Ο Λίντνερ παρουσίασε στη Handelsblatt το σχέδιο που ο ίδιος προτείνει και που ουσιαστικά δεν αλλάζει κάτι δραματικά για τους δημοσιονομικούς κανόνες της ΕΕ.
Αντίθετα, έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια χαλαρής δημοσιονομικής πολιτικής και εν μέσω μεγάλης ακρίβειας και ενεργειακής κρίσης, ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ δεν προτείνει απλώς μια πιο νοικοκυρεμένη λογική και περιορισμό των ελλειμμάτων, αλλά έχει βασικό στόχο να μαζέψει κατά πολύ τα χρέη. Με τους παλιούς κανόνες. Μία οπτική που ασφαλώς δεν είναι ευνοϊκή για την Ελλάδα.
Ο Λίντνερ λέει όχι σε νέα χρέη άνω του 3% του ΑΕΠ ετησίως και παράλληλα επιμένει στην παλιά συνταγή που προβλέπει ότι το συνολικό ποσοστό δημόσιου χρέους δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 60%.
Η μοναδική αλλαγή που αποδέχεται ο Λίντνερ είναι η κατάργηση του κανόνα 1/20 (η απόκλιση μεταξύ του επιπέδου του χρέους μιας χώρας και του ορίου του 60% πρέπει να μειώνεται κατά 1/20 ετησίως). Πώς όμως θα φτάσει η Ελλάδα από το 200% στο 60%; Πιθανότατα να χρειάζονται πρωτογενή πλεονάσματα μεγαλύτερα από τα συμφωνηθέντα στο τελευταίο μνημόνιο.
Ακόμα και ο ESM προτείνει νέο όριο στο 100% του χρέους, αλλά η Γερμανία εμφανίζεται πιο αυστηρή, με τη Handelsblatt πάντως να σχολιάζει ότι στο σχέδιο δεν γίνεται σαφές το πώς θα καταφέρουν να μειώσουν το χρέος τους χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα.
Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι ο Κρίστιαν Λίντνερ επιμένει ιδιαίτερα στους μεσοπρόθεσμους στόχους για το ετήσιο διαρθρωτικό έλλειμα. Ζητά να γίνουν υποχρεωτικοί για τα κράτη-μέλη κάτι που δεν ισχύει μέχρι τώρα. Όπως αναφέρει «μέχρι στιγμής οι σχετικές αποφάσεις βασίζονταν στη διακριτική ευχέρεια της Κομισιόν. Η πρότασή μου αποσκοπεί στο να καταστήσει δεσμευτικούς τους μεσοπρόθεσμους δημοσιονομικούς στόχους».
Σύμφωνα με την πρόταση Λίντνερ «τα κράτη-μέλη δεν θα πρέπει να εμφανίζουν στους προϋπολογισμούς τους διαρθρωτικό έλλειμμα άνω του 0,5% ετησίως ή τουλάχιστον να προσεγγίζουν σταδιακά τον στόχο αυτό». Το διαρθρωτικό έλλειμμα αποτελεί «εργαλείο» για την κατάστρωση ενός βιώσιμου δημοσιονομικού σχεδιασμού. Όπως και για τη Γερμανία όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση ο Κρίστιαν Λίντνερ υποστηρίζει επίσης την ιδέα σταθερά ισοσκελισμένων προϋπολογισμών μακροπρόθεσμα.
Οι προτάσεις Λίντνερ αποτελούν ασφαλώς τη βάση για το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι θα επικρατήσουν. Άλλωστε, όπως επισημαίνει η Κομισιόν διανύουμε μία περίοδο «τεράστιων επενδυτικών αναγκών» σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
Η ελληνική πλευρά ασφαλώς πρέπει να κατεβάσει μία καθαρή, ρεαλιστική πρόταση και να αναζητήσει συμμαχίες, ιδιαίτερα με τις χώρες του Νότου που αναμένεται να έχουν και πάλι σκληρό debate με αυτές του Βορρά.
Και σημειώστε πως ακόμα δεν γνωρίζουμε τι κυβέρνηση θα προκύψει τον Σεπτέμβριο στην Ιταλία. Μία μεγάλη χώρα με μεγάλο χρέος και κατά πάσα πιθανότητα με μία... ακραία νέα κυβέρνηση. Καλά θα πάει αυτό...
