Έπειτα από 40 χρόνια το τραγούδι παραμένει επίκαιρο. Πόσο μάλλον για το 2023, που είναι για τη χώρα μας χρονιά εκλογών.
Λογικά, διπλών εθνικών εκλογών για να βγάλουμε κυβέρνηση και στη συνέχεια αυτοδιοικητικών εκλογών για να επιλέξουμε δημάρχους.
Θα αφήσουμε άλλοι να αποφασίσουν για εμάς;
Στο πρόσφατο παρελθόν φαίνεται πως αυτό έχουν επιλέξει σχεδόν οι μισοί Έλληνες.
Στις εθνικές εκλογές του 2019 η συμμετοχή ήταν στο 57,78% και η Νέα Δημοκρατία πήρε αυτοδυναμία με 2.251.618 ψήφους (από σχεδόν 10 εκατομμύρια εγγεγραμμένους ψηφοφόρους).
Θυμάμαι που παλιά κοροϊδεύαμε τους Αμερικανούς πως δεν πάνε να ψηφίσουν και τους λέγαμε αδιάφορους και απολιτίκ. Να που τους «ακολουθούμε» και σε αυτό το μονοπάτι.
Ειδικά οι Αθηναίοι, που στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές έκαναν αποχή σε ποσοστό σχεδόν 67%. Και φανταστείτε αυτοί δεν χρειάζεται να ταξιδέψουν για να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα.
Κι όμως, απείχαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία και τελικά ο δήμαρχος εξελέγη με το εντυπωσιακό 65%, αλλά χωρίς να πάρει ούτε καν 100.000 ψήφους σε έναν δήμο με 500.000 εγγεγραμμένους.
Αφού συνηθίζεται στην αρχή κάθε χρονιάς να θέτουμε προσωπικούς στόχους, ας θέσουμε και έναν ομαδικό. Ας γίνει το εθνικό μας New Year’s Resolution η συμμετοχή και η ευθύνη.
Ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί. Ας αποκτήσουμε πιο ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Όσο αντέχει ο καθένας.
Η ψήφος στις εκλογές δεν θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά δεν πρέπει και να υποτιμάται.
Θα σας πω εγώ πώς το κατάλαβα. Ίσως βοηθήσει κάθε πολίτη που είτε είναι αδιάφορος, είτε θεωρεί πως η ψήφος του έχει μικρή σημασία.
Ο πατέρας μου ήταν δικηγόρος και είχε πάει αρκετές φορές δικαστικός αντιπρόσωπος. Πάντα μου άρεσε να τον συνοδεύω. Ακόμα και ανήλικος όταν ήμουν, πήγαινα μαζί του να δω τη διαδικασία, παρότι ήταν μακρά και κουραστική.
Μία από αυτές τις φορές, στην καταμέτρηση των ψήφων κάποιοι εκλογικοί αντιπρόσωποι ήθελαν να βγάλουν άκυρη μια ψήφο, επειδή αντί για σταυρό είχε ένα ακανόνιστο σχήμα. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου τόσο αγριεμένο. Δεν ήξερε σε ποιον άνηκε η ψήφος, ούτε φυσικά τον ενδιέφερε σε ποιο κόμμα πήγαινε. Κανείς, όμως, δεν είχε το δικαίωμα να ακυρώσει μία ψήφο επειδή δεν ήταν καλοσχηματισμένος ο σταυρός.
Γιατί κάθε ψήφος είναι ισότιμη με την άλλη. Γιατί την ημέρα των εκλογών μία αναλφάβητη γιαγιά στη βόρεια Εύβοια είναι ισότιμη με την πιο πλούσια γυναίκα στην Εκάλη. Όπως ισότιμος είναι ο 19χρονος που ακούει Λεξ με τον 60άρη που ακούει Πασχάλη. Το ίδιο κι ο πλούσιος με το φτωχό κι ο εργοστασιάρχης με τον άνεργο.
Αυτή είναι η μαγεία της Δημοκρατίας. Ας την τιμήσουμε.
