Δείχνουμε στους ξένους ότι επιβραβεύουμε τους φυγόπονους και τους τεμπέληδες όταν τους εξομοιώνουμε με τους μαθητές που μόχθησαν, διάβασαν, ξενύχτησαν. Δείχνουμε ότι εξομοιώνουμε τους περιορισμένων δυνατοτήτων με τους πιο ικανούς. Δέιχνουμε ότι θεωρούμε άξιους για τα πανεπιστήμια αυτούς που δεν μπορούν καλά καλά να περάσουν τις τάξεις του σχολείου. Αυτοί αύριο θα βγούν και θα ενσωματωθούν στην οικονομική παραγωγή, ( που θα φύγει προς εμπρός).... 

Γιατί να μην αναλογιστούν, ότι όταν ακολουθούμε αυτή την στρατηγική θα την ακολουθήσουμε και σε άλλους τομείς; Πως αφού διευκολύνουμε τους περιορισμένων δυνατοτήτων στο ξεκίνημα τους, θα τους διευκολύνουμε σε κάθε φάση της επαγγελματικής διαδρομής τους; Σήμερα οι μαθητές, αύριο κάποιοι άλλοι...

Στον αντίποδα βέβαια, θα θέσουν οι υπέρμαχοι της αλληλεγγύης, το ερώτημα αν θα τους αποκλείσουμε και αν θα τους στερήσουμε την ευκαιρία. Για ποια ευκαιρία μιλάμε;  Να πάρουν ένα χαρτί για να καταλήξουν ούτως ή άλλως να απασχολούνται σε κάτι που ούτε σπούδασαν ούτε τους αρέσει: Ψευδοδίλλημα λοιπόν, όπως ψευδοδίλημα είναι πως κάποια στιγμή τα παιδιά βρίσκουν το δρόμο τους, μέσα στα πανεπιστήμια γιατί ανοίγουν οι ορίζοντες τους. Μάλλον μιλάμε γιαυτούς που τα εγκατέλειψαν. 

Αντί λοιπόν να φροντίσει το υπουργείο να ενισχύσει τον επαγγελματικό προσανατολισμό, φρόντισε ακόμη περισσότερο να θεσμοθετήσει μια μελλοντική δυστυχία στέλνοντας νέους ανθρώπους να σπουδάσουν υποτίθεται ειδικότητες και επιστήμες που δεν έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες της χώρας, οι οποίες ούτως ή άλλως τώρα αναθεωρούνται εκ βάθρων.

Πριν από λίγο καιρό, φίλος μου είπε ότι ο γιός του είπε  « Μπαμπά θα σε στενοχωρήσω αλλά δεν θέλω να σπουδάσω σε πανεπιστήμιο. Να ξέρεις παιδί μου ότι και να κάνεις εγώ θα σε στηρίξω ήταν η απάντηση, αλλά τι σκέφτεσαι να κάνεις;  Θα κοιτάξω να μπω σε μία σχολή να γίνω μηχανικός, συντηρητής αιολικών πάρκων,». Αυθεντικός πραγματικός διάλογος.

Αυτό, είναι ένα σημάδι ευτυχώς πως τα παιδιά έχουν νου και γνώση και αν θέλουν βρίσκουν το δρόμο τους χωρίς τη καταστροφική αρωγή της ελληνικής Πολιτείας. Και οι πρώτοι που πρέπει να κατέβουν στο δρόμο να μην περάσει αυτό το έκτρωμα πρέπει να είναι οι γονείς. Στο κάτω κάτω τα παιδιά τους αύριο μεθαύριο θα είναι δυστυχισμένα. Οι βάσεις ούτως ή άλλως λειτουργούσαν στο μέτρο του δυνατού ως εξισοροποιητικός παράγοντας, στο άλλο έκτρωμα δηλαδή το να αποφασίζει το κράτος πόσοι θα μπουν.

Όλα τα βαρύγδουπα που ακούγαμε από συστηματικές διαρροές, για τη μεγάλη μεταρρύθμιση στην Παιδεία, για ότι το νέο Σχολείο, αποδεικνύονται φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ένα τίποτα. Οι διαρροές δε έλεγαν, πως η κυρία Διαμαντοπούλου δεν ακούγεται γιατί ετοιμάζει κάτι μεγάλο, κάτι θεαματικό. Και αντί για πραγματική, μεταρρύθμιση, που θα έφερνε τα πάνω κάτω, που δημιουργούσε βαθιές  και ριζοσπαστικές τομές, στην ύλη, στα βιβλία, στην παιδαγωγική, στις δύο κρίσιμες βαθμίδες, Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν την γνώση αντί να βαρυγκομούν και να παπαγαλίζουν, ήρθε η ισοπέδωση.

Αυτό επιτυγχάνει ο εκσυγχρονισμός της κυρίας Διαμαντοπούλου και ακυρώνει προκαταβολικά ότι αλλαγές θα επιχειρήσει να κάνει. Ακόμη και η αξιολόγηση των καθηγητών είναι άχρηστη. Τι τους νοιάζει τους μαθητές  πλέον αν είναι καλοί ή κακοί οι καθηγητές τους,  αν είναι επιμορφωμένοι ή όχι,  αφού από σήμερα ξέρουν πως διαβάσουν δεν διαβάσουν κάπου θα μπουν. Και το τραγικό είναι πως οι συνθήκες μέσα στις τάξεις, που ήδη είναι ασυμάζευτες θα γίνουν ακόμη χειρότερες, εις βάρος και των επιμελών ή όσων καθαηγητών κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και αντί να φροντίσει να αφήσει τα Πανεπιστήμια να αποφασίζουν αυτά, ποιους θεωρούν επαρκείς, τα φορτώνει με ακόμη περισσότερους υπεράριθμους. Για φέτος μόνο εκτιμάται πως θα είναι περι τις 15.000.

Αναρωτιέμαι αν βρέθηκε κανείς από το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο να εγείρει ενστάσεις. Αναρωτιέμαι αν κάποιος της είπε. ότι  στέλνοντας την σάρα και την μάρα στα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα απαξιώνει, προς όφελος των ιδιωτικών κολλεγίων που αν μη τι άλλο λειτουργούν πιο συστηματικά από τα ήδη μπαχαλοποιημένα πανεπιστήμια μας.