Τα χθεσινά στοιχεία της Eurostat, δεν αποτελούν έκπληξη. Όλοι γνωρίζαμε ποια χρέη ήταν επιμελώς κρυμμένα για δεκαετίες. Και όλοι γνωρίζουμε πως τώρα κάποια στιγμή όλα θα έβγαιναν στον αέρα.  Τώρα απλά ξέρουμε και πόσα ήταν. Επίσης όλοι ξέρουμε πως είτε 13,6% ή 15,4% το ζητούμενο είναι η μείωση των ελλειμμάτων. Οπότε είναι μονόδρομος η μείωση κάθε σπατάλης. Με κάθε τρόπο. Όσο επώδυνος και αν είναι. Αλλά με τρόπο δίκαιο και αφού έχουν εξαντληθεί όλα τα περιθώρια.

Ωστόσο, μιλάμε για χρηματικές σπατάλες αλλά για την κατασπατάληση, εργατοωρών και ανθρώπινων πόρων  δεν μιλάει κανείς. Τα θεωρούμε ψιλά γράμματα  Για να ξέρεις όμως πόσους χρειάζεσαι πρέπει να εκσυγχρονίσεις την Δημόσια διοίκηση σου..

Η ιδέα του σύγχρονου κράτους, της σύγχρονης μετρήσιμης σε αποδοτικότητα δημόσιας διοίκησης παραμένει ένας  θολός απώτερος στόχος, ενώ θα έπρεπε να είναι άμεση προτεραιότητα και η εξυγίανση της θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει παράλληλα με όλα τα άλλα, ώστε να στηρίξει το συντομότερο δυνατόν την προσπάθεια που γίνεται να βγει η χώρα από την κρίση.

Αναρωτιέμαι τι έχει γίνει με την ενοποίηση της δημόσια μηχανοργάνωση; Με την αξιοποίηση των τεχνολογιών ( πέρα από το E gov και την ηλεκτρονική συνταγογράφηση); Αναρωτιέμαι αν είμαστε κοντά στο να γνωρίζουμε πραγματικά πόσοι χρειάζονταi.. Πόσο κοντά είμαστε σε μία Δημόσια διοίκηση ευέλικτη και αποτελεσματική.

Αν προχωράμε στις αξιολογήσεις πρώτα ώστε  μετά να αξιοποιηθούν τα προσόντα του κάθε δημόσιου υπάλληλου που διαθέτουμε. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να έχουμε μία πλήρη εικόνα του τι διαθέτουμε και μετά να καλύψουμε τα κενά και τις ανάγκες χωρίς να χρειαστεί να προσλάβουμε άλλους, ενδεχομένως χωρίς να χρειαστούν απολύσεις. Το να λέμε θα κρατήσουμε, θα απολύσουμε, ή θα προσλάβουμε είναι λόγια του αέρα αν δεν ξέρουμε που πατάμε και που βρισκόμαστε.

Καλώς ή κακώς, έχουμε χαμηλό επίπεδο Δημοσίων Υπαλλήλων. Είτε γιατί με ρουσφετολογικές προσλήψεις γεμίσαμε ανεπαρκείς, είτε γιατί όσοι προσελήφθησαν αξιοκρατικά, απογοητεύτηκαν και παρέδωσαν τα όπλα, συνθλιβόμενοι και διακρινόμενοι πλέον από την απάθεια τον ωχαδερφισμό, την υπεκφυγή και τη φυγοπονία. 

Η αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης είναι μείζον θέμα. Δεν αρκεί ο Καλλικράτης.. Δεν αρκούν οι μετατάξεις. Δεν αρκούν μόνο οι απολύσεις συμβασιούχων. Αυτά είναι απλά αριθμητικά στοιχεία που ενδιαφέρουν τους στατιστικούς. Τι θα γίνει με την ποιότητα είναι το ζητούμενο.

Όσες προκηρύξεις για νέες επενδύσεις κι αν φέρεις στον τραπέζι, αν οι φάκελοι κάνουν πέντε μέρες να πάνε από το ένα γραφείο στο άλλο, τότε παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και αποτελεσματικότητα, μηδέν. Όλα πάνε στο βρόντο. αφού στηριζόμαστε σε κουτσό ποδάρι.