Ο Μορικόνε γεννήθηκε με μια τρομπέτα στο χέρι, είχε έναν πατέρα μουσικό που του απαγόρευσε να γίνει γιατρός (!) και ουσιαστικά τον... ανάγκασε να γίνει μουσικός.
Αφού πήρε το πτυχίο στην τρομπέτα, ξεκίνησε σύνθεση, αλλά έπρεπε να ζήσει και την οικογένειά του.
Ειδικά όταν ο πατέρας του δεν μπορούσε πια να βγάζει αρκετά χρήματα, λόγω ηλικίας, άρχισε να δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές του σε θέατρα και νυχτερινά κέντρα.
Ο κινηματογράφος προέκυψε επίσης ως μια καλή ευκαιρία για χρήματα, αλλά υπό τον φόβο του αυστηρού κλασικής παιδείας μέντορά του, έγραφε αρχικά μουσική για ταινίες με ψευδώνυμο.
Όταν πια διαδόθηκε πως ήταν αυτός πίσω από τις κινηματογραφικές μουσικές άρχισε να βάζει και το όνομά του. Αλλά οι δάσκαλοί του τον αποκήρυξαν.
Ο Μορικόνε, όμως, δεν είχε χρόνο να στενοχωρηθεί. Έκανε δεκάδες ταινίες κάθε χρόνο, έχοντας, βέβαια, στο πίσω μέρος του μυαλού του πως «σύντομα» θα σταματήσει, προκειμένου να επιστρέψει στα ωδεία.
Η μία επιτυχία, όμως, διαδεχόταν την άλλη. Είχε πλέον και δικά του παιδιά να θρέψει. Έμεινε στο χώρο και έγινε ο μεγαλύτερος μουσικός κινηματογραφικής μουσικής στην ιστορία.
Σε όλο αυτό το διάστημα δεν απαξίωσε ποτέ τους δασκάλους του, παρότι δεν του φέρθηκαν όπως περίμενε. Τον απαρνήθηκαν. Έλεγαν πως δεν υπηρετεί τη μουσική, αλλά κάτι άλλο... Κάτι μπάσταρδο.
Η απάντηση του Μορικόνε σε όλο αυτό δεν ήταν ποτέ αλαζονική, ούτε συγκρουσιακή. Αντίθετα, πίεσε τον εαυτό του και δούλεψε σκληρά για να φτάσει τη μουσική του σε τέτοιο επίπεδο, που ακόμα και μέσα σε μία ταινία, θα πειστούν όλοι πως έχει καλλιτεχνική αξία.
Από τα σπαγκέτι γουέστερν πέρασε σε πιο σημαντικές καλλιτεχνικά ταινίες. Στο Κάποτε στην Αμερική, στο Mission, στο Django και στο Hateful Eight, που τελικά του έδωσε και το Όσκαρ.
Μαζί με το αγαλματίδιο ήρθε (επιτέλους) και η αναγνώριση από την ελίτ των μουσικών στην Ιταλία, αλλά και παγκοσμίως. Είναι σημαντικό όμως πως ακόμα και όταν βγήκε νικητής, ο Μορικόνε σεβόταν τους δασκάλους του και δεν κακολόγησε κανέναν.
Βγαίνοντας από το σινεμά, αναρωτιόμουν, είναι ο έξω κόσμος ακόμα όσο χάλια ήταν πριν 2 ώρες; Πώς γίνεται τελικά να ηχούν τέτοιες μουσικές στα αυτιά μας και εμείς να ζούμε τόσο πεζά και ανέμπνευστα; Γιατί δεν αρκεί για παράδειγμα ο Μορικόνε (και οι άλλοι σύγχρονοι μεγάλοι καλλιτέχνες, πχ ο Πικάσο και ο Κόπολα) για να μη γίνονται πόλεμοι;
Χαζή η απορία, αλλά νομίζω η απάντηση είναι λίγο πιο έξυπνη:
Γιατί ο Μορικόνε αν και ήξερε μέσα του πως είναι καλός, όταν αμφισβητήθηκε αντέδρασε με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα. Δεν υποτίμησε τον εαυτό του, αλλά ούτε απαρνήθηκε τους δασκάλους του για να κάνει του κεφαλιού του. Πίστευε μεν στον εαυτό του, αλλά έσκυψε το κεφάλι και χρησιμοποίησε όσα έμαθε από τους δασκάλους του, για να γράψει τελικά ακόμα καλύτερες μουσικές και να φέρει μία... επανάσταση μέσα από τις παρτιτούρες του.
Κατάφερε να φτάσει την κινηματογραφική μουσική -που όλοι έλεγαν πως δεν είναι καν είδος μουσικής- στο ίδιο επίπεδο με τη συμφωνική μουσική. Απίθανο!
Ο Μορικόνε, λένε, δεν ήταν καλός δάσκαλος μουσικής, αλλά το μάθημα ζωής που μας διδάσκει είναι υψηλού επιπέδου.
Ήταν ταπεινός και υπερβατικός ταυτόχρονα. Πειθαρχημένος και οραματιστής. Αν μπορούσε καθένας μας στον τομέα του, να πετύχει μία προσωπική επανάσταση, τιμώντας παράλληλα τις ρίζες του, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος.
Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούμε να αφιερώσουμε τις ζωές μας τόσο αποφασιστικά σε οτιδήποτε. Τα παράταμε εύκολα. Δεν είμαστε ψύχραιμοι, ούτε δίκαιοι απέναντι στους γονείς, τους φίλους, τους δασκάλους μας. Ούτε καν στους εαυτούς μας. Δεν είναι εύκολες οι δημιουργικές επαναστάσεις. Θέλουν κόπο και σκληρή δουλειά.
Γι' αυτό και συνήθως επιλέγουμε δρόμους εύκολους. Είτε της ανούσιας αντίδρασης, είτε (πολύ συχνότερα) του συμβιβασμού. Και στις δύο περιπτώσεις είμαστε χαμένοι από χέρι.
Πάντα έτσι γινόταν, όμως. Στην τελική δεν είμαστε όλοι του διαμετρήματος του Maestro. Αντί να απογοητευθούμε, λοιπόν, ας προσπαθήσουμε για ό,τι καλύτερο μπορούμε σε αυτό το πραγματικά δυσμενές διεθνές περιβάλλον. Ας κάνουμε κάτι στα μέτρα μας. Προτείνω για το ξεκίνημα της προσπάθειας το ντοκιμαντέρ του Τορνατόρε για τον Μορικόνε, "Ennio". Βοηθάει στην ανάταση ψυχής.
