Ο Sigmund Warburg, αφενός ήταν ο ιδρυτής της SG Warburg, της κορυφαίας επενδυτικής τράπεζας την οποία αγόρασε η UBS, αλλά το κυριώτερο, κατάγονταν από γενιά τραπεζιτών που πήγαιναν πίσω κάπου 200 χρόνια. Η οικογενειακή τράπεζα MM Warburg, που ιδρύθηκε το 1798, συνεχίζει σήμερα το έργο της στο Αμβούργο ώς μία από τις πλέον εκλεκτές ιδιωτικές τράπεζες στον κόσμο.Και η μεν UBS αν δεν είχε την βοήθεια των δισεκατομυρίων δολαρίων, θα ήταν παρελθόν, η δε MM Warburg, εξακολουθεί να είναι κερδοφόρα και να προσφέρει αίσθημα ασφαλείας στους πελάτες της.
Υπάρχει ένα ακόμη πιο ισχυρό παράδειγμα. Η επίσης γερμανική ιδιωτική τράπεζα, Berenberg. Αυτή υπάρχει εδώ και τετρακόσια είκοσι χρόνια. Από το 1590. Επίσης κερδοφόρα, και μάλιστα έχει υπό διαχείριση 19 δισ. δολάρια. Καθ΄όλου άσχημα για μία μικρή οικογενειακή τράπεζα.
Ποιό είναι το μυστικό τους; Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις τους, όταν εξέδωσαν τα αποτελέσματα τους, διαπιστώνει κανείς, όχι μόνο το πόσο συνετές υπήρξαν αλλά το ότι πραγματικά θεωρούν τους πελάτες τους ως συνεταίρους και κάνουν τα αδύνατα δυνατά να τους προστατέψουν. To shareholders value είναι γι αυτές clients value.
Γράφει η Berenberg: « Είμαστε τραπεζίτες 400 χρόνια, και δεν θα είχαμε την δυνατότητα να κοιτάμε τόσο πίσω αν δεν είχαμε αυτηρούς κανόνες διαχείρισης κινδύνου. Παρ΄ότι πάντα προσφέρουμε στους πελάτες μας ενδιαφέροντα και καινοτομικά προϊόντα όταν μας μιλούσαν για μοδάτα προιόντα τα οποία δεν καταλαβάιναμε, αμέσως συνιστούσαμε στους πελάτες μας να τα αποφύγουν όπως και εμείς»
Κάτι ανάλογο αναφέρει και η MM Warburg, όπως επίσης και μία από τις παλαιότερες βρετανικές ιδιωτικές τράπεζες η C. Hoare, της οποίας η ιστορία πάει πίσω στο 1672, με έντεκα γεννιές στο τιμόνι της τράπεζας.
«Μας αρκούν οι δέκα χιλιάδες πελάτες μας, και οι διακόσιοι πενήντα υπάλληλοι μας», σχολίασε ο Alexander Hoare, στο περιοδικό Time, υπογραμμίζοντας, ότι η τράπεζα εξακολουθεί να επιμένει στην εδώ και αιώνων πάγια αρχή της. « Δεν δεχόμαστε πελάτες με τους οποίους δεν έχουμε τις ίδιες αντιλήψεις και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε». Μεγάλη κουβέντα, ελιτίστικη για κάποιους, όμως μία σοβαρή ένδειξη της ατσάλινης πειθαρχίας της.
Πως να μην έκλαιγε λοιπόν ο Sigmund Warburg, ο οποίος απεβίωσε το 1982, όταν θα διαπίστωνε πως η παλαιά καλή συνετή και ασφαλής ιδιωτική τραπεζική, αλώθηκε από τα νέα ήθη και έθιμα. Όταν θα έβλεπε το κακό να ξεκινά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ο ίδιος είχε μεγαλουργήσει κυνηγημένος από τους Ναζί, με την κατάργηση του Glass Steagall Act και μετά σαν καρκίνος να εξαπλώνεται από τα μέσα της δεκαετίας του εννενήντα στην Ευρώπη. Όταν θα διαπίτωνε ότι χάθηκαν οι παραδοσιακές αξίες sustainability, preservation, reliability και continuity. Όταν οι παλαιοί έμπειροι τραπεζίτες αντικαθίσταντο σταδιακά με άπληστα σχολιαρόπιαδα, καθώς η μία μετά την άλλη οι, παλιές ιδιωτικές βρετανικές τράπεζες, εξαγοράζονταν είτε από αμερικανικά είτε από ευρωπαϊκά μεγαθήρια της εποχής
Μεταξύ αυτών, η Cazenove, πήγε στην JP Morgan, η Kleinwort Benson στην Dresdner, ηSG Warburg στην UBS, η Hoare Govett πήγε στην ABN AMRO, η Cater Allen στην Satander, η Morgan Grenfell στην Deutsche Bank, η Shroders στην Citigroup, η Coutts στην RBS, η Brown Shipley στην KBC, η Robert Fleming στην Chase Manhattan, η Maizels Westerberg στην Nordea και τελευταία η Henry Ansbacher εξαγοράστηκε από το QATAR
Παρά την θλίψη του όμως, έχει και λόγους να χαμογελάει. Γιατί δεν χάθηκαν όλα. Υπάρχουν ακόμη μικρές ιδιωτικές τράπεζες που αντιστέκονται. Ψάξαμενα δούμε, τι υπάρχε