Μήπως ήλθε η ώρα ν' ανοίξουν τα κόμματα τα χαρτιά τους;

15:06 - 27 Σεπ 2013

Στέλιος Χριστόπουλος

Γράφει ο Στέλιος Χριστόπουλος

Όσο υπάρχουν απελπισμένοι, λογικό είναι να υπάρχει και Χ.Α. Οι πολλές αναλύσεις που έχουν γίνει για την ανάγκη της νομιμότητας και του σεβασμού των θεσμών απ' όλα τα κόμματα, είναι, πιστεύω, σωστές. Καθώς όμως εισερχόμαστε, όπως φαίνεται, σε μία περίοδο όπου αρχίζει η χώρα μας να ελέγχει επιτέλους κάπως τα ‘χρηματοοικονομικά’ της και να ευελπιστεί ακόμη τόσο σε πρωτογενές πλεόνασμα όσο και σε μείωση του ρυθμού της ύφεσης, το ζητούμενιο θ΄αρχίσει να γίνεται ολοένα και περισσότερο πολιτικό. Όσο διαρκούσε η περίοδος της απελπισίας και της ‘άκρατης διαμαρτυρίας’, τα κόμματα μπορούσαν ακόμη και κρυβόντουσαν πίσω από αόριστα προγράμματα και συνθήματα. Ωστόσο, τα κόμματα δεν είναι απλά μηχανισμοί κατάληψης και άσκησης της εξουσίας. Δεν μπορούν να ελπίζουν στη ψήφο μας με γενικά προγράμματα ‘ενάντια στην ασύδοτη κεφαλαιοκρατία’ ή στον ‘ισοπεδοτικό σοσιαλισμό’. Όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα, στο δάσος τέτοιου είδους αοριστολογιών και γενικοτήτων μπορούν να βρίσκουν καταφύγιο κάθε λογής ολοκληρωτικές ιδεολογίες και παράνομες συμπεριφορές.

Μήπως λοιπόν ήλθε επιτέλους η ώρα να βγουν τα κόμματα στο ξέφωτο και ν’ ανοίξουν επιτέλους τα χαρτιά τους; Γιατί δεν μας λένε ανοικτά ποιές είναι οι τομεακές πολιτικές για την παιδεία, την υγεία, τον τουρισμό, την ενέργεια, την ασφάλεια, την προστασία του περιβάλλοντος, τις μεταφορές κλπ. που έχουν σκοπό να ακολουθήσουν, όταν έλθουν κάποτε στην εξουσία; Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το γνωρίζουν ήδη πολύ πριν από τις εκλογές.

Η δημόσια διοίκηση αποτελεί το μηχανισμό υποστήριξης του σχεδιασμού και της υλοποίησης αυτών των τομεακών πολιτικών. Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε μία διοίκηση αποτελεσματική. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν και τα κόμματα έχουν αντίστοιχη υποχρέωση να δημοσιοποιούν τις πολιτικές που έχουν σκοπό να εφαρμόσουν, ώστε οι ψηφοφόροι να είναι σε θέση να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα έχοντας όσο το δυνατό περισσότερες γνώσεις και αξιόπιστη και διαφανή εικόνα για τη συγκεκριμένη πολιτική που θα ασκήσουν, όταν έλθουν στην εξουσία ή από τη θέση της αντιπολίτευσης στους διάφορους τομείς. Μα θα μου πείτε, τα κόμματα έχουν προγράμματα (...όσα εξ αυτών έχουν)! Δεν σου αρκούν; Ε, λοιπόν, όχι, καθόλου! Τα περισσότερα απ’ αυτά που έχω δει είναι γεμάτα αοριστολογίες. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι μέτρα συγκεκριμένα. Για κάθε τομεακή πολιτική θα πρέπει να γνωρίζουμε, μεταξύ άλλων, με ποιό κόστος και με ποιό τρόπο θα χρηματοδοτηθεί (ή συγχρηματοδοτηθεί), με ποιούς ενδιάμεσους και τελικούς στόχους και δείκτες θα παρακολουθούν οι πολίτες την πορεία υλοποίησής της, ποιά θα είναι η επίπτωσή της στην ανάπτυξη της χώρας και με ποιά κριτήρια θα αξιολογείται. Διαφορετικά, πως θα αναβαθμισθεί ο πολιτικός διάλογος, τόσο εντός όσο και εκτός του Κοινοβουλίου, και πως θα βελτιωθούν οι τομεακές πολιτικές που σχεδιάζονται (ή δεν σχεδιάζονται) και εφαρμόζονται (ή μένουν ανεφάρμοστες) στην Ελλάδα; Το μόνο κριτήριο θα είναι πως θα εκφράσουμε καλύτερα την απελπισία μας και την αγανάκτησή μας;

Αν τα κόμματα είχαν ανοίξει τα χαρτιά τους προτού ξεσπάσει η κρίση του 2009, πιθανότατα δεν θα είχαμε φτάσει ως εδώ, διότι, αν μη τι άλλο, θα είχε γίνει εγκαίρως αντιληπτό ότι δεν είχαν κοστολογήσει σωστά τις πολιτικές τους και κάνανε λογαριασμούς χωρίς τον ξενοδόχο.

Αυτός, πιστεύω, είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος να διαπαιδαγωγηθεί ο πολίτης, ώστε να είναι σε θέση να συγκρίνει τις θέσεις και πολιτικές των διαφόρων κομμάτων μεταξύ τους και να εκφράζει την προτίμησή του με την ψήφο του και όχι να προσέρχεται στις κάλπες με κριτήριο απατηλές συνθηματολογίες, συνομωσιολογίες και αόριστες πολιτικολογίες.

Ο σχεδιασμός και η επεξεργασία συγκεκριμένων και κοστολογημένων τομεακών πολιτικών είναι όμως και πάνω απ’ όλα ο μόνος τρόπος να βλέπουμε προς τα που πορευόμαστε, ποιά είναι η πορεία που προτείνει το κάθε κόμμα και που θα μας οδηγήσει, αν την ακολουθήσουμε. Διαφορετικά, σε μερικά χρόνια το μικρό μας καράβι, υπερφορτωμένο όπως είναι, αλλά πλέον εντελώς ακυβέρνητο και χωρίς καύσιμα, δεν θα έχει άλλα περιθώρια ελιγμών και θα προσκρούσει και πάλι στην ξέρα του 2009. Και τότε ίσως πια και να βουλιάξει οριστικά.