Σήμερα ωστόσο, η χώρα δείχνει να έχει κολλήσει. Οι συστάσεις που της απήυθυνε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Μάϊο επέσυραν την οργή του συνήθως ήρεμου προέδρου της του κ. Ολλάντ. Να διευκρινίσουμε ότι οι συστάσεις αυτές απευθύνονται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ μετά από σχετική απόφαση των ιδίων των κρατών της ΕΕ και καμμία ανοιξιάτικη μύγα δεν τσίμπησε την Επιτροπή, ώστε να γίνει ξαφνικά κακιά ειδικά με τη Γαλλία! Τι λέει η Επιτροπή; Απλά ότι οι Γαλλικές επιχειρήσεις εδώ και μία δεκαετία χάνουν σταθερά έδαφος από πλευράς ανταγωνιστικότητας. Αυτό μεταφράζεται σε συνεχή αύξηση της ανεργίας και σε αδυναμία της χώρας να μειώσει το έλλειμμά της στο 3% εφέτος. Ανάμεσα σε άλλα, η Επιτροπή της συνέστησε να απλουστεύσει το φορολογικό της σύστημα και να μεταρρυθμίσει το εργασιακό και συνταξιοδοτικό της καθεστώς. Διαφορετικά, η ανεργία, η οποία σκαρφάλωσε ήδη στο 10,8% το πρώτο τρίμηνο του έτους, θα φτάσει το 11% το 2014.
Ε καί; Σιγά τα λάχανα...Ο κ. Ολλάντ όμως, του οποίου η δημοτικότητα βρίσκεται ήδη σε ιστορικά χαμηλά, είχε τη μύγα και γι’αυτό μυγιάστηκε. Ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας εξελέγη υποσχόμενος στους συμπατριώτες του προστασία των κεκτημένων δικαιωμάτων τους από την απειλή της παγκοσμιοποίησης. Με άλλα λόγια, και μολονότι υπάρχουν ενδείξεις ότι τόσο ο ίδιος όσο και το περιβάλλον του, αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, έχει εμπρός γκρεμό και πίσω ρέμα: ή θα συνεχίσει τις πολιτικές που υποσχέθηκε, οι οποίες όμως το μόνο που παράγουν με συνέπεια είναι ανεργία ή θ’ακολουθήσει τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κάνοντας κι’αυτός την τούμπα του με την προσδοκία ότι οι μεταρρυθμίσεις θα καταστήσουν, ίσως, τη χώρα ανταγωνιστικότερη εγκαίρως πριν από τις επόμενες προεδρικές.
Ποιά είναι όμως τα περιθώριά του; Πολύ, πολύ στενά: σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το 2012 η Γαλλία είναι η χώρα που ξοδεύει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ της, 32,1%, σε δημόσιες κοινωνικές δαπάνες, αισθητά περισσότερο απ’όλα τ’άλλα κράτη μέλη του οργανισμού και αυτό σε συνδυασμό με ένα ιδαίτερα υψηλό κόστος εργασίας. Ακόμη χειρότερα, και σε μία περίοδο κατά την οποία έχανε σε ανταγωνιστικότητα, συνέχισε σταθερά ν’ αυξάνει τις κοινωνικές της δαπάνες που από το 2005 ήταν ήδη οι υψηλότερες, ενώ κατά την ίδια χρονική περίοδο χώρες με υψηλές κοινωνικές δαπάνες όπως η Γερμανία ή η Σουηδία έχουν καταφέρει να τις μειώσουν!
Καλά και μεις, τι σχέση έχουμε; Οι δημόσιες κοινωνικές μας δαπάνες μολονότι βρίσκονται στο μέσο επίπεδο των κρατών μελών του οργανισμού, έχουν αυξηθεί «με συνέπεια» από 21.1% του ΑΕΠ μας το 2005 στο 23.1% το 2012. Ναι και λοιπόν; Ανησυχώ διότι οι μεταρρυθμίσεις που επιχειρεί να εισαγάγει σήμερα η Κυβέρνηση δεν είναι προϊόν δικής της μελέτης και σχεδιασμού αλλά εισαγόμενες από την Τρόϊκα. Δηλαδή, τραβάτε με κι’ ας κλαίω. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αν την άφηνες, θα είχε αυξήσει κι’ άλλο τις κοινωνικές δαπάνες. Λοιπόν φαντάζεστε τι έχει να γίνει, όταν βρεθεί στην εξουσία το συμπαθέστατο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο εμπνεόμενο, ίσως, από το Γαλλικό σοσιαλιστικό μοντέλο, υπόσχεται προστασία των κεκτημένων και ανάκτηση ακόμη των χαμένων συμφερόντων; Να εξηγούμαστε: δεν προβλέπω κάποιο πρόβλημα, αν το ΣΥΡΙΖΑ αναζητήσει έμπνευση στο Γαλλικό μοντέλο για τη Διοίκηση, τον οικονομικό σχεδιασμό, τον εκσυγχρονισμό των υποδομών ή την Παιδεία. Ας ξεχάσουμε επίσης, για τις ανάγκες αυτού του άρθρου μας, το πρόβλημα του χρέους.
Ανησυχώ όμως, διότι μολονότι ψάχνω, δεν βλέπω ποιές συγκεκριμένες, εναλλακτικές μεταρρυθμίσεις έχει να μας προτείνει σε αντικατάσταση αυτών που θεσπίζονται από την Κυβέρνηση και η ανεργία μας βρίσκεται ήδη στο 27%. Διότι αν κι’ αυτός προσπαθήσει να προστατέψει τα κεκτημένα συμφέροντα, τότε θέτει σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα της όποιας πρόσφατης ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς μας ενισχύοντας έτσι και τον κίνδυνο περαιτέρω θεαματικής αύξησης της ανεργίας. Πως θα το χειριστεί αυτό; Οι άνεργοι δεν ψηφίζουν; Ποιά είναι άραγε η συνταγή του; Μήπως ν’ αυξήσει κι’ άλλο τις δημόσιες κοινωνικές δαπάνες; Τότε όμως.... συγγνώμη αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω το άρθρο προσποιούμενος πως αγνοώ την πιθανότητα να επιστρέψουμε στη Δραχμή. Ούτε μπορώ να συνεχίσω αγνοώντας τις υποδείξεις του Δ/ντή του Reporter.gr περί ορίων στον αριθμό λέξεων των συνεργασιών μου...