Η εσωτερική υποτίμηση και τα φορομπηχτικά μέτρα δημιούργησαν ύφεση, οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας στην ανεργία και στη φτώχεια και έχουν φέρει σε απόγνωση τη μεσαία τάξη. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις, ως επί το πλείστον είναι περιορισμένες, έρχονται με καθυστέρηση, και δεν αρκούν να εγγυηθούν τη βιώσιμη ανάκαμψη.
Τώρα που, ως φαίνεται, εξασφαλίζουμε και ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, η κυβέρνηση λέει να μας δώσει μία ανάσα. Αμάν πια, επιτέλους! Τι λέει λοιπόν; Προτείνει να θέσει ως στόχο να βγούμε το 2014 σαν μεγάλα παιδιά που είμαστε στις αγορές για να συμπληρώσουμε μόνοι μας το οποιοδήποτε χρηματοδοτικό κενό θα έχουμε τότε. Πιστεύει δηλαδή ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα μπει ένα φρένο στα μέτρα που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας και θα δοθεί κάποια ώθηση στην ανάπτυξη. Μάλιστα. Ο στόχος αυτός, καθόλα αξιέπαινος, βασίζεται σε δύο υποθέσεις εργασίας: 1. ότι το 2014 η διεθνής συγκυρία θα είναι αρκετά ευνοϊκή ώστε να κρατήσει τα επιτόκια δανεισμού μας σε σχετικά χαμηλό επίπεδο και 2. ότι εισερχόμαστε πλέον σε φάση που η διακυβέρνηση της χώρας μπορεί να γίνεται με οριακές μόνον αλλαγές. Οι δύο αυτές υποθέσεις εργασίας εγείρουν τα ακόλουθα ερωτήματα.
Για την 1η: σε μία περίοδο συνεχών ανακατατάξεων κατά την οποία ολοένα περισσότερες επιχειρήσεις αλλά και χώρες συμμετέχουν σε road shows ( κινητές εκθέσεις) και beauty contests (καλλιστεία) σε όλο τον κόσμο για να προσελκύσουν επενδυτικά κεφάλαια και δάνεια με καλούς όρους, τι είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σήμερα για τη διεθνή συγκυρία και τα κριτήρια με βάση τα οποία οι αγορές θα θελήσουν να δανείσουν ποιές χώρες και με ποιά επιτόκια το 2014; Βέβαια ο Πρωθυπουργός πήρε ήδη μία γεύση δοκιμάζοντας το κλίμα κατά το πρόσφατο ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου είχε επαφές με παράγοντες των διεθνών αγορών και επέστρεψε αισιόδοξος. Πράγματι, το κλίμα φαίνεται ότι έχει αρχίσει να αντιστρέφεται. Ωστόσο, οι αγορές είναι πάντα ενήμερες. Γνωρίζουν δηλαδή πολύ καλά ότι, αν προτιμάμε να προσφύγουμε σ' αυτές, το κάνουμε επειδή θέλουμε ν' αποφύγουμε και κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις, που μας ζητούν ως απαραίτητες προϋποθέσεις οι εταίροι μας. Χωρίς όμως αυτές τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, τι εξασφάλιση θα έχουν όποιοι τελικά μας δανείσουν ότι θα μειώσουμε τα έξοδά μας και θα αυξήσουμε τα έσοδά μας ώστε να είμαστε σε θέση να τους επιστρέψουμε τα χρήματά τους;
Για τη 2η: οι πρόσφατοι χειρισμοί της κυβέρνησης με τη Χ.Α έδειξαν ότι όταν το αποφασίζει , έχει το τσαγανό να λαμβάνει μέτρα ριζικά και να έρχεται σε ρήξη με συμφέροντα και καταστάσεις. Πολλοί την επαίνεσαν και δικαίως και η στάση της αυτή άρχισε κιόλας να αντανακλάται και στις δημοσκοπήσεις. Αντί λοιπόν να "παίζει τις καθυστερήσεις" ή να συνεχίσει να κάνει οριακές μόνο αλλαγές και διορθώσεις, μήπως ήλθε τώρα η στιγμή να προχωρήσει και στις βαθειές και ριζικές μεταρρυθμίσεις που θα πείσουν τόσο μέσα όσο και έξω ότι η κυβέρνηση, αφού κέρδισε τη μάχη της προστασίας της δημοκρατίας, έχει αποφασίσει να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα και τα προβλήματα που αφορούν την κυβερνητική πολιτική σε άλλες κρίσιμες τομεακές πολιτικές; Διότι αν το κάνει, θα πετύχει μ' ένα σμπάρο δυό τρυγόνια: 1. θα πείσει τους εταίρους και δανειστές μας αλλά και τις αγορές ότι μετά την επιτυχή προστασία των δημοκρατικών θεσμών και τη δημοσιονομική αναπροσαρμογή, σήμανε τώρα η ώρα να επιβεβαιώσει με αποφασιστικότητα ότι θα συνεχίσει με τις μεταρρυθμίσεις και 2. θα δημιουργήσει έτσι τις προϋποθέσεις βιώσιμης επανατοποθέτησης της οικονομίας μας σε τροχιά ανάπτυξης. Με άλλα λόγια πως θα βγούμε στις αγορές; Δεν πρέπει, όπως όλοι οι άλλοι, να προετοιμαστούμε και μεις κατάλληλα, να "βάλουμε τα καλά μας" και να σχεδιάσουμε και να προβάρουμε τα επιχειρήματα που θα πείσουν ότι "το εννοούμε"; Σε τελευταία ανάλυση, αυτά που θα πείσουν τις αγορές δεν είναι τα ίδια που θα φέρουν και την ανάπτυξη;