Για να αποκτήσουν όμως ουσία τα όσα μας είπε ο Πρωθυπουργός πρέπει να δούμε αφενός αν συμβαδίζουν με τις πραγματικές προοπτικές και όχι αυτές που διαμορφώνονται μετά από ασκήσεις επί χάρτου. Γιατί αν δεν συγκλίνουν κινδυνεύουμε αφενός να πάμε αύτανδροι, αφετέρου να χαθεί κάθε ελπίδα και εμπιστοσύνη οριστικά.

Η πραγματική οικονομία πάει από το κακό στο χειρότερο και τα μεγέθη αναμένεται να επιδεινωθούν. Αυτό το γνωρίζει πλέον από τον επικεφαλής της πολυεθνικής μέχρι η γιαγιά στο τελευταίο ακριτικό χωριό. Και το ζητούμενο είναι τι γίνεται με αυτήν. Αλλιώς λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο.

Στην ΔΕΘ δυστυχώς δεν ακούσαμε τίποτα το καινούριο. Το αφορολόγητο για τις νέες επενδύσεις ή η περαίωση δεν είναι κάτι άγνωστο. Ούτε πρόκειται για βαθιές τομές. Το ζητούμενο είναι να γίνουν επενδύσεις. Να πειστούν οι επιχειρηματίες, να εκτεθούν εκ νέου. Πως όμως ενισχύεται η επιχειρηματικότητα, όταν σχεδόν τίποτα δεν έχει γίνει για να παρακαμφθεί η γραφειοκρατία, που αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή; Όσους αναπτυξιακούς νόμους και να φέρει κανείς θα πάνε χαμένοι εάν δεν παταχθεί το τέρας αυτό.  Εκεί θα κερδηθεί η μάχη.

Επίσης πόσο είμαστε σίγουροι ότι η διαφθορά έχει μειωθεί; Πως ελέγχονται τα γρηγορόσημα και πως ελέγχεται πως ο x επενδυτικός φάκελος δεν θα τύχει ευνοϊκότερης μεταχείρισης όσον αφορά την εξέταση και προώθηση του από κάποιον άλλον;

Τα ΚΕΕ ( Κέντρα Εξυπηρέτησης Επιχειρήσεων) είναι μία παλιά ιδέα. Την ακούμε εδώ και χρόνια όμως ποτέ δεν πήρε σάρκα και οστά. Με αυτά τι γίνεται; Θα περιμένουμε πότε θα εκλεγούν, αναλάβουν καθήκοντα, μελετήσουν και αρχίσουν να διοικούν οι νέοι περιφερειάρχες;  Ζήτω που καήκαμε. Μήπως παράλληλα πρέπει το υπουργείο ανάπτυξης να ετοιμάζεται ώστε παράλληλα να μην χάνεται πολύτιμός χρόνος;

Κακά τα ψέματα. Έχει χαθεί πολύτιμός χρόνος όσο και εάν ο Πρωθυπουργός δεν θέλει να το παραδεχτεί. Όσο κι αν επιμένει πως οι υφυπουργοί είχαν καθήκοντα και τα ασκούσαν. Τον διαψεύδουν οι ηγεμονικές συμπεριφορές κάποιων υπουργών του. Ενδεχομένως να μην φταίνε και οι ίδιοι αφού τους φόρτωσαν πάρα πολλά μαζί. Κλασσικό παράδειγμα η κυρία Κατσέλη, που είχε την οικονομία, την ανάπτυξη, το εμπόριο, τις τράπεζες και την Ναυτιλία. Η ο κ. Γερουλάνος που είχε τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό τον  Τουρισμό και τα ΜΜΕ. Δηλαδή λάθος σχεδιασμός ευθύς εξ αρχής. Δεν ήταν δυνατόν η κυρία Μπιρμπίλη όσο ικανή κι αν είναι να φορτωθεί περιβάλλον και ενέργεια μαζί.

Το πιο βασικό όμως που δεν λύθηκε και εάν δεν λυθεί πάλι θα έχουμε κόντρες, πάλι θα έχουμε ηγεμονικές συμπεριφορές είναι οι συναρμοδιότητες. Νομίζω πως προς αυτήν την κατεύθυνση ελάχιστα έχουν γίνει. Οι αρμοδιότητες εξακολουθούν να είναι συγκεχυμένες με αποτέλεσμα η διοίκηση να παραμένει αναποτελεσματική.

Προσωπικά δεν θα είχα καμία αντίρρηση ακόμη και για μεγαλύτερο κυβερνητικό σχήμα, ώστε οι υπουργοί να έχουν βοήθεια από ικανούς Υφυπουργούς, με σαφείς αρμοδιότητες τις οποίες θα αποφασίζει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και όχι οι υπουργοί κατά το δοκούν. Αν όμως θεωρεί πως δεν είναι εφικτό, ( παρότι δεν θα πρέπει να κυβερνά με γνώμονα την κοινή γνώμη που θεωρεί πως πληρώνουμε πολλούς αναξιόπιστους), ας σκεφτούμε την λύση των υπηρεσιακών υπουργών που θα προέρχονται από την Δημόσια Διοίκηση και θα επιλέγονται αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ, όπως θα γίνει και με τους Γενικούς Διευθυντές των Υπουργείων.

Τέτοια μέτρα έπρεπε να εξαγγείλει, μαζί με τα υπόλοιπα, ο Πρωθυπουργός από την Θεσσαλονίκη. Μπορεί το πετρέλαιο θέρμανσης να είναι ένα σοβαρό πρόβλημα, μπορεί η φορολογία για τα  αποθεματικά προς επένδυση να δίνει μία αναιμική πνοή, μπορεί με την περαίωση, έμμεσα να απομακρύνεται το ενδεχόμενο συναλλαγών κάτω από το τραπέζι, αλλά δεν αρκούν με τίποτα. Η πραγματική πνοή που εμπεδώνει την εμπιστοσύνη και την πεποίθηση ότι κάτι πάει να γίνει είναι ριζοσπαστικές τομές. Και τέτοιες ούτε βλέπουμε ούτε ακούσαμε.