Αν αυτό συμβεί, τότε εμείς τι θα κερδίσουμε; Τίποτε. Μία απλή παράταση θα πάρουμε και πάλι. Η «νίκη» θα είναι και πάλι Πύρρειος, αφού τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πλέον διαρθρωτικά και χωρίς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν λύνονται. Σε μερικά χρόνια πάλι μπαστούνια θα τα βρούμε. Δηλαδή μετά από οκτώ χρόνια και έχοντας χάσει πλέον την πίεση των δανειστών μας, θα βρισκόμαστε, ως νέος Σίσυφος, καταδικασμένοι να συνεχίζουμε να κτίζουμε τις προϋποθέσεις της εξόδου από την κρίση και να κατρακυλάμε και πάλι μετά από λίγο στην αφετηρία της.
Εν τω μεταξύ, όλα αυτά πρέπει να τα διαπραγματευθούμε σε μία συγκυρία όπου, σύμφωνα με το δελτίο Φεβρουαρίου του ΚΕΠΕ, η ανεργία είχε αρχίσει να δείχνει κάποια σημάδια υποχώρησης. Με άλλα λόγια, οι έστω και περιορισμένης εμβέλειας μεταρρυθμίσεις που έχουμε εισαγάγει ήδη και με το στανιό, έχουν αρχίσει να παράγουν κάποια αποτελέσματα. Όπως σωστά το επισημαίνει το ΚΕΠΕ, η τάση αυτή θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί περισσότερο αν συμπληρωνόταν με τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και στο άνοιγμα των επαγγελμάτων. Ακόμη και η ύφεση για το 2015 φαίνεται πως ήταν τελικά μικρότερη της αναμενόμενης.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν οι εταίροι μας έκλειναν λίγο τα μάτια, με αντάλλαγμα βέβαια την «κατανόησή μας» στο προσφυγικό, θα κινδυνεύαμε άμεσα να έχουμε να βολέψουμε εκατοντάδες χιλιάδες μόνιμους μετανάστες και πρόσφυγες, που θα τίναζαν στον αέρα τις κάθε είδους υποδομές μας και θα πλημμύριζαν την αγορά εργασίας. Θα προσέφεραν την εργασία τους, συχνά αδήλωτη, με ημερομίσθια και μισθούς σε επίπεδα που θα προκαλούσαν τεράστια κοινωνική αναστάτωση.
Παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις, που θα ήσαν, ενδεχομένως, διατεθειμένοι να μας δώσουν σε ένα τέτοιο παζάρεμα οι εταίροι μας, η συρροή προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας θα μπορούσε εύκολα να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μία τέτοια κατάσταση θα σήμαινε βέβαια και μια de facto αποκοπή μας από τη ζώνη Ευρώ, αφού διαφορετικά δεν είναι εύκολη η εφαρμογή ενός τέτοιου σεναρίου.
Δηλαδή, η χώρα μας σήμερα δεν έχει ανάγκη από οικονομικούς μετανάστες; Και βέβαια χρειαζόμαστε μερικές χιλιάδες μετανάστες οι οποίοι, με τα σωστά εφόδια, θα μπορούσαν να ενσωματωθούν και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την Ελληνική οικονομία. Πρόκειται όμως ιδίως για εποχιακή απασχόληση σε μικρές συνήθως επιχειρήσεις. Είναι όμως αυτό που επιζητούν οι μετανάστες στη χώρα μας; Έχει κανείς υπολογίσει πόσους και τι είδους μετανάστες μπορεί να απορροφήσει η Ελληνική οικονομία σήμερα ή ποιές θα ήταν οι αρνητικές επιπτώσεις για τον Τουρισμό, που ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται και που θα ήσαν ακόμη εντονότερες, αν βρισκόμασταν στην απομόνωση από τη ζώνη ευρώ;
Αν δεν προσέξουμε, κινδυνεύουμε δηλαδή να καταλήξουμε σε μία νέα και πολύ εντονότερη κλιμάκωση της εσωτερικής διαρθρωτικής προσαρμογής, η οποία, επειδή, με την παρούσα τουλάχιστον κυβέρνηση, δεν θα πλαισιωνόταν από άλλες φιλικές προς το επιχειρείν θεσμικές ρυθμίσεις, δεν θα έπιανε τόπο και θα ματαίωνε κάθε ελπίδα για την πολυπόθητη ανάπτυξη. Αντίθετα, θα επιτάχυνε τη διαδικασία φτωχοποίησης της χώρας μας. Πράγματι, οι σημερινές συνθήκες δεν έχουν τίποτε το κοινό με τις αρχές του αιώνα, όταν οι Αλβανοί μάστορες και τεχνίτες συνέβαλλαν στην οικοδομική αναγέννηση της χώρας, έστω και αν λίγα χρόνια αργότερα αποδείχθηκε να είναι μία φούσκα.
Τότε όμως...λεφτά υπήρχαν! Τώρα θα έπρεπε να μας τα δώσει η ΕΕ σ’αυτό το ιδιότυπο παζάρι της εγκατάστασης προσφύγων έναντι μιας υποθετικής ελάφρυνσης του χρέους μας. Μπορεί, αλλά ποιός ξέρει τι διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το μεταναστευτικό και προσφυγικό κύμα στη χώρα μας; Μέχρι που και για πόσο θα μας καλύπτανε οι εταίροι μας; Ποιός ξέρει τότε σε ποιό συρτάρι της ΕΕ θα βρισκόμαστε να ζητιανεύαμε τα παραπάνω χρήματα που θα χρειαζόμασταν για να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση που θα έφερνε το νέο αυτό μεταναστευτικό κύμα; Με άλλα λόγια, θα γινόμασταν πλέον τελεσίδικα ο φτωχός συγγενής της ΕΕ!
Και τότε... ποιούς θα βρίσκαμε να καταγγείλουμε ως υπεύθυνους για τη νέα αυτή φτωχοποίηση που δεν θα μας την είχαν επιβάλει οι εταίροι μας αλλά το ξερό μας το κεφάλι;