Κάπως έτσι είναι η χώρα αυτή τη στιγμή. Έχει βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα. Έχει καλέσει τους διασώστες ( Κοινοτικούς εταίρους), οι οποίοι έχουν υποσχεθεί και να προστρέξουν και να ορθώσουν φράγματα, αλλά καλώς ή κακώς το σπίτι και μπάζει από παντού και οι κολώνες του έχουν αρχίσει και διαβρώνονται επικίνδυνα.

Κατ αρχήν, αν δούμε ψύχραιμα τα αποτελέσματα της επίσκεψης Παπανδρέου, θα δούμε πως κατάφερε να δανειστούμε. Θυμηθείτε πως πριν λίγο καιρό ακόμη και αυτό ήταν υπό αμφισβήτηση. Ενδεχομένως να δανειστούμε λίγο φθηνότερα απ΄όσο σήμερα με την βοήθεια των εταίρων μας. Αρκεί όμως αυτό; Η ουσία όμως είναι πως φέτος θα χρειαστούμε 55 δισ., του χρόνου ενδεχομένως 70, του παραχρόνου 80 και πάει λέγοντας. Το χρέος μας, λοιπόν, θα αυξάνει, την ώρα που το ΑΕΠ μας θα συρρικνώνεται, όπως προβλέπεται.  Αυτή είναι η μία όψη.

Η άλλη όψη είναι πως περιμένουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη. Προσδοκούμε στα 20 δισ. του ΕΣΠΑ, αλλά για να αξιοποιηθούν πρέπει να υπάρχουν επιχειρηματικά σχέδια. Σοβαρά σχέδια για αειφόρο ανάπτυξη και όχι της «αρπαχτής». Μένει να αποδειχτεί πόσο έτοιμοι είμαστε και πόσο οι έλληνες επιχειρηματίες το έχουν συνειδητοποιήσει.  Άλλο τόσο πρέπει να το συνειδητοποιήσουν και οι συνδικαλιστές, που επίσης δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται το μέγεθος της κατάστασης και μένουν προσκολλημένοι μόνο στο πλήγμα που δέχεται το εργατικό δυναμικό. Δίκαιο μεν, κοντόφθαλμο δε, αφού κανένας κίνδυνος δεν έχει εξαλειφθεί αλλά αντίθετα το... ναρκοπέδιο επεκτείνεται.

Με τι εργαλεία όμως θα την επιτύχουμε την πολυπόθητη ανάπτυξη  Όπως είπαμε πιο πάνω τα δοκάρια του σπιτιού έχουν αρχίσει και αδυνατίζουν.  Ας πάρουμε παράδειγμα τις τράπεζες.  Το τραπεζικό μας σύστημα φέτος θα περάσει μία από τις χειρότερες χρονιές του, αφού θα πρέπει να επιστρέψει (σύμφωνα με τα έως τώρα δεδομένα) τα χρήματα που πήρε από την ΕΚΤ ( περί τα 55 δισ.) και να τα αναπληρώσει με δανεισμό από την ελεύθερη αγορά, ο οποίος φυσικά είναι πολύ πιο ακριβός. Επίσης αυξάνονται συστηματικά οι επισφάλειες. Μπορεί να μην διαγράφονται αμέσως τα μη εξυπηρετούμενα χρέη, αλλά δεν παύουν να αποτελούν ένα σημαντική αρνητική παράμετρο, όταν οι τράπεζες μας πάνε στην ελεύθερη αγορά να δανειστούν.

Όλα αυτά, σημαίνουν ισχυρές πιέσεις στους τραπεζικούς ισολογισμούς, καθώς, πέρα από το ακριβό χρήμα που είναι αναγκασμένες πλέον να προμηθεύονται, θα δουν και τα οργανικά έσοδά τους να συρρικνώνονται, αφού η πιστωτική επέκταση λίμνασε και κανείς δεν εγγυάται πως δεν θα υποχωρήσει και άλλο την στιγμή που το 70% της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται στην ιδιωτική κατανάλωση.


Το δείχνουν τα στοιχεία για την οικοδομή, που το 2009 υποχώρησε κατά 25,9%, οι εξαγωγές γύρισαν στα επίπεδα του 2005, η ανεργία καλπάζει, το 20% του ελληνικού πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και οι εκτιμήσεις λένε πως το 2010 η μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης και της παραγωγικότητας κατά 5% θα οδηγήσει σε συρρίκνωση του εισοδήματος της μικρομεσαίας τάξης, που σημαίνει ότι θα λείψουν από την αγορά περί τα 8,3 δισ. ευρώ το 2010, όπως εκτιμά ο εμπορικός κόσμος της χώρας. Σε αυτά ήρθαν να προστεθούν προβλέψεις για ανεργία ως και 20%, κλιμακωτή συρρίκνωση του ΑΕΠ ως και 9,5%  και το ότι η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε νέα υποχώρηση η οποία τελειωμό δεν έχει.

Ηλίου φαεινότερο λοιπόν πως πέρα από τις κρατικές εγγυήσεις προς την Ελλάδα ως κράτος, χρειάζεται αποτελεσματική στήριξη και των ελληνικών τραπεζών. Και καθώς το Ελληνικό Δημόσιο αδυνατεί να κάνει το παραμικρό λόγω της κατάστασης που βρίσκεται, ο μόνος που μπορεί να το κάνει είναι η ΕΚΤ. και μάλιστα επειγόντως.

Αλλιώς δεν κινδυνεύει να φύγει μόνο η στέγη αλλά όλο το σπίτι. Και αλλοίμονο μας