Η Ελένη και η Καρολάιν, άλλωστε αυτό πλήρωσαν. Το παρελθόν μας. Πλήρωσαν τα αποστήματα της κοινωνίας μας που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να σπάσουμε.
Πλήρωσαν την πατριαρχία, την αντρίλα, την ψευτομαγκιά, τα καλομαθημένα αρσενικά που δεν έμαθαν να αποδέχονται την απόρριψη. Τα θηλυκά που διδάχθηκαν να σκύβουν το κεφάλι. Τις γυναίκες και τους άνδρες που θεωρούν «κανονικότητα» το δίκιο του ισχυρού.
Τα δύο κορίτσια -μαζί με δεκάδες ακόμα τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα- θυσιάστηκαν στο βωμό της ανδροκρατούμενης κοινωνίας μας. Στο βωμό της ανευθυνότητας και της δειλίας μας, που δεν μας αφήνει να δούμε τη ρίζα του κακού.
Τους χρωστάμε συνεπώς κάτι παραπάνω, πέρα από την καταδίκη των δολοφόνων τους στα δικαστήρια. Τους χρωστάμε να προσπαθήσουμε για να μη βρεθούν άλλες γυναίκες στη θέση τους. Και υπάρχει τρόπος...
Φανταστείτε πως έχουμε μπροστά μας δύο λωτούς:
Ο ένας είναι σε ένα δέντρο ψηλό πάνω στο ψηλότερο βουνό, θέλει χρόνια για να ωριμάσει και είναι πολύ ακριβός. Όμως, όταν φαγωθεί, η κοινωνία μας θα αλλάξει, γιατί θα χαθούν αυτόματα στη λήθη τα λάθη και τα πάθη των προγόνων μας. Δεν θα θυμόμαστε καν την πατριαρχία με την οποία είναι εμποτισμένη η κοινωνία μας. Θα είναι μονόδρομος η ισότητα και η δικαιοσύνη. Δεν θα ξέρουμε άλλο μονοπάτι.
Θα μας πάρει χρόνια μέχρι να καλλιεργήσουμε τον συγκεκριμένο λωτό, αλλά τελικά θα απαλλαγούμε πλήρως από τους δαίμονές μας. Θα τους διαγράψουμε οριστικά. Θα πορευτούμε ελεύθεροι, μόνο με τις σωστές μας κατακτήσεις. Άνθρωποι «νέας κοπής».
Ο άλλος είναι ο λωτός της αβάσταχτης ευκολίας μας. Ο φτηνός, που μπορούμε να τον βρούμε παντού και χωρίς κόπο. Μόλις τον φάμε θα αισθανθούμε καλύτερα, γιατί θα ξεχάσουμε τις ευθύνες μας για όσα έκαναν οι δολοφόνοι, που εντάξει φταίνε αλλά «τις αγαπούσαν, τις ήθελαν. Θόλωσαν. Σε όλους μπορεί να συμβεί. Κάτι θα έκαναν κι αυτές».
Οι πιο «ευαίσθητοι» θα νιώσουμε για λίγο τύψεις, θα κλάψουμε για τις δολοφονημένες, θα γράψουμε και ενα post στα social για να κράξουμε τα κτήνη, αλλά τελικά θα ξεχάσουμε το πραγματικό μας χρέος. Δεν θα παλέψουμε για να εξαλείψουμε τις παθογένειες που όπλισαν τα χέρια των δολοφόνων. Θα παραμείνουμε «παλαιάς κοπής».
Με τον έναν λωτό δηλαδή κάνουμε delete τον κακό μας εαυτό, με τον άλλον απλώς ξεχνάμε τις ευθύνες μας.
Ο ένας λωτός θα μας γιατρέψει από το δηλητήριο που αιώνες τώρα ποτίζει τις κοινωνίες μας, αλλά θέλει χρόνο και κυρίως πόνο για να τον καλλιεργήσουμε. Θα πρέπει να ταπεινωθούμε για να ελευθερωθούμε.
Ο άλλος είναι το τέλειο άλλοθι για το μερίδιό μας στις γυναικοκτονίες και φυτρώνει παντού και πάντα!
Ο Καζαντζάκης επέμενε πως ο σωστός ο δρόμος είναι πάντα ο ανήφορος. Ο Όμηρος από την άλλη μας χάρισε... ποιητικούς λωτούς για πάσα χρήση. Το θέμα είναι εμείς τι θα διαλέξουμε.
