμή που η κυβέρνηση έφερε το νομοσχέδιο για την Παιδεία, το οποίο περιλάμβανε τη διάταξη για την αστυνομία στα Πανεπιστήμια. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σημείο τριβής, για το οποίο δεν υπήρξε συναίνεση της αντιπολίτευσης και των φοιτητών, που άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους. Η κυβέρνηση από τη μεριά της (αν και είχε ήδη καταργήσει το άσυλο) δεν υποχώρησε προκειμένου να μην υπάρξουν διαδηλώσεις, προφανώς επειδή είχε καλομάθει όλο το προηγούμενο διάστημα να κυβερνά και να καταπνίγει όλες τις κοινωνικές αντιδράσεις με την «απειλή» της διασποράς του ιού.
Αυτή την κυβερνητική επιλογή βοήθησε στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας, με το περιβόητο «αναλαμβάνω το ρίσκο» που ξεστόμισε και το γλυκό έδεσε. Η κυβέρνηση είχε αποφασίσει πλέον πως κάθε τι στραβό προκύψει στην πανδημία θα «χρεωθεί» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό φάνηκε περίτρανα και στην υπόθεση Κουφοντίνα, που έφερε καθημερινές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς πραγματικά κανένα λόγο. Θα κόστιζε σε κανέναν Έλληνα, αν δεν γινόταν η μεταγωγή Κουφοντίνα; Τον πολίτη τον νοιάζει η πανδημία και η τσέπη του. Η κυβέρνηση, όμως, πείσμωσε και ενώ θα μπορούσε να έχει κλείσει το θέμα, αποφάσισε να θέσει η ίδια σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και όχι οι διαδηλωτές.
Θα μπορούσε για λόγους δημόσιας υγείας να αναστείλει την εφαρμογή της απόφασης για μεταγωγή του Κουφοντίνα. Όχι να την ακυρώσει, απλά να αναβάλει την εφαρμογή της. Να πάνε σπίτια τους οι διαδηλωτές και να μην υπάρξει το ρίσκο της διασποράς του ιού. Αποφάσισε, όμως, να πάρει το ρίσκο, αφού είχε προαποφασίσει πως αν κάτι στραβώσει με την πανδημία θα το «χρεώσει» στον Τσίπρα. Και εκτίμησε πως είχε να κερδίσει διπλά, αν καταφέρει να τον εμφανίσει ως υποστηρικτή ενός τρομοκράτη.
Το κακό τρίτωσε, όταν μετά τον αναίτιο ξυλοδαρμό ενός νεαρού άνδρα μέρα μεσημέρι στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, η κυβέρνηση έδειξε πολύ αργά αντανακλαστικά. Η κυβερνητική εκπρόσωπος μάσησε τα λόγια της και φτάσαμε σε μία μεγαλειώδη για τα δεδομένα της εποχής συγκέντρωση 10.000 ατόμων στη Νέα Σμύρνη. Αμφιβάλλει κανείς πως αν ο αστυνομικός είχε τεθεί νωρίτερα σε διαθεσιμότητα και δεν είχαν βγει στελέχη της ΝΔ να ρίξουν λάδι στη φωτιά, ο κόσμος θα ήταν πολύ λιγότερος; Οχι βέβαια.
Σα να μην έφτανε αυτό, η αστυνομία δεν κατάφερε να επιβάλλει την τάξη, επιτρέποντας σε «μπαχαλάκηδες» να προκαλέσουν πολλά επεισόδια και να τραυματίσουν μάλιστα σοβαρά έναν αστυνομικό.
Ακόμα κι αν διαφωνείτε με όλα τα παραπάνω, πείτε μου σας παρακαλω. Εκλέχθηκε ή δεν εκλέχθηκε η κυβέρνηση της ΝΔ με σημαία την ασφάλεια; Για να βάλει τέλος στην ασυδοσία που επέτρεπε η Αριστερά. Υποτίθεται ότι αυτοί οι μπαχαλάκηδες θα πιάνονταν την επομένη των εκλογών και δεν θα αλώνιζαν στους δρόμους, όπως έκαναν επί ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται ότι θα «απελευθερώνονταν» τα Εξάρχεια. Έχει αλλάξει κάτι;
Οι μπαχαλάκηδες αλωνίζουν ακόμα παρά τα «μεγάλα λόγια» και παρότι η αστυνομία έχει (σχεδόν) το ακαταλόγιστο. Κάθε μέρα έχει διαδήλωση για τον Κουφοντίνα. Ξύλο στα στενά. Στο Κέντρο, στη Νέα Σμύρνη, στην Πανόρμου. Αυτά γινόντουσαν επί ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν υπήρχε «νόμος και τάξη». Και η ΝΔ «ωρυόταν». Να, που όμως, συμβαίνουν ακόμα. Ποια η διαφορά δηλαδή σε σχέση με πριν; Πέφτει πιο πολύ ξύλο και αδειάζει καμια κατάληψη για το θεοθήναι. Σιγά.
Όλες αυτές οι αποτυχίες κατέληξαν τελικά να «χρεωθούν» από τον ίδιο Πρωθυπουργό στους νέους, στο άκρως διχαστικό διάγγελμα της περασμένης Τρίτης. Μία εξαιρετικά κακή επιλογή, την οποία κατάλαβε προφανώς και ο ίδιος. Γι΄αυτό έσπευσε να κάνει άρον άρον νέο διάγγελμα και να ανακοινώσει τα νέα μέτρα για την οικονομία.
Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν αρκεί. Για το καλό της χώρας, ο Πρωθυπουργός οφείλει να μη δώσει συνέχεια στη μάχη της πόλωσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η κοινωνία έχει φάει ήδη πολλά γκολ και ο υποβιβασμός μοιάζει αναπόφευκτος.
