Μέχρι τώρα, η σύνταξη σε περίπτωση θανάτου του ασφαλισμένου μεταβιβαζόταν, όσον αφορά στους παλαιούς ασφαλισμένους: στον επιζώντα σύζυγο και τα ορφανά παιδιά, υπό προϋποθέσεις (διάρκεια έγγαμης συμβίωσης, ελάχιστος χρόνος υπηρεσίας θανόντος, σχέση εργασίας του επιζώντα με το Δημόσιο, ανήλικα παιδιά, σπουδές ή ανικανότητα για εργασία), καθώς και στη διαζευγμένη θυγατέρα, υπό προϋποθέσεις (λόγος διάζευξης, ηλικία, ασφαλιστική και οικονομική κατάσταση).

Οσον αφορά στους νέους ασφαλισμένους, ο επιζών σύζυγος δικαιούται το 50% της σύνταξης του θανόντος, υπό προϋποθέσεις (ύπαρξη έγκυρου γάμου που να έχει διαρκέσει όσο απαιτείται από τις γενικές ή καταστατικές διατάξεις, ανικανότητα για εργασία κατά ποσοστό 67% τουλάχιστον κλπ.). Τα ορφανά παιδιά, υπό προϋποθέσεις (αγαμία, ανηλικότητα, σπουδές, ανικανότητα για εργασία). Κάθε παιδί δικαιούται το 25% της σύνταξης του θανόντος -εκτός αν πρόκειται για παιδί ορφανό και από τους δύο γονείς, οπότε δικαιούται το 50%.

Το θέμα όμως αποκτά μία ακόμη πιο εξωφρενική διάσταση, όταν φτάνουμε σε όλες τις άγαμες κυρίες -θυγατέρες οι οποίες λαμβάνουν τη σύνταξη του πατέρα τους, ακόμη και εάν έχουν εργαστεί στο Δημόσιο απ’ όπου έχουν συνταξιοδοτηθεί ή ακόμη και εάν έχουν παντρευτεί και χωρίσει. Αυτή είναι μία, μοναδική στον κόσμο, πατέντα, την οποία μόνο το ελληνικό κράτος ήταν ικανό να εφεύρει.

Για ποιο λόγο το κράτος να προστατεύει με αυτόν τον τρόπο τις άγαμες η ατυχήσασες θυγατέρες των δημοσίων υπαλλήλων; Ποιες υπηρεσίες έχουν προσφέρει στο Δημόσιο, που να δικαιολογεί την ευνοϊκή αυτή μεταχείριση; Μήπως είναι ευπαθής κοινωνική ομάδα; Ή μήπως έχουν... κάτι παραπάνω, από όσες άλλες κυρίες μοχθούν στον ιδιωτικό τομέα να μεγαλώσουν παιδιά με υποτυπώδεις διατροφές τις οποίες λαμβάνουν; Ο μόνος λόγος που, κατά την άποψή μας, πρέπει να πηγαίνει η σύνταξη στα παιδιά είναι όταν, αποδεδειγμένα, είναι ανίκανα να αυτοσυντηρηθούν.

Οι συντάξεις αυτές πρέπει να ελεγχθούν εξονυχιστικά από την αρχή, γιατί πολλές από τις κυρίες αυτές είτε εργάζονται είτε έχουν εισοδήματα από άλλες πηγές -όπως, για παράδειγμα, ακίνητα. Ακόμη και σύνταξη από άλλη πηγή παίρνουν. Το μπάχαλο δε δεν είναι μόνο με τις αμιγώς συντάξεις του δημοσίου αλλά και τις συντάξεις Ταμείων πολλών ( πρώην ΔΕΚΟ) ή οργανισμών όπου το κάθε Ταμείο έδινε ότι και όπως ήθελε.

Τώρα που βρισκόμαστε στην άθλια αυτή οικονομική θέση, τώρα που το κράτος αγκομαχά να βρει χρήματα να καλύψει τα υπέρογκα ανοίγματα του Ταμείου Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων, που μοιράζει τριετή ομόλογα αντί μετρητά για το εφάπαξ, είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να ξεκαθαρίσει, μια και καλή, τι είναι προνόμιο και τι δικαίωμα, αν θέλουμε να λέμε πως είμαστε κράτος δικαίου που προσπαθεί να αμβλύνει κοινωνικές ανισότητες που εξαγριώνουν.