Αυτό βέβαια είναι καλό για την οικονομία μας, ιδίως τώρα, διότι έφεραν και εξακολουθούν να φέρνουν χρήμα που μεγεθύνει άμεσα το ΑΕΠ μας, αλλά...μήπως υπάρχει τρόπος να τους αξιοποιήσουμε και διαφορετικά; Πράγματι, πολλοί από αυτούς θα ενδιαφερόντουσαν να προσφέρουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους σε εθελοντική βάση ή σε οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης ή κοινής ωφελείας ή ακόμη και για υποστήριξη σε μαθητές στους τόπους που διαμένουν και, που κατά τεκμήριο και σε αντίθεση με τα μεγάλα αστικά κέντρα, δεν διαθέτουν κάποιες ειδικότητες. Το διαδίκτυο βοηθά επίσης πολύ να διατηρήσουν την επαφή τους και μετά την αναχώρησή τους και την πολύμηνη ίσως ακόμη, απουσία από τη χώρα μας και μέχρι την επιστροφή τους. Σκέφτομαι ότι σε πολλά από τα ωραία μας παράλια και τα μαγευτικά μας νησιά δεν υπάρχουν σε επάρκεια κάποιες ειδικότητες γιατρών, ή ο Δήμαρχος (κι’ας με συγχωρήσει ο Θεός) δεν γνωρίζει πως να κάνει ένα προϋπολογισμό ή να αξιολογήσει μία μελέτη. Ακόμη, ένας αριστούχος και ταλαντούχος μαθητής δεν έχει την ευκαιρία να προχωρήσει όσο θα ήθελε στα μαθηματικά ή στη μουσική, κλπ. κλπ. Ωστόσο και περιοχές ορεινές και πιο ηπειρωτικές στις οποίες έχουμε λιγότερους εκπροσώπους των κατηγοριών αυτών, θα μπορούσαν και αυτές να επωφεληθούν, αν οι αρμόδιες αρχές οργάνωναν σεμινάρια εκπαίδευσης, επαγγελματικής κατάρτισης ή coaching, στα οποία θα μετακαλούσαν και επισκέπτες εθελοντές-συνταξιούχους των παραπάνω κατηγοριών. Νομίζω ότι πολλοί θα το θεωρούσαν ως ευκαιρία να επισκεφθούν και γωνιές της χώρας μας τις οποίες, δεν θα είχαν διαφορετικά την ευκαιρία να τις επισκεφτούν.
Θα μου πείτε, μα εντελώς αφελής είναι τούτος εδώ; Δεν ξέρει ότι υπάρχουν «συμφέροντα» και ότι οι συνδικαλιστές των διαφόρων επαγγελματικών οργανώσεων στη χώρα μας επαγρυπνούν προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα του κλάδου τους; Ωραία, και γω μαζί τους. Γι αυτό εξάλλου ξεκαθάρισα πιο πάνω «σε εθελοντική βάση». Ως γνωστόν, οι πολίτες της ΕΕ έχουν ήδη τη δυνατότητα εργασίας στη χώρα μας, ακριβώς όπως και μεις στις δικές τους. Εκεί ισχύει ο αδυσώπητος νόμος της προσφοράς και της ζήτησης όπως και στους λοιπούς συντελεστές της παραγωγής, καθώς και στα αγαθά και στις υπηρεσίες και η άδεια άσκησης επαγγέλματος υπόκειται σε κριτήρια κατάρτισης εκπαίδευσης, επάρκειας κλπ.
Όχι. Αυτό που λέω είναι διαφορετικό: ζούμε σε μία εποχή που οι γνώσεις και η εμπειρία διαδίδονται και μεταδίδονται ολοένα και περισσότερο μέσω διαδικτύου και όπου οι παλαιότεροι και πιο έμπειροι επαγγελματίες γίνονται περιζήτητοι ως «Κόουτς». Λέω λοιπόν, παράλληλα με την απογραφή των αποθεματικών μας σε υδρογονάνθρακες μήπως θα ήταν καλή ιδέα να απογράψουμε σε πρώτη φάση σε επίπεδο δήμων και περιφερειών και όσους από τους παραπάνω θα ενδιαφερόντουσαν να προσφέρουν εθελοντικά σε ένα τέτοιο πρόγραμμα; Στη συνέχεια θα έπρεπε να τους γνωρίσουμε από κοντά και να αξιολογήσουμε τη διάθεση και τις δυνατότητες που έχουν κάποιοι από αυτούς να συμμετάσχουν σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Σε τρίτη φάση θα έπρεπε να συγκροτήσουμε δεξαμενές υπαρχουσών δυνατοτήτων και να απογράψουμε τις ανάγκες που υπάρχουν και που θα μπορούσαν, ίσως, να τεθούν σε αντιστοιχία με τις δεξαμενές αυτές και να καλυφθούν, ενδεχομένως, από ένα τέτοιο πρόγραμμα.
Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα μας βοηθούσε πολλαπλά: ανάμεσα σε άλλα, θα συνέβαλλε να καλύψουμε ανάγκες που διαφορετικά θα είχαν μεγαλύτερο κόστος για το κράτος, η επικοινωνία με τις κατηγορίες αυτών των κατά τεκμήριο ενδιαφέροντων και έμπειρων συνανθρώπων μας θα βοηθούσε να γνωριστούμε «επιχειρησιακά» και σε μεγαλύτερο βάθος από τις επιφανειακές σχέσεις τουρίστα και ντόπιου και θα μας έδεναν περισσότερο. Θα μας βοηθούσε, ακόμη, να συγκρίνουμε τις μεθόδους και πρακτικές μας με κάποιες καλές πρακτικές που ισχύουν ήδη αλλού.
Βέβαια πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η ιδέα αυτή είναι ακόμη ακατέργαστη και απαιτούνται κάποιες μελέτες για να κριθεί αν είναι εφαρμοστέα και θα μπορούσε «να περπατήσει», που, από ποιόν και μαζί με ποιόν και με ποιόν τρόπο. Απλή ιδέα είναι, δεν είναι ακόμη σχέδιο έργου, αλλά αξίζει μάλλον τον κόπο να την εξετάσουμε. Εσείς τι λέτε;