Μέσα στον εκνευρισμό του ο κ. Μητσοτάκης απάντησε δηλαδή πως «ναι, αναχαιτίζουμε βάρκες που έρχονται από την Τουρκία, όπως έχουμε δικαίωμα να κάνουμε». Πρόσθεσε βέβαια στη συνέχεια (για να μη φανεί ότι θέτουμε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές) ότι τα πλοιάρια αυτά επιστρέφουν στα τουρκικά ύδατα, όπου οι Τούρκοι παραλαμβάνουν τους επιβαίνοντες.
Μπορεί να διαφωνώ με τον τρόπο που έθεσε το ερώτημά της η Ολλανδέζα δημοσιογράφος, Ingeborg Beugel, αλλά επιτρέψτε μου το ερώτημα έχει βάση. Και σε κάθε περίπτωση δεν έχει νόημα να αναλωνόμαστε για ακόμη μία φορά σε μία διαμάχη για το αν η δημοσιογράφος ξεμπρόστιασε τον πρωθυπουργό ή αν ο πρωθυπουργός "τάπωσε" τη δημοσιογράφο.
Πιστεύω πως οι χαρακτηρισμοί στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις πρέπει να αποφεύγονται. Όπως δεν πρέπει να αποκαλέσεις τον συνεντευξιαζόμενο «διαμάντι της πολιτικής» ή «σύχρονο Καποδίστρια» και «Μυωσή», έτσι και δεν είναι σωστό να τον αποκαλέσεις «ψεύτη» και «νάρκισσο».
Από εκεί κι έπειτα, όμως, χάσαμε την ουσία, κάτω από το «κόκκινο καπέλο» της δημοσιογράφου, με καταιγισμό κατευθυνόμενων ρεπορτάζ για το αν είναι πράκτορας των Τούρκων και αν έχει Πακιστανούς «δουλούς» για τα σκυλιά της. Τα ελληνικά κανάλια έκαναν κήρυγμα καλής δημοσιογραφίας με τον ορισμό της κίτρινης δημοσιογραφίας.
Η ουσία είναι πως έστω με αφορμή μία προβοκατόρικη και αγενή ερώτηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραδέχθηκε ότι η Ελλάδα χρησιμοποιεί μια πρακτική που εδώ και καιρό καταγγέλλεται, αλλά δεν επιβεβαιώνεται από επίσημα χείλη.
Η χώρα μας έχει βεβαίως περάσει πολλά δεινά εδώ και χρόνια με το μεταναστευτικό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως «αθωώνεται» αν εφαρμόζει πρακτικές που δεν επιτρέπει το διεθνές δίκαιο.
Στις Βρυξέλλες υπάρχουν πολλές τέτοιες καταγγελίες και εκφράζεται ανησυχία. Επίσης σε εκθέσεις του ΟΗΕ, αλλά και σε μεγάλα διεθνή μέσα χωρίς κόκκινα καπέλα, όπως η Deutsche Welle, φιλοξενούνται συχνά ρεπορτάζ σχετικά με τις ελληνικές πρακτικές στα σύνορα.
Φυσικά, δεν συγκρινόμαστε με την άλλη πλευρά. Δεν συγκρίνονται οι ελληνικές πρακτικές με αυτές του Ερντογάν ή του Λουκασένκο, αλλά δεν μπορούμε και να κρύβουμε τα κακώς κείμενα κάτω από κόκκινα καπέλα.
Η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου, στο οποίο έχουν δικαιώματα και οι μετανάστες και οι πρόσφυγες. Οφείλουμε να είμαστε σωστοί απέναντί τους και απέναντι στις διεθνείς συμφωνίες. Πρέπει να χρησιμοποιούμε τις ορθές πρακτικές και παράλληλα πρέπει να πιέζουμε καθημερινά την Ευρώπη να μας βοηθήσει ακόμα περισσότερο ώστε να αντιμετωπίσουμε τις ροές όπως πρέπει.
Αρκετά έκρυψε το πρόβλημα κι αυτή στα ελληνικά νησιά. Είναι καιρός να αναλάβει τις ευθύνες της και να πάψει να κάνει μαθήματα από τα κλειστά της σύνορα...
