Πιστεύουμε πως ναι. Η Κυβέρνηση φαίνεται να έχει επιτέλους αντιληφθεί πως αν, λόγω της κρίσης, βρίσκεται σε αδυναμία να αυξήσει (ή πολύ λίγο) τα έσοδα από φόρους ή να συμπιέσει (σημαντικά) τις δαπάνες της, διότι στην ουσία βέβαια ταυτίζει τον εαυτό της με το Δημόσιο τομέα, έχει τουλάχιστο τη δυνατότητα να επιταχύνει τις ιδιωτικοποιήσεις.
Και φαίνεται πως το κάνει. Με τον τρόπο αυτόν μειώνει την περίμετρο του κράτους απαλλάσσοντάς το από περιττά βάρη και δαπάνες και αυξάνοντας τα έσοδά της όχι μόνο από το τίμημα της εξαγοράς των σχετικών επιχειρήσεων και ακινήτων αλλά και από τους φόρους που θα αρχίσει να εισπράττει στη συνέχεια από τις σχετικές επιχειρήσεις. Το κυριότερο, ωστόσο, όφελος είναι πως οι ιδιωτικοποιήσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και συμβάλλουν στην πολυπόθητη ανάπτυξη.
Με άλλα λόγια, δείχνει να έχει αντιληφθεί πως αφού πλέον έχει προσπαθήσει με κάθε άλλο τρόπο να ‘αντισταθεί’ στα περίφημα πλέον μνημόνια, αν θέλει να απαλύνει κάπως την εφαρμογή τους θα πρέπει να εξοικονομήσει και τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Χωρίς τους πόρους από τις ιδιωτικοποιήσεις, η Κυβέρνησή μας δεν θα μπορούσε ποτέ να εφαρμόσει το περίφημο πλέον πρόγραμμά της για τους οικονομικά ασθενέστερους, οι οποίοι έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και ‘τα μέτρα’.
Λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα που δημιουργείται από το Brexit και ακόμη περισσότερο από την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να μην επιβάλει πρόστιμα στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για τα υψηλά τους ελλείμματα, είναι πολύ πιθανόν, το πρόγραμμα αυτό να εγκριθεί από τους δανειστές μας.
Στο οικονομικό μέτωπο, η προσήλωση στις μεταρρυθμίσεις, που έχουμε συμφωνήσει με τους εταίρους μας θα αποτελέσει, κυριολεκτικά, το κριτήριο αξιολόγησης της αξιοπιστίας μας που μας περιμένει το φθινόπωρο.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, η νέα κατάσταση στην Τουρκία, που δημιουργήθηκε μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, το οποίο οδήγησε στη σύλληψη δεκάδων χιλιάδων στρατιωτικών, δικαστικών και ακαδημαϊκών και την κήρυξη καθεστώτος έκτακτης ανάγκης από τον Ερντογάν, προκαλεί κινδύνους αστάθειας, αβεβαιότητες και νέα δεδομένα στην περιοχή. Η απόπειρα του πραξικοπήματος πραγματοποιήθηκε λίγες μόνο μέρες μετά την εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ και τη Ρωσία.
Τα ερωτήματα για το τι έγινε, πως και γιατί είναι πολύ περισσότερα από τις απαντήσεις. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι σχέσεις της γείτονος, με τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι ήδη τεταμένες.
Η κρίση στην Τουρκία μας αφορά και εμάς. Η κατάσταση απαιτεί λεπτούς χειρισμούς εκ μέρους μας, ώστε να αποφύγουμε τα ‘απόνερα’ και να μην ανατραπούν κάποια δεδομένα στις διμερείς μας σχέσεις, ιδίως, αλλά όχι μόνο, όσον αφορά το προσφυγικό.
Στη Βαλκανική έχουμε την ευκαιρία να δείξουμε ότι έχουμε τώρα την ικανότητα να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να συμβάλουμε στην εξομάλυνση κάποιων εκκρεμοτήτων και στη σταθεροποίηση της περιοχής. Πρακτικά, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα πρέπει να επιδείξουμε μεγαλύτερη διαλλακτικότητα -όχι απαραίτητα υποχωρητικότητα- στις σχέσεις μας με τις άλλες βαλκανικές χώρες σε ένα πνεύμα αναζήτησης λύσεων που θα μας οδηγούσαν σε μεγαλύτερη συνεργασία και σε αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, πολιτικές και οικονομικές.
Για να γίνει βέβαια αυτό χρειάζεται ν’ αφήσουμε στην άκρη τους ψευδο-μονόδρομους και τα ψευτο-διλήμματα που μας ταλανίζουν στις σχέσεις μας με κάποιες από τις χώρες αυτές και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε τα μεσο-μακροπρόθεσμα οφέλη που θα μπορούσαν να προκύψουν. Και, φυσικά, να τις βοηθήσουμε να κάνουν το ίδιο κι’ αυτές.
Η γεωπολιτική κρίση στην Τουρκία, ανοίγει ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας να εδραιώσουμε τη θέση μας ως χώρα που φιλοδοξεί να είναι παράγοντας ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και να πείσουμε τους εταίρους μας πως, όταν λέμε πως ανήκουμε στη Δύση, το εννοούμε κιόλας. Να ενισχύσουμε δηλαδή με έργα και όχι μόνο με λόγια την αξιοπιστία μας. Και προσοχή, διότι τα παράθυρα ευκαιρίας είναι και αυτά παράθυρα. Σήμερα είναι ανοιχτά, αύριο μπορεί να τα βρούμε κλειστά.