Κατ αρχήν, αναρωτιέται κανείς αν οι αγρότες ζουν σε αυτή τη χώρα και εάν έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της τραγικής οικονομικής κατάστασης. Εφημερίδες δεν διαβάζουν; Τηλεόραση δεν βλέπουν; Που και πως νομίζουν πως θα βρεθούν τα χρήματα για να τους καταβληθούν οι αποζημιώσεις που θα ζητήσουν εδώ και τώρα;

Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες έχουν μάθει να βολεύονται είτε με τις αποζημιώσεις είτε με τις επιδοτήσεις, όταν εδώ και χρόνια όλοι γνωρίζουν πως οι τελευταίες μειώνονται και θα καταργηθούν σταδιακά. Ας μην τα φορτώνουμε όλα στην Πολιτεία που αμέλησε πράγματι την ύπαιθρο. Ας αναλογιστούν και τη δική τους ευθύνη αφού ακόμη επιμένουν να παράγουν μεγάλες ποσότητες προϊόντων  τα οποία και μεγάλο κόστος παραγωγής έχουν και δύσκολα απορροφώνται και σίγουρες τιμές δεν μπορούν να εξασφαλίσουν αφού υπόκεινται στις διεθνείς διακυμάνσεις.

Αλλά πόσο σίγουρο είναι πως οι τιμές υποχώρησαν το 2009; Για το οποίο ζητούν αποζημίωση; ( Να θυμίσουμε πως άρον άρον για το 2008 πήραν ήδη 500 εκ. περίπου από την προηγούμενη κυβέρνηση. Φέτος λοιπόν η τιμή του βαμβακιού για παράδειγμα από τα 57 σεντς το κιλό τον Ιανουάριο έφθασε τα 77 σεντς τον Νοέμβριο και κινείται ανοδικά  To καλαμπόκι συνεχίζει την ανοδική του πορεία πλησιάζοντας την τιμή του περσινού Δεκεμβρίου. Η τιμή του καλαμποκιού σαφώς δεν βρίσκεται στα επίπεδα του 2008 αλλά σαφώς είναι πολύ καλύτερες από τις τιμές μέχρι τότε.  Τα σιτηρά φαίνεται πως σταθεροποιούνται και μάλιστα η βαρυχειμωνιά που πλήττει ΗΠΑ και Ευρώπη θα συμβάλει στην άνοδο των τιμών λόγω των καταστροφών που εκτιμάται πως θα επιφέρουν μειωμένη προσφορά.

Επίσης σε όλο τον κόσμο οι παραγωγοί μετά το πατατράκ των τιμών μείωσαν τον όγκο της παραγωγής τους ακριβώς για να διατηρήσουν ένα επίπεδο στις σχέση προσφοράς και ζήτησης. Δεν μπορεί λοιπόν οι δικοί μας αγρότες αυτά να τα αγνοούν επιδεικτικά. Καλώς ή κακώς,  πριν κατέβουν στους δρόμους θα πρέπει να τα συνυπολογίσουν.

Εν τω μεταξύ για κάποιες κατηγορίες προϊόντων υπάρχουν αγρότες που πετυχαίνουν πολύ καλύτερες τιμές από αυτές που τους προσφέρουν τοπικοί αγοραστές.  Ακριβώς γιατί κάθισαν και το έψαξαν, ενώ άλλοι πάλι στράφηκαν σε άλλους είδους καλλιέργειες καλύπτοντας κενά που υπήρχαν, σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης, όπως οι φακές για παράδειγμα.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος των αγροτοσυνεταιρισμών; Να συνασπίζονται για να πετυχαίνουν καλύτερες τιμές, να διερευνούν τις προοπτικές τους αναζητώντας νέες αγορές, να μάχονται συστηματικά και συλλογικά ( και όχι κατά το δοκούν και κατά κλάδο) για τον εκσυγχρονισμό της γεωργίας ή απλά να συνασπίζονται για να διεκδικούν μονίμως αποζημίωση για τις δικιές τους αδυναμίες;