Όπως είναι φυσικό, η Κυβέρνησή μας, η οποιαδήποτε κυβέρνησή μας, είναι πάντα ο άμεσος αποδέκτης των οποιωνδήποτε μηνυμάτων των εταίρων και δανειστών μας, που μέσω των διαδοχικών δανειακών συμβάσεων μας έχουν έως τώρα δανείσει περισσότερα από 250 δις Ευρώ. Ωστόσο, επειδή, ως φαίνεται, αυτό που ενδιέφερε πρωτίστως τις κυβερνήσεις μας, όλες τις κυβερνήσεις μας, ήταν η εξουσία, αυτά που μας παρουσίασαν ως μηνύματα των εταίρων και δανειστών μας ήταν τα δικά τους ευαγγέλια, με κεντρικό άξονα τα μνημόνια, δηλαδή φόρους και λιτότητα αντί για τις μεταρρυθμίσεις που ζητούσαν οι εταίροι μας ως αναγκαία προϋπόθεση για τα δάνεια. Μεταρρυθμίσεις, όπως αυτές της αγοράς εργασίας μας και του ασφαλιστικού, που θα καθιστούσαν την οικονομία μας ανταγωνιστική και τη διοίκησή μας αποτελεσματική. Αντ΄αυτών, οι προηγούμενες κυβερνήσεις προτίμησαν να μας επιβάλουν τα περίφημα «ισοδύναμα μέτρα», γράψε δηλαδή φόρους, και στην ίδια ακριβώς πεπατημένη βαδίζει και η νέα κυβέρνηση των μαθητευόμενων μάγων.
Πράγματι, αν μπείτε στον κόπο να εξετάσετε την προτεινόμενη από την παρούσα κυβέρνησή μας λίστα μεταρρυθμίσεων, θα δείτε πως το μόνο κεφάλαιο που δεν είναι εντελώς ασαφές είναι το φορολογικό. Τα υπόλοιπα είναι από ανύπαρκτα έως αόριστα και ασαφή.
Καλά και μ΄αυτή τη λίστα πήγαμε στο Eurogroup της 24ης Απριλίου; Ναι φίλε μου, μ΄αυτήν. Και ελπίζαμε πως επειδή ο Πρωθυπουργός μας συναντήθηκε μία μέρα πριν με την κα Μέρκελ, θα καθάριζε και τη συνάντηση του Eurogroup, το οποίο θα έκανε πίσω και θα έδινε «πολιτική λύση» στο πρόβλημα της επικείμενης χρεοκοπίας μας. Κούνια που μας κούναγε. Αυτή τη φορά φαίνεται πως ο αρχιμαθητευόμενος μάγος κούρασε τους συναδέλφους του και τους εκνεύρισε καταληκτικά. Το Eurogroup της 24ης Απριλίου επιβεβαίωσε την απομόνωη της χώρας μας και την ετοιμότητα των εταίρων μας να αποφασίσουν ότι, χωρίς ριζικές μεταρρυθμίσεις δεν πάει άλλο. Πράγματι, ποιός πρωθυπουργός χώρας της Ευρωζώνης θα μπορούσε τώρα να εξηγήσει στους φορολογούμενους πολίτες του και με ποιά επιχειρήματα ότι η χώρα μας αξίζει και πρέπει να λάβει και άλλα χρήματα, μόνο και μόνο επειδή το 70% του Ελληνικού λαού επιθυμεί την παραμονή της χώρας στη ζώνη Ευρώ; Αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σε θέση να δεχθούμε μεταρρυθμίσεις που θα ήταν προς το συμφέρον μας και τις οποίες οι άλλες χώρες έχουν ήδη εφαρμόσει, πως θα το δικαιολογήσουν;
Πέρα από τα 250 δις Ευρώ που μας έχουν δανείσει οι εταίροι μας, η χώρα μας από το 1981 έως σήμερα έχει εισπράξει από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή περίπου άλλα 250 δις ως ενισχύσεις, που, προσοχή, δεν ήταν δανεισμός αλλά μία διαρκής ροή ενισχύσεων των διαφόρων αναπτυξιακών μας έργων μέσω των διαρθρωτικών ταμείων και των διαφόρων «πακέτων» με βάση την αρχή της αλληλεγγύης. Τις ενισχύσεις αυτές η ΕΕ μας τις έχει χορηγήσει για την ανάπτυξή μας και δεν τέθηκε ποτέ θέμα να τις επιστρέψουμε. Η μόνη προϋπόθεση που υπήρξε για την απορρόφηση των πόρων αυτών ήταν η επιτυχής ολοκλήρωση των σχετικών έργων.
Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούν σήμερα «εκβιαστικά» οι εταίροι μας - και όχι η λιτότητα και οι φόροι που αντιπροτείνει η εκάστοτε κυβέρνησή μας - είναι κατ΄αυτούς, αναγκαίο, συμπλήρωμα των ενισχύσεων που έχουμε λάβει από το 1981 έως σήμερα για να καλύψουμε κάπως τα διαρθρωτικά μας μειονεκτήματα. Διότι σύμφωνα με τους εταίρους μας, αν δεν εισαγάγουμε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, ώστε να κάνουμε την οικονομία μας ανταγωνιστικότερη και τη διοίκησή μας αποτελεσματικότερη, έστω και αν αυτοί μας χορηγούσαν χωρίς όρους τα χρήματα που τώρα τους ζητάμε, τότε σε λίγα χρόνια εμείς πάλι για χρεοκοπία θα πηγαίναμε και αυτοί για όσκαρ ανοησίας.
Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είμαστε, αυτούς ψηφίζουμε, αυτούς έχουμε. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε όλα τα ψευτοδιλήμματα που μας βάζει η εκάστοτε κυβέρνησή μας, να καταπιούμε τους όποιους νέους φόρους και να επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο τον άγονο κρατισμό μας, αρκεί να μην κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε.