Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα δύο κόμματα εξουσίας δεν έχουν στο ακέραιο την ευθύνη του να μην μπορούν να συνεννοηθούν ώστε να βρουν μία λύση.

Η Κυβέρνηση δεν είχε κανένα λόγω να παραδώσει την εξουσία για τον απλούστατο λόγο ότι έχει συμφωνήσει σχεδόν στα πάντα με τους Ευρωπαίους. Οπότε το μόνο που είχε να κάνει ήταν να τα εφαρμόσει. Επιπλέον με μια Κυβέρνηση εκ προσωπικοτήτων, μοιρασμένη με πολιτικούς του κυβερνώντος κόμματος που θα πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και προσωπικότητες ανεγνωρισμένου κύρους , κάλλιστα μπορεί να προχωρήσει . Έχει δε την ευχέρεια, ακριβώς με αυτές τις προσωπικότητες, να αλλάξει ελαφρά πλεύση τη οικονομική πολιτική, στο μέτρο που θα της το επιτρέψουν οι πολύπλοκες ευρωπαϊκές διαδικασίες, αφού κάθε μας βήμα παρακολουθείται στενά, όχι μόνο από τους κοινοτικούς αξιωματούχους, αλλά και από σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της Ευρώπης που καλείται να πείσει τους δικούς του ψηφοφόρους γιατί αν και σε ποιο βαθμό θα συνεχίσουν να μας βοηθούν.

Θα το κάνει όμως ο κ Παπανδρέου; Κανείς δεν γνωρίζει. Πιθανόν στο βάθος του μυαλού του έχει και αυτός το ενδεχόμενο των εκλογών.. Για ποιό λόγο; Για να αποκτήσει νομιμοποίηση εκ νέου. Να λάβει νέα εντολή. Για ποια νομιμοποίηση μιλάμε όμως; ( Για την οποία κόπτεται και ο κ. Σαμαράς).  Του κόμματος του ή έστω των δύο κομμάτων,  ή του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του. Γιατί και των δύο η αποδοχή βρίσκεται στα τάρταρα.. Για έναν απλό λόγο. Ο Κόσμος και η Κοινωνία δεν έχει καμία εμπιστοσύνη. Και όσο με αυτά που βλέπει, αντιλαμβάνεται πως εξακολουθούν να τον κοροϊδεύουν, απομακρύνεται ακόμη περισσότερο και πιθανόν περιμένει τις εκλογές όχι απλά να δώσει ένα μάθημα, αλλά για να ξεμπερδεύει μια και καλή με το πολιτικό δυναμικό που τον έφερε σε αυτό το σημείο, και γελάει με όσους θυμήθηκαν τελευταία στιγμή πως το τραίνο της μεγάλης φυγής πάει ολοταχώς στον γκρεμό και πηδάνε από αυτό.

Και φυσικά αν συμβεί κάτι τέτοιο, μπαίνουμε σε μία μεταβατική πολιτική περίοδο, με έντονες αναταράξεις τόσο σε πολιτικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο μέχρι να επέλθει ηρεμία και να έλθει στο προσκήνιο έμψυχο πολιτικό δυναμικό που θα χαίρει περισσότερης αποδοχής από το σημερινό έμψυχο πολιτικό δυναμικό.

Από την άλλη πλευρά, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, λειτουργεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έχει οχυρωθεί πίσω από την αντιμνημονιακή στρατηγική και αρνείται να αναγνωρίσει τα αυτονόητα. Ότι το μείζον θέμα είναι να σωθεί κατ’ αρχήν η χώρα και όχι το να αυξήσει την εκλογική της βάση.  Ο κ. Σαμαράς ζητά επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Δεν λέει όμως τι ακριβώς να επαναδιαπραγματευθούμε Τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για τις οποίες συμφωνεί με την Κυβέρνηση;  Για την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του δανείου ή των δανείων; Δηλαδή να συζητήσει μία αναδιάρθρωση του δανεισμού; Μία επιμήκυνση; Ένα κούρεμα;  Μα γι’ αυτό ήδη έχει ξεσπάσει κανονικός πόλεμος μέσα στην Ευρώπη μεταξύ ΕΚΤ, Γερμανίας, και Επιτροπής. Τι στο καλό λοιπόν θα επαναδιαπραγματευθεί ο κ. Σαμαράς; Μόνο το φορολογικό. Δηλαδή να πέσει ο φορολογικός συντελεστής, ώστε να ξεκινήσει η ανάπτυξη όπως υποστηρίζει.  Μας κοροϊδεύει κανονικά ο κ. Σαμαράς. Ποιος επενδύει σε μία τέτοια χώρα; Με τέτοιο χρέος, με τέτοια ελλείμματα, με τέτοια γραφειοκρατία,. Με ένα τραπεζικό σύστημα που παραπαίει.  Με μία οικονομία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί τον ξαφνικό θάνατο της αλεπούς. Αφήστε που ήδη τα συζήτησε με την Τρόϊκα και του το αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Αφήστε που έχει δηλώσει πως θα σεβαστεί τα συμφωνηθέντα.

Όλοι αυτόν τον καιρό ασχολούμαστε με τα πολιτικά παιχνιδάκια, με το αν θα πάρουμε την δόση, με το μεσοπρόθεσμο και μας ξεφεύγει το γεγονός πως όλα αυτά αφορούν το Δημόσιο. Το αν το Δημόσιο θα έχει να αποπληρώσει τα δάνεια που λήγουν, αν θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.  Κανείς μα κανείς δεν ασχολείται με το ότι μέχρι το 2013 οι τράπεζες μας θα πρέπει να επιστρέψουν δεκάδες δισ. ευρώ στην ΕΚΤ. Που θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, ή μάλλον για να το διατυπώσω καλύτερα.. Από πού θα λείψουν;  

Υποθέτω πως όλα αυτά τα γνωρίζει ο κ. Σαμαράς  αλλά παρ’ όλα αυτά επιμένει στο γενικό και αόριστο «Μείωση της φορολογίας». Λες και αυτό ήταν το πρόβλημα της χώρας. Λες και όταν στο παρελθόν οι φόροι ήταν υψηλοί, δεν υπήρχε ανάπτυξη ( έστω και στρεβλή).  Λες και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν υψηλούς φορολογικούς συντελεστές οι επενδύσεις έχουν παγώσει… Αστειότητες δηλαδή.

Υπό αυτές τις συνθήκες είναι ίσως πολύ σημαντικό, ενδεχομένως και  θετικό το ότι επί της ουσίας τις τύχες της χώρας έχει αναλάβει η Ευρώπη η ΕΚΤ, οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ. Τι άλλο να πούμε με την κατάντια μας;