Η εξήγηση για τους λόγους της "τιμωρίας" μπορεί να είναι κάθε φορά διαφορετική και εξαρτάται από την δοξασία και συνωμοσιολογία στην οποία προσχωρεί ο καθένας, αλλά πάντως όλοι τους αισθάνονται δικαιωμένοι. "...Σιγά μην πάω τώρα να ψηφίσω και για την ΕΕ!".
Είναι όμως έτσι; Αν δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μας έχουν υποβάλει σ ' αυτή τη δοκιμασία για να μας πάρουν το ωραίο μας οικόπεδο ή για να μας τιμωρήσουν που φάγαμε τα περισσότερα από τα χρήματα των επιδοτήσεων για να να παχύνουμε το δημόσιο τομέα και για να πλουτίσουμε εφήμερα σε κομπίνες που κάναμε με κρατικοδίαιτους καπιταλιστές και τυχοδιώκτες επιχειρηματίες, τότε γιατί το κάνανε; Και αφού, τέλος πάντων, μετά την κούρα της εξοντωτικής φορολογικής αφαίμαξης στην οποία έχουμε υποβληθεί, καταφέραμε τώρα να εμφανίσουμε και πρωτογενές πλεόνασμα στη χρήση του 2013, τι άλλο θέλουν και δεν μας αφήνουν ήσυχους;
Πρώτα-πρώτα, για τους Ευρωπαίους εταίρους μας το γεγονός ότι δεν αξιοποιήσαμε σωστά τους πόρους που λάβαμε από τα διάφορα διαρθρωτικά ταμεία είναι δείκτης, ή αν προτιμάτε, σύμπτωμα της χρόνιας ασθένειάς μας, της καθυστέρησης. Αν μας πιέζουν να προχωρήσουμε σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις εδώ και τώρα, είναι διότι, αν δεν διορθώσουμε αυτά τα εγγενή στραβά μας, οι εταίροι και δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι το χρέος μας δεν θα καταστεί βιώσιμο στον αιώνα τον άπαντα και πως όποια χρήματα μας δίνουν είτε ως συγχρηματοδότηση είτε ως δάνειο, χαμένα θα πάνε κι αυτά. Ενώ αν διορθώσουμε κάποια από τα στραβά μας και η Διοίκησή μας γίνει αποτελεσματική και η οικονομία μας ανταγωνιστική, θα μειωθεί η ανεργία, θα μειωθούν οι φόροι και τόσο οι επιχειρήσεις όσο και οι καταναλωτές μας θα συμβάλουν στη μεγέθυνση όχι μόνο της Ελληνικής αλλά και της Ευρωπαϊκής οικονομίας και βέβαια, θα είμαστε σε θέση να ξεπληρώσουμε κάποτε και τα δάνειά μας.
Από την άλλη, αν δεν είχαμε προσχωρήσει στην ΕΕ και στο Ευρώ, που θα βρισκόμαστε σήμερα; Ποιές θα είχαν υπάρξει οι σχέσεις μας με τις χώρες της Βαλκανικής, ιδίως κατά τη διάρκεια των πολέμων του τέλους του περασμένου αιώνα που οδήγησαν στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας; Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα είχαμε εμπλακεί στους πολέμους; Ποιές οι σχέσεις μας με την Τουρκία; Τι τύχη θα είχε το Κυπριακό; Με τι πόρους θα είχαν γίνει η ζεύξη Ρίου-Αντίρριου, το μετρό της Αθήνας, το νέο αεροδρόμιο Αθηνών και οι αυτοκινητόδρομοι; Τι είδους νομοθεσία θα είχαμε για την προστασία των ανέργων; Ποιό θα ήταν το εισόδημα των γεωργών και των αγροτών; Πόσο θα κόστιζαν και τι ποιότητα θα είχαν τα αγαθά που καταναλώνουμε; Τι πάρτι θα εξακολουθούσαν να κάνουν οι Τράπεζες με τα πανωτόκια με τα οποία αισχροκερδούσαν στο υστέρημά μας; Τι είδους δημόσια υγεία θα είχαμε; Ποιά θα ήταν η προστασία του περιβάλλοντος;
Όλα αυτά τα οφείλουμε σε νόμους, δηλαδή κανονισμούς και οδηγίες, που έχουν ψηφιστεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με τη διαδικασία της συναπόφασης με το Συμβούλιο Υπουργών.
Αντιλαμβάνεστε βέβαια ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν κανένα συμφέρον να φαίνεται ότι είναι η ΕΕ που βρίσκεται πίσω από την πολιτική και νομισματική σταθερότητα που έχει εξασφαλίσει η χώρα μας καθώς και πίσω από τις όποιες προόδους έχουμε κάνει τα τελευταία σαράντα χρόνια, διότι προτιμούν να τα εμφανίζουν ως δικά τους επιτεύγματα.
Οι Ευρωεκλογές αποτελούν λοιπόν μοναδική ευκαιρία και είναι το σπουδαιότερο χαρτί που έχουμε στα χέρια μας να δείξουμε στους πολιτικούς μας ότι καταλαβαίνουμε πως έχουν προκύψει όλα αυτά και ότι παρά τα βάσανά μας, η κατάστασή μας θα ήταν πιθανότατα πολύ χειρότερη εκτός ΕΕ και Ευρωζώνης. Αν πάλι νομίζουμε ότι "τελικά αυτοί μας κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό...", οι Ευρωεκλογές είναι και πάλι η ευκαιρία να εκδηλώσουμε τη δυσπιστία ή την αγανάκτησή μας και να ψηφίσουμε ανάλογα.
Ας μην πούμε όμως ότι αυτοί που θα στείλουμε στις Βρυξέλλες δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Σε κάθε περίπτωση ας μην ξεχνάμε ότι οι απόντες έχουν άδικο!
(*) Οι εισπράξεις της Ελλάδας από τα διάφορα ταμεία της ΕΕ αυξήθηκαν σταδιακά και από το 1990 ανέρχονται σταθερά στο 4% περίπου του ΑΕΠ της χώρας μας.