Μιλάω με πολύ κόσμο μικρούς, μεγάλους, γονείς, παππούδες, Όλων η αγωνία είναι τι θα γίνει με το αύριο. Οι μεν νεώτεροι που και πως θα βρουν δουλειά.  Οι δε μεγαλύτεροι τι θα κάνουν με τα παιδιά τους. Τι να τους πούν; Πως να τα καθοδηγήσουν;  Ερωτήματα βασανιστικά.

Δυστυχώς η πλειοψηφία των απαντήσεων είναι... Να σηκωθούν και να φύγουν. Να πάνε έξω, να σπουδάσουν, να δουλέψουν να προκόψουν.  Εδώ όσο κι αν προσπαθήσουν προκοπή δεν θα βρουν. Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των αγανακτισμένων και οργισμένων πολιτών.. Ακόμη κι αν αλλάξει κάποια στιγμή η Ελλάδα, ακόμη κι αν όσα ευαγγελιζόμαστε για μια δίκαιη, ευνομούμενη, αξιοκρατική διοίκηση πραγματοποιηθούν, ακόμη κι αν κάποια στιγμή θα μπορούμε να μιλάμε για υγιή ανάπτυξη, για υγιή επιχειρηματικότητα, θα έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα.. Μία ή και δυο γενιές.

Όπως μου έλεγε κορυφαίος ναυτιλιακός παράγων, θέλουμε μια γενιά τουλάχιστον για να ξεριζώσουμε νοοτροπίες δεκαετιών, και άλλη μια για να αρχίσει να δουλεύει το πράγμα σωστά... Οι ενδιάμεσες γενιές είναι εγκλωβισμένες...

Το χειρότερο όμως είναι άλλο.. Σε αυτό το χρονικό διάστημα οι εγκλωβισμένοι νέοι τι θα κάνουν; Οι προτροπές όλων είναι “ Σηκωθείτε και φύγετε”. Και δεν είναι μόνο όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα.. Είναι και οι λιγότερο εύποροι.. “ Τι είχα τι έχασα” μου είπε κάποιος που ετοιμάζεται να φύγει, βιομηχανικός εργάτης από την ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, που βρήκε δουλειά σε υπό κατασκευή διυλιστήριο της Ινδονησίας....

Την αφαίμαξη αυτή θα την πληρώσουμε πολύ ακριβά. Πολύτιμα μυαλά θα φύγουν,. Επιστήμονες αλλά και πάσης φύσεως έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό και χρήσιμες ειδικότητες, που θα μπορούσαν να είναι εδώ, όταν έρθει η πολυπόθητη στιγμή η χώρα να πάρει τα πάνω της και να μπει σε μία πραγματικά αναπτυξιακή τροχιά..

Αυτή η έλλειψη θα φανεί αργότερα, όταν θα ψάχνουμε με το ντουφέκι ικανά στελέχη, αφού κάποια στιγμή θα πρέπει να αποχωρήσουν οι παλαιότεροι κσι οι νεώτεροι θα πρέπει να καλύψουν το κενό. 

Η παράπλευρη αυτή απώλεια από την κρίση, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί εν τη γενέσει της. Αν δεν καταφέρουμε να κρατήσουμε τους νέους στην χώρα... χαθήκαμε. Και πέρα από τα επιδόματα για την απάλυνση των συνεπειών της ολοένα αυξανόμενης ανεργίας, η μόνη λύση είναι μέτρα για ανάπτυξη. Μέτρα που δυστυχώς ακόμη περιμένουμε.