Μιλάμε για την κ. Διαμαντοπούλου και για τον κ Πανάρετο, των οποίων η αντιδικία έφθασε να απασχολήσει το υπουργικό Συμβούλιο, τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου λες και δεν είχε άλλες προτεραιότητες. Ευτυχώς που δεν απασχόλησε τον κ. Πάγκαλο γιατί υποθέτω πως με τον σαρκασμό που τον διακρίνει μπορεί να είχαμε δράματα.
Είναι γεγονός πως τα θέματα της Παιδείας είναι πολύ σοβαρά, πολύ ευαίσθητα και αρκετά πολύπλοκα. Αυτή τους η φυσιογνωμία είναι αυτή που απαιτεί σοβαρότητα και όχι μαθητικές συμπεριφορές του στυλ .. «Κυρία Κυρία μου πήρε το τόπι ».
Ελπίζουμε τα δύο αυτά κυβερνητικά στελέχη να έχουν πλήρη συναίσθηση ότι προΐστανται του πιο παραγωγικού Υπουργείου της χώρας. Ότι και εάν κάνουν τα άλλα Υπουργεία, το Οικονομίας, του περιβάλλοντος, το οικονομικών, αν δεν υπάρχει Παιδεία, όλα είναι μία τρύπα στο νερό.
Η Παιδεία, σε αντίθεση με ότι θέλουμε να πιστεύουμε δεν κάτι το ακαδημαϊκό το αόριστο. Η φράση « μα δεν έχουμε Παιδεία είναι ψευδοδίλλημα και χρησιμοποιείται δια πάσα νόσο. Παιδεία έχουμε. Αλλά είναι πολύ κακή ως άθλια. Σε όλα της τα επίπεδα.
Από πού να αρχίσουμε και που να καταλήξουμε. Από το ότι τα πρωτάκια στο δημοτικό κουβαλάνε τσάντες μεγαλύτερες από το μπόι τους; Ότι είναι φορτωμένα με τόσα πολλά που δεν μπορούν να παίξουν και ζουν από τα πέντε τους με ένα απέραντο άγχος; Αν θα προλάβουν; Έχουμε συνειδητοποιήσει πως το άγχος του πενταετούς δεν διαφέρει και είναι το ίδιο καταστροφικό με το άγχος του CFO μιας Πολυεθνικής;
Να μη μιλήσουμε για τα βιβλία που είναι ακατανόητα με ύλη και έννοιες που σε αρκετές περιπτώσεις οι ίδιοι οι δάσκαλοι αδυνατούν να εξηγήσουν και να μεταδώσουν στα παιδικά μυαλά
Αλλά μήπως στα γυμνάσια μας η κατάσταση είναι καλύτερη; Εδώ βέβαια τα προβλήματα είναι διαφορετικά. Ένα τραγελαφικό αλαλούμ κυρίως όσον αφορά την αντιμετώπιση της συμπεριφοράς των εφήβων, για να μην μιλήσουμε για την ποιότητα των καθηγητών. Δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν αλλά δυστυχώς η προετοιμασία τους είναι ελλιπής για το τι και πως θα το αντιμετωπίσουν. Όσο για τη διδασκαλία, και την ύλη, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, εν πολλοίς προσαρμοσμένη στις βαθμοθηρικές ανάγκες για την ψυχαναγκαστική μετάβαση στην ανώτατη εκπαίδευση χωρίς ίχνος ενός ουσιαστικού επαγγελματικού προσανατολισμού.
Όσο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση εκεί να δείτε χάος. Καθηγητές εναντίον καθηγητών. Φοιτητές εναντίον καθηγητών. Καθηγητές και φοιτητές εναντίον Πολιτείας όταν θίγονται συντεχνιακά συμφέροντα. Καμία σύνδεση της ανώτατης εκπαίδευσης με την παραγωγή και τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας.
Αυτά όμως είναι τα τεχνικά ας τα πούμε προβλήματα. Το μέγα θέμα είναι ότι η Παιδεία μας δεν «παράγει» σκεπτόμενους και φιλόπονους ανθρώπους. Κυρίως η δευτεροβάθμια που είναι η βάση για την εξέλιξη των νέων. Χρειάζεται επειγόντως αναπροσαρμογή και βαθιά μεταρρύθμιση. Πλήρης ανατροπή.
Για να καταλάβουμε γιατί μιλάμε δεν έχουμε παρά να δούμε την Φινλανδία. Είναι μία χώρα, σαν και εμάς που ωστόσο έχει καταφέρει να βρίσκεται παγκοσμίως στην κορυφή αρκετών δεικτών. Ο κυριότερος λόγος που τα κατάφερε είναι επειδή όταν ξεκίνησε την ανάπτυξη της, έδωσε το μεγαλύτερο βάρος στην Παιδεία και τα αποτελέσματα , δεν άργησαν να φανούν.
Και εμείς μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και να μην εθελοτυφλούμε παραμένοντας νεκροφιλικά προσκολλημένοι στο αρχαίο πνεύμα αθάνατο. Η μεταρρύθμιση στην Παιδεία πρέπει να είναι ο πρώτος εθνικός στόχος μόλις τα πράγματα ηρεμήσουν με τα οικονομικά.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει όσοι στελεχώνουν το υπουργείο να έχουν όραμα και εθνικό στόχο, να μην αυτοϋπονομεύονται και να μην αναλώνονται σε ατομικές στρατηγικές και για το ποιος έχει το πάνω χέρι. Αν δεν το έχουν καταλάβει, προΐστανται του πιο παραγωγικού Υπουργείου της χώρας.