Τα μέχρι τώρα μέτρα αφορούν το δημόσιο όποτε εντάσσονται στη δημοσιονομική πολιτική, δηλαδή στην περικοπή των κρατικών δαπανών. Τα μέτρα ή οι όποιες μεταρρυθμίσεις του ιδιωτικού τομέα θα φορέσουν το κουστουμάκι της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας.

Τι σημαίνει αυτό; σαφώς περικοπή κόστους παραγωγής, με εύκολη λύση το πάγωμα μισθών, την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών, την απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων, την αποδυνάμωση των συλλογικών συμβάσεων, την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Υποτίθεται ότι με αυτό θα γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Στην χειρότερη περίπτωση θα δούμε και μειώσεις αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα με την μορφή της κατάργησης επιδομάτων αδείας, ή του επιδόματος υπογραφής ισολογισμών, ή του επιδόματος ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Πέρα από αυτά, υπάρχει και το περαιτέρω άνοιγμα των αγορών, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Μέτρα είναι και αυτά και μάλιστα μετρίσιμα. Ωστόσο θα πρέπει να παρατηρήσουμε πως όσο μετρίσιμο είναι το ότι με την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων θα μπουν στον ΑΕΠ περί τα 2-2,5 δισ. ευρώ, άλλο τόσο θα πρέπει να πούμε πως και τα όσα πλήρωσε κάποιος για μία άδεια ταξί, πάνε στον κάλαθο των αχρήστων. Ήταν λεφτά πεταμένα. Χάθηκαν και δεν θα τα αποσβέσει ποτέ.

Στόχος είναι, να εξαερωθεί η φούσκα. Δεν είναι παράλογο εφόσον δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις να δημιουργηθεί πλούτος. Καλώς ή κακώς όμως αυτό θα αργήσει να γίνει. Πολύ απλά γιατί η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει και ενδεχομένως θα φθάσει σε τρομακτικά επίπεδα και η εσωτερική κατανάλωση θα εξακολουθήσει να συρρικνώνεται.

Το ζητούμενο είναι αν η ελληνική οικονομία αντέχει ή πόσο θα αντέξει ακόμη. Αυτό που πρέπει να φροντίσουμε άμεσα ως Πολιτεία είναι τι θα γίνει με τις επιπτώσεις παγώματος ή μείωσης των ιδιωτικών εισοδημάτων. Τα ελληνικά νοικοκυριά, είναι ήδη καλώς ή κακώς υπερχρεωμένα και πολλά αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις τους, ενώ περιμένουν πως και πώς να έρθει το νομoσχέδιο που ουσιαστικά εισάγει και στο εύθραυστό ελληνικό οικονομικό περιβάλλον τον θεσμό του private bankruptcy. Σωστά κατά την άποψη μου αφού έπρεπε να εκσυγχρονιστούμε.

Με την υπάρχουσα ωστόσο εμπειρία μπορεί κάποιος να πει, πως όσο γρήγορα το ελληνικό νοικοκυριό έσπευσε να επωφεληθεί της απελευθέρωσης του πιστωτικού συστήματος ( με τις τραγικές γι αυτά συνέπειες), άλλο τόσο ενδέχεται να σπεύσουν να επωφεληθούν του private bankruptcy. Πόσο μάλλον τώρα, που όπως όλα δείχνουν, τα αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα σκληρά μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, θα μειώσουν τα ήδη πιεσμένα εισοδήματα.

Αυτή είναι μία παράμετρος που θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη. Και εάν όπως αναμένεται τα μέτρα αυτά πάνε για το 2011 ή και το 2012, ο διάλογος πρέπει να ξεκινήσει τώρα αμέσως. ¨Όσο διαπραγματευόμαστε με το ΔΝΤ και την Κομισιόν, ώστε να έχουν όλοι οι παραγωγικοί και κοινωνικοί φορείς για πιο πράγμα μιλάμε. Αν δεν το κάνουμε ή κάνουμε κάτι πρόχειρο και βιαστικό ( όπως το συνηθίζουμε) κινδυνεύουμε να τινάξουμε  την κοινωνική συνοχή και τη μπάνκα στον αέρα.  Το μείγμα των αναπόφευκτων πλέον μέτρων για την ανταγωνιστικότητα είναι άκρως εκρηκτικό.