Παρά τα ψηφίσματα του δήμου Αθηναίων, το υπουργείο Πολιτισμού αθετεί την υπόσχεσή του να κριθεί διατηρητέα η χρήση τους και επιτρέπει την πρόσκληση ενδιαφέροντος για την αξιοποίηση των ακινήτων.
Δεν ιδρώνει καν το αυτί του για το 100 και πλέον χρόνων Ideal, το οποίο σύμφωνα με πληροφορίες έχει ήδη πωληθεί από τον ΕΦΚΑ (διαχειριστή του ακινήτου) σε ξενοδοχειακό όμιλο.
Για να παρακαμφθεί, μάλιστα, η όποια ένσταση, το νέο ξενοδοχείο θα έχει ενδεχομένως και αίθουσα προβολής ταινιών. Για τα μάτια του κόσμου, που βλέπει το κέντρο της Αθήνας να χάνει βασικά κύτταρά του. Να χάνει την ταυτότητά του.
Για το Άστορ, αυτό που γνωρίζουμε είναι πως η χρήση της αίθουσας του κινηματογράφου μπορεί να διασωθεί, ωστόσο, θα περιοριστούν σημαντικά οι χώροι του που θα δοθούν σε άλλες χρήσεις. Υπάρχουν πληροφορίες για ένα κατάστημα στο ισόγειο, καθώς και άλλες χρήσεις.
Το Αελλώ διασώζεται γιατί είχε προηγηθεί η προστασία της ταράτσας του ως θερινού σινεμά, από προηγούμενες βέβαια κυβερνήσεις.
Όσο για εκείνους που ισχυρίζονται πως οι συγκεκριμένοι κινηματογράφοι είναι απλώς επιχειρήσεις που «δεν βγαίνουν» και είναι λογικό να μετατρέπονται σε ξενοδοχεία, πάρκινγκ και πολυτελή εστιατόρια, αξίζει και πάλι να μνημονεύσουμε την προκλητική αδιαφορία της κυβέρνησης.
Ο κορονοϊός έπληξε πράγματι τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις όσο λίγες, ωστόσο, δεν χωράει αμφισβήτηση πως η κυβέρνηση τις εγκατέλειψε στη μοίρα τους με ελάχιστη στήριξη.
Δεν υπήρξε επιχείρηση που να έμεινε κλειστή μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι ένα σινεμά. Αλλά και τώρα ακόμα, που δειλά- δειλά αρχίζουμε να ξεχνάμε την πανδημία, οι κινηματογράφοι προφανώς δεν διανύουν την καλύτερη φάση τους. Ιδιαίτερα στο κέντρο.
Η σύνδεση του κόσμου με τις πλατφόρμες, η βολή του σπιτιού, αλλά και η έλλειψη χρημάτων, λόγω ακριβείας, δημιουργούν ένα μίγμα που δεν ευνοεί τα σινεμά. Ομολογουμένως δεν κόβουν πολλά εισιτήρια.
Και τι κάνει το υπουργείο Πολιτισμού; Απλώς παρακολουθεί το μαρασμό τους.
Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο δεν είναι το θέμα μας να διασώσουμε μία επιχείρηση που δεν έχει επαρκή κέρδη. Το θέμα είναι να διασώσουμε την πόλη που ζούμε, που σπουδάζει και μεγαλώνει η νεολαία μας. Για να μη γίνει η Αθήνα πόλη - φάντασμα. Mία τουριστική Disneyland χωρίς... Φαντασία.
Αν δεν κρατήσουμε ανοιχτά τα σινεμά και τα θέατρα, γιατί να κατέβει κανείς στο κέντρο; Γιατί να πάρει κανείς το φίλο, τη φίλη του τηλέφωνο και να δώσουν ραντεβού στην Κοραή; Για να δουν ένα ακόμα ξενοδοχείο, τουριστικά λεωφορεία και τουρίστες να βγάζουν selfies; Για να κάνουν σλάλομ ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα από τα μπαρ και τα εστιατόρια που πολλαπλασιάζονται;
Τα σινεμά του κέντρου δεν είναι επιχειρήσεις που φαλίρισαν και… μοιραία θα κλείσουν όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν κάποιοι. Είναι ιστορικές επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν. «Προδόθηκαν» από το κράτος και η εξέλιξη αυτή δεν πλήττει μόνον τους ιδιοκτήτες και τους εργαζομένους τους. Πλήττει κάθε κάτοικο της Αθήνας που θέλει την πόλη του ζωντανή. Που θέλει να ζει σε μία σύγχρονη πρωτεύουσα με άποψη, πολιτισμό και ιστορία. Όχι σε ένα απέραντο τουριστικό πάρκο.
