Έτσι, στην παγκόσμια έκθεση «ανταγωνιστικότητας 2106-2017», η χώρα μας έχει κατρακυλήσει στην 86η από την 81η θέση, που κατείχε στην προηγούμενη κατάταξη. Ήταν βέβαια ουραγός των κρατών μελών της ΕΕ και σε παγκόσμια κλίμακα βρισκόταν, μεταξύ άλλων, κάτω από χώρες όπως η Αλβανία, το Τατζικιστάν, η Ιορδανία και η Ουκρανία. Στην έκθεση του «επιχειρείν το 2017» παραμένει στάσιμη στη χαμηλή θέση που είχε και τα προηγούμενα χρόνια. Βρίσκεται, ωστόσο και εδώ κάτω από χώρες όπως η Ρουάντα και η Αλβανία!
Με τέτοιες άθλιες επιδόσεις και τόση αβεβαιότητα πως να μπορέσει η χώρα μας να προσελκύσει άμεσες ξένες επενδύσεις και να ορθοποδήσει;
Παράλληλα, η υψηλότερη σε κράτος μέλος της ΕΕ ανεργία, και ιδίως των νέων, εκτός των άλλων υποθηκεύει και το μέλλον της χώρας αφού ωθεί και στη διαρκώς αυξανόμενη μαζική φυγή νέων επιστημόνων από τη χώρα μας. Η μείωση κατά 22,8 δις του δηλωθέντος εισοδήματος κατά το διάστημα 2011-2016, υποδηλώνει τη συνεχώς αυξανόμενη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης. Ο μεγάλος αριθμός αυτοαπασχολούμενων, 34% του συνόλου των εργαζομένων, που είναι το μεγαλύτερο από όλες τις ανεπτυγμένες χώρες και υπερδιπλάσιο αυτού των κρατών μελών της ΕΕ, παραπέμπει σε ποσοστά υπανάπτυκτων χωρών, οι οποίες στερούνται ευνοϊκού προς το επιχειρείν κλίματος και υποδομών και δεν μπορούν να υπολογίζουν σε αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση.
Πως φτάσαμε ως εδώ, τι φταίει και ποιός έχει την ευθύνη; Οι εταίροι και πιστωτές μας με τις μεταρρυθμίσεις που προσπαθούν να μας επιβάλουν με το στανιό ή μήπως εμείς που αντιστεκόμαστε και προκειμένου να τις αποφύγουμε περνάμε το χρόνο μας αντιπροτείνοντας στις διαπραγματεύσεις «ισοδύναμα» μέτρα, δηλαδή φόρους; Αυτοί που εμμένουν στις μεταρρυθμίσεις, που έχουμε αποδεχθεί, προκειμένου να μας εκταμιεύσουν τις δόσεις που χρειαζόμαστε για να μην χρεοκοπήσουμε ή εμείς που δεν τις εφαρμόζουμε και δεν κλείνουμε έγκαιρα τις αξιολογήσεις, μόνο και μόνο για να περιορίσουμε το πολιτικό κόστος;
Η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Κύπρος και η Πορτογαλία πως βγήκαν από τα μνημόνιά τους άραγε; Με την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης τους από τους φόρους ή μήπως με μεταρρυθμίσεις που την κράτησαν ζωντανή και έφεραν την ανάπτυξη μεγαλώνοντας την πίτα των εσόδων για το κράτος, και μειώνοντας την ανεργία;
Όπως επισημαίναμε αμέσως παραπάνω, με την εμμονή όλων των προηγουμένων κυβερνήσεων, και το απαράμιλλο πείσμα της παρούσης, να αυξάνουν τους φόρους αντί να εισάγουν μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν την ανάπτυξη, καταρρακώνουν την οικονομία. Κλείνουν λοιπόν οι επιχειρήσεις που θα πλήρωναν φόρους, αυξάνονται οι άνεργοι, που δεν έχουν να τους πληρώσουν και έτσι μικραίνει διαρκώς η πίτα των εσόδων του κράτους και αποθαρρύνεται κάθε αναπτυξιακή πρωτοβουλία.
Οι εταίροι και δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι έστω και αν ανακουφίσουν το χρέος μας, χωρίς ανάπτυξη, δεν πρόκειται ούτε εμείς να ορθοποδήσουμε ούτε αυτοί να πάρουν πίσω τα χρήματα από τα δάνειά τους.
Εμείς δεν θα έπρεπε πλέον να έχουμε αντιληφθεί ότι με την εμμονή μας να αρνούμαστε την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που θα μας επαναφέρουν κάποτε σε αναπτυξιακή τροχιά κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε λίγο μία χώρα για την οποία απλά θα ισχύει η γενική παραδοχή ότι είναι χαμένη περίπτωση και δεν μπορεί με τίποτα να τα καταφέρει;
Αν χθες είχαν εισαχθεί οι μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό και στην απελευθέρωση των αγορών και είχαν τεθεί οι βάσεις για την ανάπτυξη, θα ήταν ακόμη σήμερα σε τέτοια ύψη τα ποσοστά των ανέργων και θα ήταν αναγκαίες οι πρόσθετες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις;
Αυτά είναι τα στοιχεία της πραγματικής αξιολόγησης που συμβαίνει κάτω από τη μύτη μας, όσο εμείς παρακολουθούμε τα διάφορα επεισόδια του συναρπαστικού σήριαλ της αντιστασιακής και ηρωικής αξιολόγησης. Του σήριαλ, δηλαδή, που αποτελείται από τα επεισόδια-δέντρα που μας κρύβουν το δάσος. Του σήριαλ, που, αν συνεχίσουμε να το παρακολουθούμε έτσι αποκοιμισμένοι στον καναπέ μας, όταν έλθει κάποτε ο χρόνος τα παιδιά μας να βγουν στη σύνταξη, δεν θα υπάρχει πλέον κανείς εκεί έξω στον κόσμο της πραγματικότητας να την πληρώσει.