Είμαι, πράγματι, βέβαιος πως οι συμπατριώτες μας το τελευταίο διάστημα έχουν ήδη αρχίσει να αντιλαμβάνονται ποιά είναι τα όρια της δημοκρατίας και της κρατικής κυριαρχίας στην ΕΕ σήμερα, τι είδους αλληλεξαρτήσεις συνεπάγεται η συμμετοχή μας στο Ευρώ και τι είναι ρεαλιστικό να αναμένει κανείς ως αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων. Όλα αυτά, με το ένα μάτι στην τσέπη μας και με το άλλο στους εταίρους μας της Ευρωζώνης και στις αγορές. Και πως έκριναν οι εταίροι μας αυτή την πρώτη επίθεση γοητείας του Πρωθυπουργού μας και του ιδιόρρυθμου Υπουργού μας των Οικονομικών; Με δυσπιστία! Ο ασυνήθιστος σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ, τους είχε ήδη προϊδεάσει.
Σε ένα μεγάλο βαθμό, οι υποψίες τους αυτές επιβεβαιώθηκαν. Πράγματι, στην πρώτη αυτή φάση, η παρούσα κυβέρνηση θυμίζει ακόμη ένα τσούρμο από μαθητευόμενους μάγους που προσπαθούν να δείξουν στους άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους τα αμπελοχώραφά τους ή να ανακαλύψουν εκ νέου την πυρίτιδα. Εμείς, αντίθετα, ελπίζουμε πως οι πρώτες αυτές επαφές δείχνουν ότι η κυβέρνηση προσπάθησε απλά να δει τι είναι ρεαλιστικό να ελπίζει από τους εταίρους μας δοκιμάζοντας έτσι τα νερά, ώστε να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει κάποιο σχέδιο εναλλακτικό, που θα δείχνει την ανάπτυξη στο τέλος του δρόμου. Και γιατί όχι; Η προηγούμενη κυβέρνηση ποιές μεταρρυθμίσεις έκανε για να καταστήσει τη διοίκησή μας αποτελεσματικότερη και την οικονομία μας ανταγωνιστικότερη;
Οι συμπατριώτες μας γενικότερα και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα δεν έχουν αυταπάτες. Μέχρι εδώ, οι μονομερείς κινήσεις της νέας κυβέρνησης (αυξήσεις μισθών, συντάξεων, αναστολή ιδιωτικοποιήσεων, επαναπροσλήψεις κλπ. ερήμην των εταίρων και δανειστών μας), παρέμειναν στο επίπεδο των προθέσεων. Κανένα επομένως από τα άλλα μέλη της Ευρωοικογένειας δεν μπορεί να μας καταλογίσει ότι παραβιάσαμε τους όρους των δανειακών συμβάσεων ανάμεσα σε μας και στους εταίρους μας. Η κυβέρνηση το έχει δηλώσει επανειλημμένα πως δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία για την αποπληρωμή του χρέους των 320 δις, που κατά 70% οφείλουμε στους φορολογούμενους των λοιπών κρατών της Ευρωοικογένειας και σε οργανισμούς που δεν έχουν το δικαίωμα να χαρίσουν το μερίδιο που τους αναλογεί. Στη Γαλλία, για παράδειγμα το χρέος μας ανέρχεται σε 600 περίπου Ευρώ κατά κεφαλή. Λογικό είναι να ανησυχούν οι άνθρωποι.
Κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος, η μόνη πρόθεση που έφτασε στο «παρά πέντε» να υλοποιηθεί και θα μας στοίχιζε δυσανάλογα αλλά, ευτυχώς αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή, ήταν αυτή του Υπουργού Οικονομικών, ν΄ αρχίσει την περιοδεία του στην Ευρώπη, από το Λονδίνο και όχι από τις χώρες της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια, και ενώ πολλές από τις ιδέες του φαίνονται ανεδαφικές, κάποιες άλλες, όπως η ανταλλαγή των υφισταμένων δανείων με δάνεια με ρήτρα ανάπτυξης, είναι ενδιαφέρουσες. Αυτό βέβαια προϋποθέτει η χώρα να συμφωνήσει με τους εταίρους μας σε μεταρρυθμίσεις, όπως αυτές που μας έχει προτείνει ο ΟΟΣΑ, που θα μειώσουν τον κρατισμό και θα καταστήσουν την οικονομία της χώρας μας ανταγωνιστικότερη, ώστε ν΄ αρχίσει να σκάει μύτη η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Ωστόσο, εν τω μεταξύ, τα περιθώρια ρευστότητας των Τραπεζών μας στενεύουν διαρκώς. Ανεξάρτητα από τους λόγους που ώθησαν στη λήψη του πρόσφατου μέτρου της ΕΚΤ να μην δέχεται πλέον ως ενέχυρο τα Ελληνικά ομόλογα, η απόφαση αυτή στενεύει και τα περιθώρια χρόνου.
Αντιμέτωπη με τον κίνδυνο εκτροχιασμού του ενιαίου νομίσματος, η Ευρώπη, αρχίζει, πράγματι, να δείχνει ποιά είναι τα χαρτιά της: Grefence, δηλαδή άμυνα έναντι του κινδύνου διάλυσης της Ευρωζώνης που εγκυμονούν τυχόν μονομερείς ενέργειες της χώρας μας, και, αν χρειαστεί, Gresolation, δηλαδή απομόνωση του Ελληνικού κινδύνου ώστε να μην εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Πρέπει λοιπόν και μεις να κινηθούμε νευρικά και γρήγορα. Καλωσορίζουμε, επομένως, την απόφαση επίσπευσης της σύγκλισης του Eurogroup στις 11 Φεβρουαρίου αντί για τις 16 που ήταν προγραμματισμένο. Ελπίζω μέχρι τότε να είμαστε έτοιμοι. Έτοιμοι όχι για σύγκρουση, ελπίζω, αλλά για την από κοινού αναζήτηση λύσεων στο πρόβλημά μας. Διότι, αυτός είναι ο θεσμός στα πλαίσια του οποίου θα πρέπει να πείσουμε τους εταίρους μας ότι έχουμε απτές και ποσοτικοποιημένες προτάσεις, με μετρήσιμους στόχους για μεταρρυθμίσεις, τις οποίες δεν θα είχαν λόγο να απορρίψουν ως αβάσιμες, ώστε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να εδραιώσουμε, αν το επιθυμούμε όντως, την παραμονή μας στην Ευρωζώνη. Διαφορετικά, σε λίγους μήνες, το κουμπί του Grexit, εμείς θ΄ αναγκαστούμε να το πατήσουμε, όχι αυτοί.